Vikan - 23.10.1986, Síða 6

Ásta Ólafsdóttir myndlistarkona
Stökur: Einstæd þrívíð form, engin tvö eins. Öll hanga þau í lausu lofti.
Gersemi: Stór og þungur steinn. Undir hrjúfu yfirborði glittir í eðalsteininn. Ljósin í kring blikka, gætu táknað
hátíðastemmningu, og draga má verkið á eftir sér.
„Hér er svo mikið að gerast, eig-
urn við ekki bara að finna okkur
friðsælt skot einhvers staðar á kaffi-
húsi," sagði Ásta Ólafsdóttir þegar
blaðamaður mætti niðri á Nýlista-
safni til að eiga við hana tal um
sýningu hennar. „Eg var að ljúka
við að taka niður sýninguna en það
er nú bara þannig að ef maður kem-
ur hingað niður eftir er maður
farinn að skúra eða mála áður en
maður veit af. Nýlistasafnið er ekki
stöndugt fyrirtæki og hér eru alltaf
næg verkefni fyrir sjálfboðaliða."
Eftir að hafa barist niður Lauga-
veginn með norðangarrann í fangið
fundum við okkur friðsælt skot og
gátum hafið spjallið. „Eiginlega
langar mig ekkert til að tala um
sýninguna sjálfa. Það er miklu
skemmtilegra að tala bara um lífið
og tilveruna," segir hún. En hún
sleppur ekki; sýningin fyrst og svo
getum við filósóferað á eftir. Talið
berst að gagnrýni. var ekki ánægju-
legt að fá svona góðar viðtökur
gagnrýnenda? Ásta hlær. „Nú
máttu ekki halda að ég sé svona góð
með mig, en það að Bragi Ásgeirs-
son skuli í upphafi umfjöllunar
sinnar um mína myndlist byrja á
hugleiðingu um kalligrafi finnst mér
6 VI KAN 43. TBL