Vikan - 04.11.1943, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 44, 1943
11

< < i kastala > •
23 Konan í GlennS' • ' i < i
. . ÁSTASAGA -
„Það er einhver að koma — það er Ethnee
og Howard, ég þekki raddir þeirra. Þan koma
eennilega hingað inn, nú skuluð þér vera vin-
gjamlegur við Ethnee, heyrið þér það!“
Hún hallaði sér lengra fram og brosti til
Burtons -og Ethnee, sem komu nú hægt upp trjá-
göngin. En faðir Matthews hrukkaði ennið og
\ hleypti brúnum.
„Þessar tvær sjálfselsku manneskjur,“ tautaði
hann. Hann sá, að Burton var vel á sig kominn
að öllu leyti, og hann leit glaðlega út — honum
virtist hann vera líkastur því, sem þeir menn
eru, sem eru fullvissir um það, að allt heppnist
þeim. Það leið glaðlegt bros yfir brúnt andlit
hans, þegar hann hlustaði á frásögn Ethnee, og
hún horfði upp til unnusta síns, eins og hann
væri eini maðurinn, sem til væri i heiminum.
„Eru þau ekki hamingjusöm að sjá?“ hvíslaði
Barbara.
„Og má ég spyrja, ætli þau hugsi noltkurn-
tíma um það, hverjum þau eiga að þakka alla
sína hamingju ?“ spurði faðir Matthews.
„Það er mér ókunnugt um, svaraði Barbara
og stóð upp. „Komið þér nú með mér til Ethnee
og óskið henni til hamingju."
Andlit gamla mannsins varð myrkt, og hann
hristi höfuðið þvermóðskulega.
„Nei, það vil ég ekki gera — ég hefi orðið
fyrir mjög miklum vonbrigðum af Ethnee!“
Barbara anzaði ekki neinu frekar, en gekk
hægt niður garðgongin á móti hinum tveimur
elskendum, og faðir Matthews sá frá laufskál-
anum, hversu glaðlega hún brosti til þeirra, og
hversu vinaleg og glöð hún var við þau. Að
lokum tók hún undir handlegg Ethnee og leiddi
hana að laufskálanum.
„Hér kemur Ethnee og bíður þess, að henni
verði óskað til hamingju," sagði hún léttilega.
Svo sneri hún við til Burtons.
Ethnee leit á gamla prestinn ofurlítið kvíða-
full. Hún sá strax, að hann var sér reiður.
„Svo þú hefir stolið unnusta Barböru frá
henni!" Faðir Matthews hafði engan formála, en
gekk beint að efninu. Rödd hans var höstug,
næstum grimmdarleg. „Þú hefir með öðrum orð-
úm gert það, sem í þinu valdi stóð, til þess að
eyðileggja hamingju stjúpmóður þinnar."
Ethnee roðnaði upp i hársrætur, en svo hristi
hún höfuðið.
„Þetta er misskilningur, faðir Matthews," sagði
hún stillilega. „Það er mjög mikill misskilning-
úr! Barbara elskar Howard ekki. Hún mundi
aldrei hafa hætt við hann, ef hún hefði elskað
hann. Það hefði hún aldrei gert!"
„Svo þú trúir þessu þá?“ Faðir Matthews leit
fyrirlitlega á hana. „Það er þá allt, sem
þú þekkir þessa konu, sem hefir verið þér betri
en nokkur móðir hefði getað verið! Þú vilt láta
líta svo út, að hún sé eins eigingjöm eins og
þú ert sjálf — hún, sem næstum er kvendýrl-
ingur!"
Ofurlítið bros lék um varir Ethnee — ofurlítið
kuldalegt bros.
„Þú mátt ekki vera mér reiður," sagði hún,
„fyrir það, að ég segi þér sannleikann. Ef Bar-
bara hefði elskað Howard — .elskað hann i rauh
og veru — hefði hún reynt að várðveita ást
hans — þá mundi hún áreiðanlega hafa hagað
sér öðru vísi. Hugsáðu um það, áð ég er sjálf
kona, og ég elska Howard, og ég skil þetta
alltsaman mikið betur en þú.“
„Þú ert heimsk og eigingjöm stúlká."
