Bjarmi - 01.07.1999, Blaðsíða 25

nýja sköpun, nýtt líf. Sáttargjörð og sátt
við Guð er rauði þráðurinn í þessum
versum sem hér eru til hugleiðingar
enda er hún grundvöllurinn sem allt
annað hvtlir á. Sátt við Guð felur í sér að
hið gamla er tekið burt, syndin, sektin,
allt það ranga og misheppnaða í lííi okk-
ar er hreinsað burt á grundvelli sáttar-
gjörðarinnar og fyrirgefningarinnar. í
staðinn er komið eitthvað alveg nýtt, ný
sköpun, nýtt líf í samfélagi við Guð og
þjónustu við hann. Þetta eigum við, Guð
gefur þetta af miskunn sinni, við þessu
getum við tekið algjörlega óverðskuldað
Hér er gott að líta til upphafsins,
byijunar nýsköpunarinnar. Það upphaf
áréttar vel hvernig allt er frá Guði, al-
gjörlega hans verk og gjöf. Þegar við
vorum skírð sem lítil börn gátum við
ekkert gert til að gera okkur verðug
náðar Guðs. Við gátum engu komið til
leiðar sjálf. Við vorum borin fram íyrir
Guð svo hann gæti gefið okkur nýtt líf
með sér. Við vorum færð honum svo
hann gæti hafið nýsköpun sína. Alveg
eins og ungabarn er algjörlega upp á
foreldra sína komið, þannig erum við
frammi fyrir Guði - algjörlega háð hon-
um og miskunn hans. Móðir gefur
ungu barni sínu mjólk að drekka
þannig að það lifir og dafnar og án þess
gæti það ekki lifað. Þannig gefur Guð
okkur nýtt líf í sér, án þeirrar gjafar
hans gæti það ekki orðið til og fyrir
hans tilverknað þroskast það og dafnar
þegar við lifum í samfélagi við hann.
Skímin - stórkostleg náðargjöf Guðs,
verk hans þar sem hann skapar nýtt líf
á gmndvelli hjálpræðisverks Jesú Krists
og fyrir sinn heilaga anda. Það er á
þessum gmnni sem Páll byggir það sem
hann segir hér í 15. versi: „Ef einn er
dáinn fyrir alla, þá eru þeir allir dánir.
Og hann er dáinn fyrir alla, til þess að
þeir, sem lifa, lifi ekki framar sjálfum
sér, heldur honum, sem fyrir þá er dá-
inn og upprisinn." Þessi orð minna á 6.
kaflann í Rómveijabréfinu en þar talar
Páll um að skírnin feli í sér dauða og
upprisu með Kristi. Með því á hann við
að í skírninni höfum við eignast hlut-
deild í hjálpræðisverki Jesú og öllu því
sem það felur í sér. Og hvað skyldi það
vera? Við emm dáin undan valdi synd-
arinnar og risin upp til lífs með Guði í
þjónustu við hann.
Sumt af þessu ræðir Páll hér í 2. Kor-
intubréfi: „Hið gamla varð að engu“ (v.
17). „Hann tilreiknaði þeim ekki afbrot
þeirra“ (v. 19). „Þann sem þekkti ekki
synd, gjörði hann að synd vor vegna, til
þess að vér skyldum verða réttlæti Guðs
í honum“ (v. 21). Sáttargjörðin er stað-
reynd. Lífið í þjónustu syndarinnar er
dáið og við hefur tekið nýtt líf í þjónustu
við Guð. „Sjá, nýtt er orðið til" (v. 17).
Nýsköpunin sem hófst í skiminni held-
ur áfram í lífi hins trúaða fyrir verkan
heilags anda. Hún birtist í lífi hans og
fullkomnast loks á efsta degi þegar Guð
skapar alla hluti nýja.
Þetta eigum við í trúnni á Jesú Krist,
þessu kemur heilagur andi til leiðar í lífi
okkar og á þessu byggist djörfung okkar
og hvatning til þjónustunnar. „Kærleiki
Krists knýr oss.“ Leyfum kærleika hans
að taka völd í lífi okkar, Verum með
sama hugarfari sem Jesús Kristur var.
