Vikan - 06.10.1949, Síða 11

VIKAN, nr. 40, 1949
11
Framhaldssaga:
LEIklR ÖRLAGANNA
10
Eftir HERMÍNU BLACK
þótt þú yfirgæfir hann á morgnn, myndi hann
hafa það.“
,,Þú hefur einnig starf þitt,“ minnti hún hann
á. „Jafnvel, þegar þú hafðir mig — hefðir þú
þá hætt að fljúga?"
Þetta var óvænt spurning. Augnablik var and-
lit hans alveg sviplaust.
„Þú hefur aldrei krafizt þess af mér,“ svaraði
hann.
„Nei, en ef ég hefði gert það?“
„Mér finnst nú á stundinni, að mér væri alveg
sama, þótt ég flygi aldrei framar —“ sagði hann.
Hún vissi vel, að honum mundi ekki líða svona
lengi. Hann hafði í sér — ástríðufulla löngun í
spenning og ævintýr, sem alltaf myndi kalla hann
aftur. Þetta hefði ekki áður gert neitt til, og
gerði það heldur ekki nú. Hún hafði kvalizt allt
kvöldið áður, en á sömu stundu hafði hún vitað
hvað henni bæri að gera — hvað hún vildi gera.
Hvaðan ákvörðunin kom, á hverju hún var
byggð, gat hún ekki dæmt um nú.
„Vinur minn,“ sagði hún — „við skulum ekki
ræða um þetta frekar.“
Og, þegar hún hafði sagt þetta, vissi hann,
að ekkert meir var hægt að segja — ekki að
sinni í það minnsta, og hann sleppti henni. Þau
stóðu hvort andspænis öðru, þegar Shirley stuttu
seinna kom inn.
Hún leit á Nödu svo á Tony.
„Jæja, Tony,“ sagði hún svo. ,,Já, mér datt
í hug, að ég myndi hitta þig hér.“
,,Shirley,“ sögðu Nada og Tony einum rómi.
Shirley tók af sér hanzkann. Hún og Nada
voru svo ólíkar útlits, að Tony hafði aldrei get-
að skilið, að þær voru systur. Shirley var lag-
leg, en fegurð hennar minnkaði við hliðina á
glæsilegri systur hennar.
Tony hafði aldrei getað þolað Shirley, ef til
vill af því að hann alltaf hafði vitað, að hún var
ekki mjög glöð yfir að fá hann fyrir mág. Og
hann sagði þessvegna:
„Jæja, gamla vinkona — ég er hræddur um,
að það hafi verið á móti áformum þínum ■—- að
ég kom svona aftur.“
Hún rétti honum höndina, og blá augu hennar
litu á hann.
„Ég get hugsað mér, að það hafi verið erfitt
fyrir marga,“ sagði hún. „En mér finnst yndis-
legt að vita, að þú lifir, Tony.“
Hann efaðist. En auðvitað, hugsaði hann bit-
urlega, hún gæti meint það hreinskilningslega.
Ástæðunni til þess, að hún hafði ekki getað þolað
hann, var nú útrýmt.
„Þakka þér fyrir," sagði hann þurrlega .
„Nada, góða.“ Shirley fór til yngri systur sinn-
ar, lagði handleggina utan um hana og kyssti
hana. „Þú lítur mjög þreytulega út,“ sagði hún.
„Ég kom hingað strax, þegar ég hafði séð blöð-
in —- þér datt alls ekki í hug að hringja til mín?“
„Það var svo erfitt að hugsa," svaraði Nada.
Hún hafði alveg gleymt, að auðvitað hefði átt
að tilkynna Shirley um þetta.
„Já, auðvitað," sagði Shirley og bretti brún-
ir. „Hvar er Garth?"
„Á sjúkrahúsinu."
„Ég verð að fara,“ sagði Tony.
„Þú býrð ekki hér,“ spurði Shirley fljótmælt.
„Nei!“
„Nú skal ég fylgja þér út.“
Hún gekk á undan honum, og við dyrnar sneri
hann sér við.
„Nada-------“
Hún svaraði ekki. Hreyfði höndina ofurlítið I
kveðjuskyni, og, þegar hann næstum í blindni
fór á eftir Shirley, sór hann með sjálfum sér:
„Ég kem aftur! Guð veit, að ég skal fá hana!“
Shirley lagði litla hönd sina á handlegg hans.
„Komdu hingað augnablik,' ég vil tala við
þig —“ bað hún og fór með hann inn í borð-
stofuna. Hún var alls ekki hjartalaus, og, þegar
hún leit á hann, fann hún til innilegrar með-
aumkunar.
„Það hefur víst því miður ekki verði sérlega
skemmtileg heimkoma fyrir þig, Tony,“ sagði
hún blíðlega.
Hannygldi sig.
„Ö, nei — það hefur verið hreint víti!“ Svo
sagði hann: „Hversvegna lézt þú hana gera það?
En auðvitað — hefur þú verið glöð yfir þvi!“
Það varð stutt þögn áður en Shirley svaraði:
„Já, ég var glöð,“ sagði hún svo rólega. „Hver
hefði ekki verið það? Þú talar um víti — hvað
heldur þú, að hún hafi þolað? Við komum henni
aftur til lífsins i sameiningu — Garth og ég.
Það var Garth, sem gaf henni eitthvað til að
lifa fyrir á ný — og — já, það hljómar ef til
vill harðlega, en þú verður að skilja nú — strax,
að þú verður að láta þau í friði, Tony. Ég vor-
kenni þér, en það er Nada, sem ég verð að hugsa
um. Hún hafði það gott og var hamingjusöm —
farðu nú í burtu og láttu hana finna frið og
hamingju aftur."