„Ó, faðir Matthews," sagði Ethnee biðjandi,
„þú mátt ekki hugsa svona illa um mig! Eg
hefði áreiðanlega ekki tekið Howard frá Barböm,
ef hún hefði kært sig um hann og elskað 'hann
— heldur hefði ég viljað láta lífið! En hún elskar
hann ekki.“
„Nú — en þessi níu ár, sem hún beið hans á
meðan hann dvaldi erlendis?"
„1 níu ár? — Ég get alls ekki hugsað mér,
að hún hafi hugsað um Howard í þessi níu ár.“
Ethnee þagnaði skyndilega. „Ef til vill fáum við
einhvern tima ráðninguna á því, hverjum þessi
níu ár Barbara hefir í veruleikanum til heyrt
því ég er orðin nokkuð dugleg að geta gátur
núna, faðir Matthews! Ég er ekki lítil telpa
lengur, skal ég segja þér!“
„Já, þú ert mjög ötul við að gæta þinna eigin
hagsmuna!" Rödd faðir Matthews var allt annað
en vingjarnleg, en Ethnee lét sem hún heyrði
það ekki.
„Ég er lika nógu séð, til þess að skilja Bar-
böru,“ hélt hún áfram. „Hún hefir alltaf verið
mér leyndardómur, en nú held ég, að mér hafi
hepnast að sjá inn í hjarta hennar — og ég hefi
orðið þess áskynja, að hjarta hennar er ennþá
ungt og lifandi, sem betur fer.“
Ethnee þagði augnablik. Síðan beygði hún sig
niður að gamla prestinum og hvíslaði einhverju
í eyra hans — og það tók langa stund þar til
hún hafði lokið máli sínu.
„Guð veri lofaður!" sagði svo faðir Matthéws
loks og andlit hans ljómaði af fögnuði, og augu
hans leiftruðu af áhuga. „Og hún hefir ekki at-
hugað þetta sjálf, heldurðu það — og hann ekki
heldur, er það? En hvernig fara þau nú að því
að ná saman?"
„Forlögin sjá fyrir því,“ svaraði Ethnee blíð-
lega og leit i kringum sig. „Maður getur ekki
strítt á móti forlögunum. Allt, sem á að koma
fram, það kemur fram, faðir Matthews."
Hún sagði þetta með sannfæringarhreim i
röddinni, eins og ósviknum forlagatrúar Ira
er lagið, en svo hallaði hún sér allt í einu
fram á móti faðir Matthews, og varir hennar
titruðu ofurlítið.
„Á ég að segja þér leyndarmál? Þegar kona
er ástfangin af manni, þá ber hún ekki vantraust
til hans og er ekki hrædd við hann. En Barbara
var hrædd við Howard, hrædd við það, að honum
mundi finnast hún vera orðin gömul, þegar hann
hafði lokið dvöl sinni erlendis."
„Heldur þú ekki, að þér hefði farið líkt og
Barböru, þegar þú hefðir orðið þess vör aÆ hár
þitt væri farið að grána, og yndisþokki þirrn
allur farinn að fölna?“
Ethnee skellihló.
„Að ég hefði orðið hrædd við Howard? Ástin
er blind — hún eygir ekki annað, en það sem
hún á að sjá!“
Hún talaði af fullvissu — fullvissu óreyndrar
æsku, og faðir Matthews óskaði innilega með
sjálfum sér, að hún aldrei þyrfti að fá aðra
skoðun á ástinni. — Hún mundi áreiðanlega
ætíð verða ung og fögur í augum Howards
Burtons. Aldursmunur þeirra mundi aðeins verða
þeim til gæfu, þvi sá aldursmunur var alveg réttu
megin, þar sem hann var eldri en hún. Hún mundi
áreiðanlega eiga hamingjuríka og fagra framtíð
fyrir sér. Aðeins ef henni auðnaðist að halda
sinum fögru hugmyndum, eftir að hún væri kom-
in í hjónabandið — öllum sínum hugljúfu draum-
Um, öllum sinum barnalegu og björtu hugsunum.
