Vorið - 01.07.1934, Blaðsíða 8

48
VORIÐ
Skollablindan.
Börnin á Hálsi voru kát þetta
kvöld. Þau höfðu fengið leyfi til
að bjóða kunningjunum til sín úr
nágrenninu, en það höfðu þau
sjaldan áður fengið.
Þegar gestina bar að garði,
tóku börnin fagnandi á móti þeim
og leiddu þá inn í stofu. Svo var
kaffi og brauð borið á borð og
börnunum öllum raðað kringum
það.
»Þetta er fallegur hópur«, sagði
heimilisfólkið, þegar það kom inn
í stofuna og sá þar tíu hrokkin-
hærða kolla alltaf á iði.
Þegar börnin voru orðin södd,
fóru þau að skeggræða um það,
í hvaða leiki þau ættu að fara.
Sumir vildu spila, t. d. Svarta-
Pétur eða Vitlausa-Hund, en aðr-
ir vildu það ekki. Um þetta var
þráttað, þangað til Stína litla,
eizta dóttir hjónanna á Hálsi,
stakk upp á því, að allir skildu
fara í skollablindu. Þetta þótti
krökkunum þjóðráð, en það hafði
engum komið til hugar nema
Stínu, og nú bauðst hún líka til
þess að ná.
Var nú þegar í stað bundið fyr-
ir augun á Stínu og þar með
byrjað.
Stína skálmaði fram og aftur
um gólfið þvert og endilangt.
Einn drengjanna, sem Hans hét,
tók þá upp á því að stinga Stínu
í hendurnar með priki og ætluðu
hinir krakkamir alveg að springa
af hlátri, þegar Stínu varð sem
mest illt við. En eftir stutta stund
var Stína búin að ná í hárið á
Hans og varð hann þá aö gera
sér að góðu að setjast upp í rúm
því að hann var náður.
Þegar Stína var nærri því bú-
in að ná öllum, bauðst Ilans til
að ná. Þáði Stína það, enda var
hún orðin þreytt.
Hans fór nú að ná, en honum
gekk illa. Bannsetta prikið, senr
hann hafði sjálfur fundið upp á
að nota, var líka allstaðar fyrir
honum og krakkarnir hlögu öll
ósköp. Fór þá heldur en ekki að
koma berserksgangur á kappann.
Tók hann svo fast í fléttinginn á