Þjónustan
í hveiju er þjónustan við Guð og náung-
ann svo fólgin? Páll talar um þjónustu
sáttargjörðarinnar, segir að þeim hafi
verið falið að boða orð sáttargjörðarinn-
ar og að þeir séu erindrekar Krists sem
biðji í Krists stað: Látið sættast við Guð.
Við emm ekki send af stað í eigin nafni
eða krafti. Okkur er ekki falið að boða
okkur sjálf eða mannlega visku og
speki. Við erum send sem fulltrúar
hans sem gaf sjálfan sig fyrir okkur. Við
fömm í hans nafni. Við boðum sátt við
Guð á grundvelli þess sem hann gerði
þegar Jesús lagði sjálfan sig í sölumar
fyrir okkur. Líf okkar er þjónusta við
hann og náunga okkar. Þjónustan krist-
allast í tvöfalda kærleiksboðinu, boðorð-
inu sem Jesús staðfesti að væri æðst
allra boðorða: „Þú skalt elska Drottin,
Guð þinn, af öllu hjarta þínu, allri sálu
þinni, öllum huga þínum og öllum
mætti þínum“ og „þú skalt elska ná-
unga þinn eins og sjálfan þig“ (Mk.
12:30-31).
Að vera erindreki Krists felur í sér að
vera fulltrúi hans og bera honum vltni
með öllu lífi sínu. Því getur ekkert komið
til leiðar nema kærleikur hans og andi
hans. Jóhannes postuli ræðir um þetta í
4. kafla 1. bréfs síns (sjá 4:7-5:4).
Jesús sjálfur lagði ríka áherslu á það
við lærisveina sína að þeir auðsýndu
hver öðrum kærleika: „Eins og ég hef
elskað yður, skuluð þér einnig elska
hver annan. Á því munu allir þekkja, að
þér emð mínir lærisveinar, ef þér berið
elsku hver til annars“ (Jóh. 13:34n).
Kærleikurinn er hluti af vitnisburðinum
um Jesú. „Þér hafið ekki útvalið mig,
heldur hef ég útvalið yður. Ég hef
ákvarðað yður til að fara og bera ávöxt,
ávöxt sem varir, svo að faðirinn veiti
yður sérhvað það sem þér biðjið hann
um í mínu nafni. Þetta býð ég yður, að
þér elskið hver annan" (Jóh. 15:16n).
Að flytja orð sáttargjörðarinnar snýst
þvi ekki bara um það að tala um dauða
og upprisu Jesú Krists mönnum til
frelsunar þótt það sé auðvitað mikil-
vægt. Það snýst líka um það að lifa á
gmndvelli þeirrar sáttargjörðar og sam-
kvæmt henni. Það getur enginn borið
vitni um sáttargjörðina nema eiga hlut-
deild í henni sjálfur fyrir trú á Jesú
Krist. Og vitnisburðurinn um hana
verður hjáróma og falskur ef við lifum í
óeiningu og ósátt innbyrðis eða við ná-
unga okkar. Fyrirgefning Guðs á að
leiða af sér að við fyrírgefum hvert öðru
(sbr. bænina í Faðir vor og dæmisögu
Jesú um skulduga þjóninn, Mt. 18:21-
35). Það sem við gemm getur verið í svo
miklu ósamræmi við vilja Guðs og kær-
leika Krists að það strikar yfir vitnis-
burðinn. Þess vegna þurfum við sífellt á
fyrirgefningu Guðs og fyrirgefningu
hvert annars að halda. Þess vegna þarf
heilagur andi Guðs stöðugt að fá að
komast að í lífi okkar og hreinsa þar til,
sýna okkur hvað er synd, réttlæti og
dómur (Jóh. 16:8). Hann þarf að benda
á Jesú sem einu leiðina til frelsunar,
helga hug okkar og líf og gera okkur
hæfari tll þjónustunnar við Guð og ná-
ungann
Við erum send
Okkur er falið mikilvægt hlutverk. Guð
sendi son sinn í heiminn til að sætta
fráhverfan heiminn við sig. Við erum
send í þjónustu þeirrar sáttargjörðar.
„Eins og faðurínn hefur sent mig, eins
sendi ég yður,“ sagði Jesús við læri-
sveina sína (Jóh. 20:21), Síðan andaði
hann á þá og sagði við þá: „Meðtakið
heilagan anda. Ef þér fyrírgeflð einhveij-
Framhald á bls. 28.