Howard mundi áreiðanlega ekki svíkja hana, eins
og hann hafði svikið Barböru — eða var það
Barbara sem hafði svikið Howard Burton?
„Ethnee — eitt orð i trúnaði! Eg vil nú ekki
treysta forlögunum einum, eins og þú segir! Ég
vil skrifa Revelstone lávarði og biðja hann um að
koma heinl og verða viðstaddan biúðkaupið. Og
svo vil ég gefa honum í skyn, hvernig málum er
varið."
„Vilt þú það, faðir Matthews," Ethnee brosti
gletnislega. „En hvað mundir þú segja, ef ég
fræddi þig á því, að bréf þess efnis væri þegar
skrifað og sent af stað fyrir löngu síðan?“
„Þá mundi ég segja, að þú værir miklu hyggn-
ari stúlka, heldur en ég hefði nokkum tima getað
trúað,“ svaraði hann og ljómaði af gleði, „en
ég er sjálfur orðinn mjög heimskur og sljór
gamall maður!"
22. KAFLI.
„Nú eru aðeins fjórir dagar til brúðkaups þíns,
Ethnee — hugsaðu þér aðeins fjórir dagar!"
Barbara brosti ástúðlega til stjúpdóttur sinn-
ar. Hún og Ethnee sátu saman i dagstofunni i
Glenns-kastala og nutu þessa rólega augnabliks.
„Já — og ég er svo hamingjusöm!" hvíslaði
Ethnee. Svo rendi hún augunum til klukkunnar
yfir aminum. „Revelstone lávarður hlýtur að
fara að koma. Það er mjög fallega gert af hon-
um að vilja verða viðstaddur brúðkaup mitt,
finnst þér það ekki. Er það ekki vingjarnlegt af
honum að vilja verða svaramaður minn?“
JJá, — hann er gæðin sjálf, „svaraði Barbara.
„Það hefir hann alltaf verið. Það var sannarlega
fallega gert af honum, að hann skyldi hætta við
ferðalögin — bara til þess að koma og vera við-
staddur brúðkaup þitt, Ethnee. En annars var
það frekt af þér að skrifa honum og biðja hann,
að koma heim! Og það má undur heita að bréfið
skyldi komast til hans.“
„Það varð að komast til hans!“ svaraði Ethnee
ákveðin. „En ert þú alveg viss um, að hann komi
heim bara mín vegna? Heldur þú virkilega, að
hann komi aðeins til þess að vera viðstaddur
brúðkaup Ethnee litlu Maloney, að hann hafi ferð-
ast alla þessa leið aðeins til þess?“
„Já, til hvers annars hefði hann svo sem átt
að koma?"
Barbara stóð upp og gekk að glugganum. Það
var grár og mollulegur septemberdagur og eftir
loftinu að dæma mátti búast við óveðri. Storm-
inn var að herða og brimið byltist við strendurn-
ar, en Barböru var alls ekki þungt í skapi, þó
veðurútlitið væri svona slæmt. Nú var hún ein-
mitt glaðari, heldur en hún hafði lengi verið. Það
var henni indæl tilhugsun, að nú mundi hún brátt
fá að sjá sinn gamla vin aftur, eftir margra
mánaða fjarveru hans. Hún hafði saknað Revel-
stone lávarðar mjög mikið þann tíma, sem hann
var búinn að vera í burtu, meira en hún hafði
getað trúað að hún saknaði nokkurs manns.
„Það mun vera hann, sem hringir!“ Ethnee
spratt upp úr stólnum og augu hennar voru
glettnisleg. „Ég fer til dyra og tek á móti hon-
um!" hélt hún áfram. „Hann á skilið að fá koss
fyrir þetta gullfallega hálsband, sem hann sendi
mér, og hann skal líka fá hann!"
Hún dansaði út úr stofunni; Barbara hvarf frá
glugganum og gekk til sætis síns. Þar sat hún
með hendur í kjöltu sinni og horfði dreymandi
fram fyrir sig, og bros leið yfir varir hennar.