Vikan - 14.12.1989, Side 13

og djúpblá augu. Ég man ekki greinilega
hverju hann klæddist en svo mikið man ég
að hann var í ljósum fötum. Síðan hvarf
hann smátt og smátt þar til ekkert var eftir
annað en geislar af vinsemd hans. Að lok-
um hurfu þeir líka en áfram fann ég fyrir
nánast ótakmörkuðu öryggi og endalausri
gleði.
Síðan þetta gerðist hef ég séð hann hvað
eftir annað. Eitt sinn sat ég í eldhúsinu
heima hjá mér og fannst ég ein og yflrgefm
í heiminum. Pá stóð hann skyndilega fyrir
framan mig en í þetta sinn var hann
ógreinilegri en oft áður. Ég sá eldhúsvegg-
inn og hillurnar í gegnum hann en hann
veitti mér sama stuðning og fyrr og mér
fannst ég ekki lengur vera ein. Aftur og aft-
ur í gegnum árin, jafnt í sveftii sem vöku,
hef ég séð þessi augu sem lýstu af ást og
umhyggju. Jafrivel þegar ég fór eitt sinn
yflr landamæri lífs og dauða sá ég hann
en ég segi ykkur meira frá þeirri reynslu
minni síðar.
Það kom mér því ekki sérlega á óvart að
tveimur sænskum sérfræðingum í árum
brygði ónotalega í brún þegar þeir ætluðu
að rannsaka áruna mína. Þeir hrukku
skyndilega aftur á bak í stólunum þar sem
þeir sátu og bara störðu, ekki á mig heldur
á eitthvað sem var við hliðina á mér. Að
lokum varð þeim rórra og þá spurði ég þá
hverju þetta sætti, hvað þeir hefðu séð því
mér sjálfri hafði heldur ekki orðið um sel.
Jú, báðir höfðu þeir séð háa hvítklædda
veru halla sér upp að veggnum við hliðina
á mér. Ég sagði þeim að þetta væri aðstoð-
armaður minn og þótt þetta væri í fyrsta
sinn sem ég heyrði einhvern annan lýsa
honum vissi ég strax við hvern lýsingin
átti.
Þessi maður hefur oft verið mér hin
mesta hjálparhella. Ég hef getað talað við
hann, að vísu án þess að fá beint svar, en
hann hefur orðið við öllum mínum
óskum. Mér hefúr allt gengið vel og hann
verndar fjölskyldu mína ffá öllu illu. En
eitt sinn reyndi ég þó of mikið á þolin-
mæði hans. Ég bað um að fá vinning í get-
raunum og viti menn, vinninginn fékk ég.,1
Ég bað um þetta viku eftir viku og í 43 vik-
ur í röð vann ég stöðugt. Síðan varð hann
þreyttur á þessu eilífa sífri í mér og ég fékk
einn stóran vinning en síðan hef ég ekki
unnið í eitt einasta skipti.
Dóttir mín hefur séð sinn aðstoðarmann
tvisvar. Hann er klæddur í munkakufl. Af
hverju svo er veit ég ekki en það er alla
vega ekki af því að neitt okkar sé mjög
trúað þannig að hann hlýtur að koma firá
andaheiminum, hvar svo sem hann er nú
að finna.
Ástæða þess að ég fjalla í sömu grein um
árur og aðstoðarmenn er sú að hvort
tveggja er unnt að uppgötva með sömu
aðferðinni. Einfaldast er að gera það með
svokölluðum árupinnum sem gerðir eru
úr málmi. Þeir beygjast út vegna áru
manna, dýra og plantna og einnig vegna
aðstoðarmannsins eða aðstoðarmannanna
því vissulega getur sami aðili haft fleiri en
einn aðstoðarmann. Það er hins vegar
nokkuð erfitt fyrir mig að útskýra hér ná-
kvæmlega notkun á pinnunum því maður
verður að læra að nota þá rétt. Það sem til
þarf er hárfín nákvæmni því annars er ekk-
ert gagn að þeim. Það er líka hægt að nota
pendúl og ýmsar fleiri aðferðir við að
finna áru fólks og verndarengla. Sjálf er ég
afskaplega léleg við að lesa út úr áru fólks
og enn verri í að nota pendúlinn en ég er
mjög fær í að nota leitarpinnana.
