Vikan - 20.01.1996, Síða 52

TEXTI: BJÖRG BJÖRNSDÓTTIR / UÓSM.: BENJAMÍN BOHN
19 nr
I^ÁlE
.agnheiöur tekur brosandi á
'móti okkur í dyrum „Hinna tólf
Jærisveina" þar sem hún svífur
um meö bjórkönnur og „bretzel"
brauö í körfum. Hún segir brosmild-
ina vera einn af sínum stærstu kostum. „Svo
er ég líka jákvæö og hjálpsöm - enda gam-
all skáti,“ bætir Ragnheiöur viö og hlær dill-
andi hlátri. „Ég er oft voöa
saklaus, sem getur veriö
bæði kostur og galli, og eins
og allir íslendingar er ég dug-
leg. Ég held aö þrautseigjan
hafi stundum bjargaö mér - ég hef ekki
átt í vandræðum meö atvinnu, oftar en
ekki hafa atvinnurekendur mínir allt vilj-
aö gera til aö halda í mig vegna þess hversu
dugleg ég hef þótt vera.“ Þessi stuttklippta,
snaggaralega kona úr Garðabænum nefnir
einnig án hiks sinn stærsta löst. „Ég er frekja. Ég
er yngst þriggja systra og þaö hefur ábyggilega sitt
aö segja. Og svo er ég svolítill egóisti - mér hættir
til aö særa fólk vegna eigingirni
rninnar."
Ragnheiður fæddist 13. júlí
1965 í Garðabænum. Hún segist
hafa skemmt sér vel á „yngri" ár-
um sínum. „Ég var svolítill villing-
ur og pínu hallærisleg, held ég.
Ég átti marga strákavini og þegar
ég var fimm ára, átti ég tuttugu
ára gamla stráka fyrir vini.“ En
fljótlega kviknaöi útþráin og á
menntaskólaárum sínum í Flens-
borg hélt Ragnheiður til Banda-
ríkjanna í eitt ár sem skiptinemi.
„Ég kunni ekki vel við mig þar.
Það er eitthvað viö bandaríska
menningu sem mér líkar ekki viö.
Eftir stúdentsprófið fór ég í
nokkra mánuöi til Frakklands og
líkaöi svo vel að ég skellti mér í
inntökupróf í myndlistarskólan-
um í Strassborg og fékk þar inn-
göngu.“
Ragnheiöur þaföi lengi gengiö
meö þaö í maganum aö nema
myndlist og skólinn í Strassborg
hentaöi henni vel. Fyrstu tvö árin
voru almenn undirbúningsár en
aö þeim loknum tóku viö sér-
greinar og Ragnheiður valdi sér
keramik. Hún lauk námi áriö
1991 og setti þá, viö annan
mann, upp vinnustofu. „Viö vor-
um mjög bjartsýnar, eins og
reyndar margir félaga minna úr
skólanum. Viö komum á fót
þessari vinnustofu og ætluöum
aö halda námskeiö, gera nytja-
hluti og vinna aö list okkar. Enn
Ragnheiður Ágústsdóttir
hefur dvalið í tæp níu ár í
Strassborg í Austur-Frakk-
landi. Hún lauk námi úr
myndlistarskóla borgar-
innar, Ecole des Arts
Décoratifs, árið 1991 og
síðan hefur hún unnið að
sérgrein sinni,
keramikinu, ásamt því að
afgreiða bgór í þyrsta
ferðamenn Alsace héraðs-
ins. Vikan fékk að fylgjast
með daglegu lífi Ragn-
heiðar og kynntist við-
horfum hennar til tilver-
unnar.
þetta gekk því miður ekki upp; innkoman var
hér um bil engin, ég haföi takmarkaða ánægju
af því aö gera nytjahluti og eftir eitt og hálft ár
neyddumst viö til aö loka vinnustofunni þar
sem við vorum einfaldlega farnar á hausinn.“
Nú er kallað af barnum. „La blanche" bjór-
inn og Guinnessinn bíöa þess aö Ragnheiö-
ur, eöa Raki eins og Frakkarnir kalla hana,
komi þeim í réttar hendur, sem hún og gerir,
tekur um leiö niður aöra pöntun og hreinsar
næsta borö. Aö svo búnu tyllir hún sér aftur
- stund á milli stríöa.
„Ég fór að vinna hérna sem þjónn til að
geta borgað skuldirnar mínar. Ég er ekki
fædd meö silfurskeið í munninum
þannig aö ég átti ekki margra kosta
völ. Ég vann mest fyrst af skilj-
anlegum ástæöum en þegar
fór aö grynnka á skuldunum gat
ég minnkað viö mig vinnu. Nú
vinn ég tvisvar til þrisvar í viku og get
fengið frí, ef ég þarf, nokkra daga í röö,
sem er mjög gott, því ég þarf góö-
an tíma þegar ég er að byrja á
verkum. Þaö er sorglegt til þess að
hugsa að margir félaga minna úr
skólanum, sem settu upp vinnu-
stofu, eru nú í sömu aöstööu og ég.
Þegar við kláruðum skólann var
kreppan aö ná hápunkti sínum hér í
Frakklandi en nú fer vonandi aö
koma betri tíö meö blóm í haga.“
Ragnheiður tekur fram að gott
skipulag þurfi til aö þessi samsuða
brauðstrits og listar gangi upp.
„Dagana, sem ég er ekki aö vinna,
nota ég til aö lesa mér til og teikna.
Áöur teiknaði ég sjaldnar hlutina
fyrirfram en nú reyni ég aö gera
mér góöa grein fyrir því sem ég
ætla aö búa til. Auövitaö kemur fyrir
aö ég er kraftlaus og andlaus eftir
strembna törn í vinnunni en þaö
gerðist líka þegar ég var aö reka
vinnustofuna."
í tíu fermetra herbergi í íbúö
sinni vinnur Ragnheiður nú aö list
sinni. Heimili hennar á sjöttu hæð í
Krutenau hverfinu, skammt frá
miðborginni, ber eiganda sínum
glöggt vitni. í stofunni eru kerta-
stjakar og „box um þrá“, á baöher-
berginu óvenju falleg krús fyrir
tannburstann og tannkremið. „Ég
er alltaf aö velta fyrir mér sam-
bandinu á milli mannsins og hlutar-
ins. Sá hlutur, sem mér finnst
standa manninum næst, er boxið.
Maður veröur ósjálfrátt forvitinn fyr-
ir framan box - þaö er eitthvað
kvenlegt viö þau. Box hafa sál. Ég
52 VIKAN 1. TBL. 1996