Vikan - 04.11.1943, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 44, 1943
5
Höfundurinn:
Agatha Christie
Ný framhaldssaga:
.................
Hver gerði það?
Sakamólasaga eltir AGATHA CHRISTIE
2 .............................
iiim^
„En við megum ekki. vera tafin! Þessi lest á
að vera komin á áfangastaðirin kl. 6,55, og við
þurfum að fara yfir Bosporus og ná Simplon
Orient hraðlestinni hinumegin við supdið klukkan
níu. Ef við tefjumst um einn eða tvo klukku-
ttma, þá missum við af bátnum."
„Já, það getur verið,“ samþykkti Poirot.
Hann horfði forvitnislega á hana. Höndin, sem
hélt um gluggakarminn, var ekki alveg stöðug;
varir hennar titruðu líka.
,,Er það mjög óþægilegt fyrir yður, ungfrú?“
spurði hann.
,,Já, ég verð að ná lestinni.“
Hún snéri sér frá honum og gekk eftir gang-
inum, þar sem hún hitti Arbuthnot ofursta.
En kvíði hennar var ástæðulaus.
Tíu mínútum seinna rann lestin aftur af stað.
Hún kom til Haydapassar aðeins fimm mínútum
á eftir áætlun.
Bosborussundið var úfið og Poirot naut ekki
yfirferðarinnar. Hann skildi við samferðamenn
sína: á skipinu og sá þau ekki aftur þar.
Þegar hann kom til Galate Bridge, ók hann
beina leið til Tokatlian gistihússins.
2. KAFLJ.
Tokatlian gistihúsið.
Á Tokatlian gistihúsinu bað Poirot um her-
bergi með baði. Því næst gekk hann yfir að
skrifborði dyravarðarins og spurði eftir bréfum.
Þrjú bréf biðu hans og eitt simskeyti. Hann
furðaði sig á simskeytinu, hann átti ekki von á
þvi.
Hann opnaði það á sinn venjulega snyrtimann-
lega hátt og var ekkert að flýta sér. Hin prent-
uðu orð voru greinileg.
Þróun Kassnermálsins fór eins og þér sögðuð
fyrir. Snúið við undir eins.
„Bölv. . leiðindi,“ muldraði Poirot gremjulega.
Hann leit á klukkuna.
„Eg verð að halda áfram á kvöld,“ sagði hann
við dyravörðinn. „Á hvaða tíma fer Simplon
Orient lestin?“
„Klukkan níu, herra minn.“
..Getið þér útvegað mér svefnvagn?“
„Áreiðanlega, það er ekki erfitt á þessum tíma
árs — lestirnar eru næstum því tómar. — Fyrsta
eða annað farými?“
„Fyrsta.“
„Ágætt. Hvað ætlið þér langt?“
„Til London.“
„Ég skal útvega yður farmiða til London og
taka frá svefnklefa í Stamboul-Calais lestinni.“
Poirot leit aftur á klukkuna. Hana vantaði tíu
mínútur i átta. „Hefi ég tima til þess að bprða?“
„Já, vissulega."
Litli Belginn kinkaði kolli. Hann fór til þess
að afturkalla herbergið, sem hann hafði pantað.
Þegar hann var að gefa þjóninum fyrirskip-
anir fann hann, að hönd var lögð á öxl hans.
„Gamli vinur, þetta er sannarlega óvænt
ánægja!“ sagði rödd fyrir aftan hann.
Sá, sem talaði, var lítill, feitlaginn, fullorðinn
maður. Hann brosti ánægjulega.
Poirot stökk upp.
„Bouc!“
pnr(!„ p-„ . Hercule Poirot er á leið
» frá Sýrlandi með Tauius
hraðlestinni. I lestinni eru aðeins tveir aðr-
ir farþegar; ung stúlka, sem. heitir Mary
Debenham og Arbuthnot ofursti frá Ind-
landi. Þau Mary og ofurstinn þekkjast litið
eitt og talast stundum við í járnbrautinni.
Poirot hefir gaman af því að athuga þau.
Það kviknar í einum lestarvagninum, svo
að lestin verður að stanza, á meðan gert
er við tjónið. Þegar er komið í sögunni
er Poirot er að tala við stúlkuna, sem er
mjög áhyggjufull um að lestin tefjist of
lengi.
„Poirot!“
Bouc var Belgi, hann var framkvæmdastjóri
' járnbrautarfélags, og hann hafði þekkt Poirot í
fjölda mörg ár.
„Þú ert langt að heiman núna, vinur minn,“
sagði Bouc.
„Það var smávegis mál á Sýrlandi.“
„Jæja, og hvenær ferðu heim?“
„1 kvöld."
„Það er fínt, ég fer líka. Það er að segja, ég
fer til Lausanne, þar sem ég hefi erindi. Þú ferð
með Simlon Orient lestinni, þykist ég vita?“
„Já, ég var einmitt að biðja um svefnvagn.
Ég hafði í huga að dvelja hér í nokkra daga, en
ég fékk skeyti frá Englandi um að snúa við
aftur, vegna einhvers mikilvægs máls.“
„Ó, stundi Bouc. Þessi mál — þessi mál! En
þú, þú situr nú á hátindi frægðar þinnar, gamli
vinur!"
„Jú, heppnin hefir venjulega verið með mér.“
Hercule Poirot reyndi að setja upp hógværan
svip, en mistókst það fullkomlega.