Því er þannig háttað að eitt sinn áttum
viðhund af írsku setterkyni. Án þess að hafa
nokkra hugmynd um að trar nota þessa
hundategund mikið til að komast í sam-
band við annan heim hafði mér sjálfri tek-
ist að ná mjög góðu sambandi við óþekkta
heima í gegnum þennan hund. Meðal ann-
ars bað ég hann um aðstoð vegna bréfs
sem ég hafði beðið lengi eftir og viti
menn, aðeins nokkrum dögum seinna
kom bréflð. Ég bað hann um aðstoð vegna
tímabundinna fjárhagserfiðleika og pen-
ingar komu um leið. Þegar hundurinn var
þrettán ára gamall, sem er hár aldur fyrir
hund, veiktist hann alvarlega af nánast
ólæknandi sjúkdómi sem lamar höfuð-
vöðvana og breiðist síðan út um líkamann.
Dýralæknirinn okkar gerði sitt besta en
hann varð að viðurkenna að ekki væri mik-
ið hægt að gera. Ég sagði þá við hundinn
að hann yrði að biðja vini sína um að
bjarga sér vegna þess að við þyrftum að
nota hann sem tengilið við annan heim í
nokkur ár í viðbót. Til að gera langa sögu
stutta læknaðist hundurinn og varð þannig
þriðji hundurinn í Noregi til að læknast af
þessum sjúkdómi. Hundurinn hélt áfram
að gera ótrúlegustu hluti. Eitt sinn var ég
að baka piparkökur skömmu fyrir jól og í
uppskriftinni stóð að nota ætti pomer-
ansskall, sem er krydd sem unnið er úr
þurrkuðum appelsínuberki. „Pomeransk-
all,“ sagði ég stundarhátt þar sem ég rýndi
í matreiðslubókina. „Ég hef nú ekki heyrt
minnst á það krydd síðan ég var barn.
Hvar ætli ég geti náð í það?“ Ég var inni í
stofu ásamt hundinum sem nú gekk rak-
leitt inn í eldhús og staðnæmdist þar á
miðju gólfl. Skyndilega heyrði ég hávaða
úr eldhúsinu og þegar ég kom þangað inn
sá ég glerkrukku sem
greinilega hafði
maður gerir alltaf þegar hundurinn manns
deyr en síðan uppgötvaði ég að hann var
eftir sem áður í húsinu hjá okkur. Ég
heyrði að einhver trítlaði eftir stóra leð-
ursófanum okkar og eitt sinn sá ég hvern-
ig sófinn bældist eins og eftir loppurnar á
hundinum. Eitt sinn kom vinur okkar, sem
er sérfræðingur í að nota pendúl, í heim-
sókn og ég ákvað að kanna hvort hundur-
inn væri raunverulega ennþá heima hjá
okkur. Ég beitti leitarpinnunum þannig að
það kom í minn hlut að kanna hvar hund-
urinn væri. Ég gekk að stóra sófanum og
þá beygðu pinnarnir undan eins og ein-
hver væri fýrir. Vinur okkar, sem hafði
aldrei séð hundinn heima við, tók nú
pendúlinn og þreifaði sig áffam með
honum. „Hann stendur hér,“ sagði hann
eftir stutta stund. „Hann stendur með
framlappirnar uppi á sófabakinu og horflr
út um gluggann." Þetta var nákvæmlega
uppáhaldsstaður hundsins okkar.
Nú höfúm við fengið okkur annan írsk-
an terrier. Hann er bara hvolpur ennþá en
mér finnst eins og Finnegan litli sýni á-
kveðna eiginleika sem lofa góðu og hver
veit nema ég nái aftur sambandi við annan
heim í gegnum hann.
Og ef þú átt írskan terrier skaltu hvísla í
eyrað á honum. Það er aldrei að vita hvaða
svar þú færð!
dottið ofan úr efstu
kryddhillunni í eldhús-
skápnum og niður á bekkinn fyrir
neðan. Og hvað ætli hafl verið í krukk-
unni? Jú, pomeranskrydd. Þetta er sönn
saga sem þrír af vinum mínum geta vitnað
um því þeir voru viðstaddir þegar þetta
gerðist.
Hundurinn lifði þar til hann varð 17 ára.
Daginn áður en hann dó sá ég feigðarmerki
á veginum þegar við vorum að keyra
heim og þá vissi ég að hundurinn
myndi deyja innan skamms. Eftir
-þetta fengum við okkur ann-
an hund og í þetta sinn
írskan terrier. Hann
hafði meðfæddan
hjartagalla þannig
að hann lifði ekki
nema fjögur ár.
Ég syrgði hann
mikið eins og
25. TBL. 1989 VIKAN 1 3