Æskan - 01.05.1974, Qupperneq 13

Úlfurlnn speglar sig.
Úlfurinn tekur RauShettu.
■’Til þess að ég heyri betur, hvað þú segir."
..Af hverju hefurðu svona stór augu, amma min?"
i.Til þess að ég geti betur séð til þín."
"Af hverju hefurðu svona óttalega stóran munn, amma
min?"
i.Til þess að ég eigi hægara með að éta þig." Um leið
°9 úlfurinn sleppti síðasta orðinu, stökk hann upp úr rúm-
'nu °9 gleypti Rauðhettu.
Síðan lagðist hann aftur fyrir, sofnaði vært og hraut hátt.
etta heyrði veiðimaðurinn, sem gekk fram hjá af hendingu.
ann hugsaði sem svo: „Dæmalaust er að heyra, hvað
kerlingin hrýtur hátt. Ég ætla annars að vita, hvernig henni
liður."
j’Nú skaltu fá þín makleg málagjöld," hugsaði veiðimað-
Ufinn og ætlaði tafarlaust að skjóta úlfinn, þegar hann
hann i rúmi gömlu konunnar. En þá kom honum til hugar,
úlfurinn hefði ef til vill étið gömlu konuna. Þess vegna
skaut hann ekki, heldur risti sofandi úlfinn á kviðinn. Hann
sá undir eins á rauða hettu, og þegar hann var búinn að
r|sta enn lengra, stökk Rauðhetta út og hrópaði:

vei8imaSurinn dregur feldirm af úHinum.
„Ó, hvað það var leiðinlegt að vera þarna inni."
Loksins kom gamla konan út líka. Nú sóttu þau nokkra
stóra steina og létu þá í magann á úlfinum. Þegar hann svo
vaknaði og ætlaði að hlaupa burt, steyptist hann stein-
dauður á hausinn, því að steinarnir voru svo þungir.
En hvað þau voru nú glöð. Veiðimaðurinn dró feldinn
af úlfinum. Svo átu þau kökuna og drukku vínið með. En
Rauðhetta hugsaði með sér: „Aldrei skal ég aftur hlaupa
út af veginum og inn í skóginn, þegar ég er ein."
Þegar Rauðhetta kom heim til mömmu sinnar og sagði
henni frá því, þegar hún mætti úlfinum í skóginum og
hvernig hann hefði tælt hana til að tína blómin, til þess að
hann gæti stokkið á undan henni til ömmu gömlu, þá varð
mamma hennar heldur en ekki hrædd. En þó varð hún miklu
hræddari, þegar hún heyrði, að Rauðhetta litla hefði verið
f kviði úlfsins, þar sem hún hefði að öllum líkindum verið
enn þann dag í dag, ef veiðimaðurinn hefði ekki komið og
frelsað hana. Hún var svo glöð yfir því að hafa litlu stúlk-
una sína hjá sér, og varð Rauðhetta nú að lofa mömmu
sinni því að fara aldrei framar út af réttum vegi.
11