Æskan - 01.05.1974, Qupperneq 34

Siggi ætlar á grímuball, en var svo óheppinn
að týna helmingnum af sjálfum sér. Nú verðið þið
að hjálpa Sigga. Efst til hægri er sá hluti, sem
Siggi þarf að finna. Hann hefur um sjö leiðir að
velja, en aðeins ein þeirra er hin rétta.
verða ella fyrstur, án þess að varpað sé hlutkesd," sagði
Thuran þrákelknislega. Við greiðum nú atkvæði um
þetta. Ég er með, hvað um þig, Spider?"
„Ég er með,“ svaraði sjómaðurinn.
„Meirihlutinn vill það,“ mælti Thuran, „og drögum
nú ekki lengur að varpa hlutkestinu. Við stöndum jafnt
að vígi. Einn verður kannski að deyja nokkrum stundum
fyrr en hinir, til þess að jæir lifi.“
Hann tók síðan að undirbúa hlutkestið um líf eða
dauða. Jane Porter starði á það, sem fram fór, án þess
að geta komið upp nokkru orði. Thuran breiddi jakka
sinn á botninn á bátnum og tók siðan upp sex peninga.
Hinir tveir horfðu á, er hann skoðaði þá vandlega. Loks
fékk hann Clayton þá alla. „Skoðið þá vel," sagði hann.
„Elzta ártalið er frá 1874, og aðeins einn peningur er svo
gamall."
Clayton og Spider skoðuðu peningana. Þeir sáu enga
mismun annan en ártölin. Þeir voru ánægðir. Hefðu þcir
vitað, að Thuran var svo leikinn spilafalsari, að han'1
gat nær því fundið mismun á spilum með fingurgóffltH1
um, hefði þeim ekki fundizt leikurinn svikalaus. Ólá'lS
peningurinn var örlítið þynnri en hinir, en það futnh1
þeir Clayton alls ekki.
„í hvaða röð eiguni við að draga?“ spurði Thuran*
sem af reynslunni vissi, að flestir kjósa að draga síð‘ist’
þegar eitthvað slæmt er í boði — jiað er þá ætíð von u
þess, að þeir fyrri dragi það. Thuran vildi gjarna diaga
fyrstur. Þegar Spider því kaus að di'aga síðastur, ko>n
það í hlut Thurans að byrja. Hann hafði höndina aðehlS
smástund undir jakkanum, en gaf sér þó tíma til að þre' a
á öllum peningunum. Hann dró pening með ártalinn
1888. Clayton dró næst. Jane hallaði sér fram og horf®1
með skelfingu í augum á það, jiegar maðurinn, sem h'10
ætlaði að ganga að eiga, rak höndina undir jakkanu
dró. Hann leit ekki strax á peninginn, heldur faldi han'1
í lófa sínum. Thuran hallaði sér út af við borðstokkin'1’
þegar Clayton lét jiess getið, að sér væri borgið.
Sjómaðurinn stakk hendinni undir jakkann. Svitinn
rann niður andlit hans. Hann skalf eins og hann hef^1
köldusótt. Hann bölvaði sjálfum sér fyrir það að ha '
kosið að draga síðastur, því að nú voru aðeins þrl1
móti einum, að hann slyppi.
Rússinn var hinn Jiolinmóðasti og rak ekki á c^tlX
þeim. Hann vissi, að hann mundi aldrei draga óheiha
peninginn. Þegar sjómaðurinn tók höndina undan j3^
anúm og leit á peninginn, féll hann meðvitundarl*111
niður í bátinn. Clayton og Thuran flýttu sér að skoð3
peninginn, sem oltið hafði úr lófa Spiders, en hann reyn
ist ekki vera frá 1874. Honum hafði orðið svo mik'
um óvissuna, að hann þoldi ekki meira. Sama sagan hl*111
því að endurtaka sig. Rússinn dró aftur meinlausan Pcl1.
ing. Jane Porter lokaði augunum, jregar Clayton rett^
fram höndina undir jakkann. Spider hallaði sér 111(1
starandi augum ofan að hendinni, sem nú gerði út ll,n
örlög hans, því að hvort sem hlutskipti Claytons var
þá varð hans hlutskipti gagnstætt.
Þegar William Cecil Clayton lávarður af Greystoke ðr
höndina undan jakkanum með hnefann luktan uffl PeI^
inginn, leit hann til Jane Porter. Hann þorði ekki a
opna hnefann.
„Fljótir!" livæsti Spider. „Guð minn! Látið °k^u
sjá.“
Clayton opnaði hnefann, peningurinn var ekki
árinu 1874. Spider sá fyrstur ártalið, og áður en nokkn1^
grunaði ætlun hans, reis hann á fætur og stökk fyrir h°r
Hann kom einu sinni upp aftur, en hvarf svo með ohl
32