„Og ef hún elskar mig alltaf?" spurði hann.
„Þá ert það þú, sem átt að fá hana til að
gleyma því.“
„Já — ég skil. Það hljómar svo auðveldlega,
er það ekki?“
„Nei, það er ekki auðvelt. En ef þú elskar hana,
munt þú gera það’ Ef þú verður kyrr------“
„Já —- ef ég verð kyrr, Shirley — hvað þá?“
„Þá skert ég í leikinn," sagði Shirley harðlega.
„Ég vil ekki, að líf Nödu verði eyðilagt í annað
sinn. Þú hefðir yfirleitt ekki átt að fara i flug-
ferðina. Hversvegna var hún ekki nóg — þú hafð-
ir hana?“
„Heldur þú ekki, ag ég hafi spurt sjálfan mig
oft sömu spurningar?" Hann hló biturlega. „Hið
eina, sem ég hafði ekki búizt við var — þetta.
Garth notaði sannarlega tækifærið •— ■—“
„Og hafði fyllzta rétt til þess,“ tók Shirley
fram í fyrir honum. „Það er leiðinlegt, Tony, en
ég bið þig að koma heiðarlega fram. Gefðu Nödu
tækifæri til að verða hamingjusöm. Auðvitað er
hún utan við sig núna — hver væri það ekki?
En hún kemst yfir það. Haltu þér frá henni —
um stundarsakir í það minnsta."
„Allt í lagi!“ Það er auðvelt að samþykkja
það. Um stundarsakir! Það var framtíðin, sem
hann hugsaði um, er hann nokkrum mínútum
síðar stóð úti á götunni.
Shirley stóð ekki lengi við. Hún hafði þotið
til London með eitt fyrir augum og henni hafði
heppnazt það — þ. e. að tala við Tony og biðja
hann um, að láta Nödu ekki kveljast meir en
hún þegar hafði kvalizt. Enda þótt Shirley gæti
þótt innilega vænt um það fólk, sem var ná-
komið henni, var hún mjög tilfinningalaus, og
fyrsta tilfinning hennar, er hún sá, að Tony
Hammerton var á lífi og var kominn aftur, hafði
verið óánægja. Þegar hún sat í lestinni á leið
til London, hafði hún verið reiðubúin að telja
sér trú um, að hún væri ekki glöð.
Allt frá byrjun hafði henni ekki aðeins fundizt
lítið til Tonys koma, heldur fengið blátt áfram
vantraust á honum — og hún óskaði nú framar
öllu öðru, að allt gengi vel með Garth og Nödu.
Enda þótt hún vissi ekkert nákvæmilega um
hjónaband þeirra, hafði hún al-drei haldið, að
Nada hefði gifzt Garth, af þvi að hún væri ást-
fangin af honum. En ekki var hægt að efast um,
að Nödu þótti innilega vænt um mann sinn. Og
hjónaband þeirra var hamingjusamt, sagði
Shirley við sjálfa sig. Hversvegna gat Tony þá
ekki verið áfram úti í eyðimörkinni ?
En eins og vanalega, þegar hún var ein með
Nödu, brást henni alveg ruddaleg hreinskilnin
sem hún var vön að nota gagnvart öðrum.
Samt sem áður gladdist hún yfir að hafa hitt
Tony og talað við hann.
Og hversu mikið dálæti Nada hafði á systur
sinni, létti henni þó, þegar hún var farin. Hún
vonaði, að hún hefði ekki verið óvingjarnleg, en
hún gat ekki fengið sig til að tala um það, sem
komið hafði fyrir. Hún hafði tekið ákvörðun og
vissi, hvað hún vildi, og enda þótt það væri sárt,
létti henni þó. En henni fannst hún ekki geta
talað um það við Garth, og ákvað þá að skrifa
bréf til hans. Þegar Shirley var farin, settist
hún við skrifborðið og starði á autt pappírsblað,
án þess að vita, hvernig hún gæti bezt gert sig
skiljanlega.
Að lokum skrifaði hún:
„Elsku Garth.
Éy vil, að þú skiljir, að ekkert er breytt. Við
skulum ekki tala um það meir.
Nada.“
Þegar hún braut bréfið saman og lagði það í
umslag, hringdi síminn. Hún tók hann.
„Gét ég fengið að tala við frú Rosslyn?“ sagði
kvenmannsrödd.
„Það er hún,“ sagði Nada, sem strax þekkti
röddina.
„Það er Annette Marston. Þér hafið ekki
gleymt mér?“
„Nei, auðvitað hef ég það ekki.“ Jafnvel í á-
standi sínu var Nada glöð yfir að heyra rödd
hennar. Það var eitthvað róandi við djúpa rödd
hennar.
„Getið þér og maður yðar ekki komið í mat til
mín bráðum?" spurði ungfrú Marston. „Til dæm-
is á föstudaginn? Eða er það of fljótt ?“
„Það er mjög fallega gert af yður,“ svaraði
Nada. „Ég vil gjarnan segja já, en maðurinn
minn er ekki heima — og ég þori aldrei að lofa
nokkru fyrir hann. Má ég láta yður vita nánar í
kvöld? Og ég lofa, að ef hægt er, skulum við
koma.“
„Það var indælt. Segið honum að Hugh Carr-
uthers komi, og ég hef lofað honum að ná í
ykkur bæði.‘
„Það skal ég gera. Og þakka yður kærlega
fyrir." Nada lagði heyrnartólið á, og hugsaði
um leið, að það yrði gott fyrir þau bæði að fara
út. Sir Hugt var auk þess góður vinur þeirra
beggja. Og þessarar hugsanar átti hún eftir að
minnast löngu síðar.