Bjarmi - 01.07.1999, Blaðsíða 12

Gyða Karlsdóttir
Þau sitja fyrir framan mig,
hjón um fertugt - hún hjúkr-
unarfræðingur og ljósmóðir,
hann smiður. Hún er ljós yf-
irlitum með ljóst, slétt hár
og hefur sannarlega skorið sig úr hópn-
um þegar hún starfaði meðal Eþíópíu-
manna bæði í Konsó, Arba Minch og
Ómó Rate á árunum 1992 til 1998. Af
íslendingi að vera er hann dökkur
á húð og hár og þegar hann byrjar
að segja frá má heyra að hann hef-
ur ekki alist upp á íslandi alla sína
bamæsku. Þetta em hjónin Bima
Gerður Jónsdóttir og Guðlaugur
Gíslason sem hér segja lesendum
Bjarma frá mannlegu hlið kristni-
boðsstarfsins.
Guðlaugur: Ég er sonur kristni-
boðanna Gísla Arnkelssonar og
Katrinar Þ. Guðlaugsdóttur og var
fimm ára þegar ég fluttist með
þeim til Konsó í Eþíópíu þar sem
við bjuggum í tíu ár. Þegar ég svo
kom til Konsó ásamt fjölskyldu
minni vorið 1992 og keyrði inn á
kristniboðsstöðina þar, fannst mér ég
vera kominn heim. Virkilega kominn
heim. Konsó er mínar bemskustöðvar.
Mér fannst lítið hafa breyst,- bærinn
var orðinn aðeins stærri en svæðið sem
við höfðum verið á var alveg eins,
fannst mér.
Birna: Ég hafði aldrei komið til Eþíóp-
íu áður en ég var búin að fylgjast með
kristniboðsstarfinu í mörg ár, sjá mikið
af myndum svo þetta var svolítið eins og
að verða allt einu þátttakandi í lifandi
kvikmynd. Ég var búin að sjá þetta allt
íyrir mér og vissi nákvæmlega hvar allt
var, svo það var ekkert sem kom mér
verulega á óvart, allavega ekki þar. Mér
leið mjög vel í Konsó, hafði nóg að gera
og fannst gott að geta nýtt krafta mína
og unnið. í lok tímabilsins var að visu
komið upp mikið vandamál innan kirkj-
unnar í sambandi við prestana, leið-
indamál sem er ennþá í gangi og það
skemmdi mikið fyrir okkur. Það voru
Birna Gerður Jónsdóttir og Guðlaugur Gíslason.
eiginlega komnar þama tvær kirkjur og
við vomm mitt á milli.
Guðlaugur: Um haustið byijuðu dæt-
ur okkar tvær, þær Guðrún Birna og
Katrín Þorbjörg, í skóla í Addis Abeba og
þá reyndi fyrst á aðskilnað fjölskyldunn-
ar. Á milli Konsó og Addis er rúmlega
dagsferð og vegimir em ekki eins góðir
og hér svo maður skreppur ekkert til
þeirra en þær fengu frí inni á milli og það
vom lengri fri en gengur og gerist í skól-
um. Oft liðu þvi ekki nema þijár vikur á
milli þess sem við vomm saman og aldrei
meira en sex vikur. Bima fór reyndar oft-
ar en ég upp til Addis að hitta þær.
Ég man sjálfur eftir því sem krakki
hvað það tók mikið á að vera mjög lengi
frá foreldrum mínum. Mér fannst mjög
erfitt sem barn að vera á heimavist -
það situr ennþá í mér. Það leið langur
tími milli þess sem maður hitti foreldra
sína, jafnvel þrír eða fjórir mánuðir, og
í þá daga voru margar og stífar reglur
sem átti að fara eftir. Þetta hefur breyst
mikið síðan þá - nú er þetta allt
miklu opnara og skemmtilegra. Að
kveðja foreldra sína í þá daga var
mjög erfitt. Ég var því svolítið
kvíðinn yfir því hvernig þeim
myndi líða.
Birna: Það er staðið mjög vel að
öllu í skólanum í Addis. Hver
nemandi hefur einn fullorðinn
sem tekur hann að sér, svokallað-
an „voksenkontakt”. Við vorum
líka mjög heppin með þann sem
var yfir á heimavistinni; það var
kona sem hafði náðargáfu til að
umgangast börn.
Guðlaugur: Þegar Bjarni bróðir
minn og Elisabet kona hans komu
til starfa við skólann voru stelpurnar
eins og heimagangar hjá þeim. Það
skipti mjög miklu máli að hafa íslenska
starfsmenn við skólann, - við erum jú
ólík Dönum og Norðmönnum. Þó að allt
gengi í rauninni vel með stelpumar var
það alltaf þannig þegar við keyrðum út
af stöðinni, nýbúin að kveðja þær, að
við hugsuðum með okkur: Hvað erum
við að gera? Þetta átti sérstaklega við
þegar við vomm búin að vera með þeim
í fríi og vorum að kveðja þær uppi í
skólanum. Þá var þessi þungi klumpur i
manni sem maður losnaði ekki við
strax. Þær tala sjálfar ekki neikvætt um