Bouc hló.
„Við hittumst síðar“, sagði hann.
Hercule Poirot sneri sér að því verki, að kom-
ast hjá því að endarnir á yfirvaraskegginu færu
ofaní súpuna.
Þegar hann hafði lokið því erfiða starfi, leit
hann í kringum sig, meðan hann beið eftir næsta
rétti. Það var aðeins um hálf tylft manna í veit-
ingasalnum, og af þessari hálfu tylft voru aðeins
tveir, sem Hercule Poirot hafði nokkurn áhuga á.
Þessir tveir sátu við borð, sem ekki var fjarri
Poirot. Sá yngri var viðkunnanlegasti maður um
þritugt, auðsjáanlega Ameríkumaður. Það var
samt ekki hann, heldur félagi hans, sem hafði
vakið eftirtekt litla leynilögreglumannsins.
Hann var maður á milli sextugs og sjötugs,
í þessari litlu fjarlægð bar hann blíðan mann-
vinarlegan svip. Hið sköllótta höfuð hans, hvelfda
enni og brosandi munnur, sem sýndi mjög hvítar
gerfitennur, allt þetta virtist gefa til kynna, að
þetta væri mj.ög góðgjam maður. Aðeins augun
mótmæltu þessari tilgátu. Þau voru lítil og slæleg.
Og þaði var ekki allt. Þegar maðurinn, um leið
og hann sagði eitthvað við félaga sinn, leit um
salinn, og augu hans hvildu á Poirot eitt andar-
tak, þá sltein úr þeim einkennileg illgirni og ó-
eðlilegur óróleiki.
Hann reis nú úr sæti sínu.
„Borgaðu reikninginn, Hector,“ sagði hann.
Rödd hans var svolítið hás, og var einkenni-
lega blíð.
Þegar Poirot hitti vin sinn á ganginum, voru
hinir tveir einmitt að fara úr veitingahúsinu. Það
var verið að flytja farangui' þeirra niður. Sá yngri
sá um flutninginn. Nú opnaði hann glerhurðina og
sagði:
„Allt er i lagi núna, Ratchett."
Eldri maðurinn muldraði eitthvað og gekk
út.
„Jæja,“ sagði Poirot. „Hvað heldurðu um þessa
tvo?“
„Þeir eru Ameríkumenn," sagði Bouc.*
„Vissulega em þeir Ameríkumenn. Ég átti við,
hvernig lízt þér á þá?“
„Ungi maðurinn virðist mjög viðkunnanlegur."
„Og hinn?“
„Svo að ég segi þér sannleikann, vinur minn,
þá lízt mér ekki á hann. Hann hafði leiðinleg
áhrif á mig. Og þú?“
Hercule Poirot var nokkra stund að svara.
„Þegar hann gekk frai.ihjá mér í veitingasaln-
um,“ sagði hann að síðustu, ,,þá fannst mér eins
og villt dýr — villidýr, grimmt rándýr, hefði
gengið framhjá mér.“
„Og samt leit hann mjög heiðarlega út.“
„Einmitt! Líkaminn — búrið — lítur mjög heið-
arlega út —- en villidýrið horfir út í gegnum
grindurnar."
„Þú ert ímyndunarfullur, gamli vinur,“ sagði
Bouc.
„Það getur vel verið. En ég get ekki losað mig
við þá tilfinningu, að bölið hafi strokizt mjög
nærri mér.“
„Þessi heiðarlegi Ameríkumaður?"
„Þessi heiðarlegi Ameríkumaður."
„Jæja, sagði Bouc glaðlega, „það getur verið.
Það er svo margt illt til í heiminum."
Á þessari stundu opnaðist hurðin og dyravörð-
urinn kom til þeirra. Hann var áhyggjufullur á
svipinn.
Þetta er alveg stórmerkilegt, herra, sagði hann
afsakandi, það er ekki til nokkur laus svefnklefi
á fyrsta farrými."
„Hvað er þetta?“ hrópaði Bouc, „á þessum
tima árs? Það eru auðvitað einhverjir blaðamenn
eða stjórnmálamenn — ?“
„Ég veit ekki, herra," sagði dýravörðurinn og
sneri sér kurteislega að honum. „En það er nú
svona samt.“
„Jæja, jæja.“ Bouc sneri sér að Poirot.
„Vertu óhræddur, vinur minn. Ég skal sjá um
um þetta. Það er alltaf einn klefi nr. 16, sem er
ekki upptekinn. Vagnþjónninn sér um það!“ Hann
brosti og leit því næst á klukkuna.
„Komdu, sagði hann, „það er tími til þess að
leggja af stað.“
Á járnbrautarstöðinni heilsaði lestarþjónninn í
brúna einkennisbúningnum Bouc.
„Gott kvöld, herra. Klefi yðar er nr. l.“
Hann kallaði á burðarmennina, og þeir óku
byrði sinni meðfram lestinni, en á henni voru smá-
járnplötur, sem ákvörðunarstaðirnir voru grafn-
ir á.
Istanbul — Trieste — Calais.
„Lestin er full í kvöld, heyri ég sagt?"
„Það er ótrúlegt, hérra, að allur heimurinn
þurfi að ferðast í kvöld!"
„Þér verðið nú samt að útvega þessum manni
klefa. Hann er vinur minn. Hann getur fengið
nr. 16.“
„Nr. 16 er upptekinn, herra."