Æskan - 01.05.1974, Qupperneq 36

inu sinni voru hjón, sem áttu
svolítinn bæ, fáeinar hænur og
einn dreng. Hænurnar gögguðu og rót-
uðu i hlaðvarpanum og verptu hver
annarri betur. Og Óli-Pétur, drengurinn
þeirra, hugsaði. um hænurnar. Og fá-
tæku hjónunum þótti vænt um, hvað
hænurnar voru duglegar að verpa, þvt
að við það fengu þau björg í búið. En
svo var það einu sinni, þegar Óli-Pétur
skrapp inn með egg og lét hænurnar
vera einar rétt í svip, að sá sorglegi
viðburður gerðist, að fallegasta og bezta
varphænan hvarf á meðan. Þau fóru að
leita hátt og lágt öll þrjú, I fjósinu, hlöð-
unni, uppi á lofti og niðri í kjallara, en
hænan fannst hvergi.
Þá sagði Óli-Pétur, að réttast væri, að
hann skryppi upp f skóg til að sjá,
hvort hænan hefði ekki ranglað þangað.
„Það er ekki þorandi að láta þig
fara einan upp i skóg,“ sögðu bæði
pabbi og mamma Óla-Péturs. „Hugsaðu
þér, ef þú villtist og kæmist ekki heim
aftur. Vont er að missa hænuna, en
verra væri að missa þig, Óli-Pétur.“
„O, það er engin hætta á því, ég er
ekki sú ráfa,“ sagði Óli-Pétur. „Þið
skuluð ekki vera hrædd um mig. Verið
þið viss um, að ég kerost heim aftur,
en ekki fyrr en ég hef fundið hænuna."
Og svo lagði Óli-Pótur af stað og leit-
aði um allt, milli þúfna og undir stein-
um, i birkirunnum og kjarri, en hvergi
var hænuna að finna. Og þegar hann
hafði gengið og leitað svona og var
kominn langt og lengra en langt inn
i skóginn, þá hitti hann tófuna.
„Góðan daginn,“ sagði tófan. „Mér
sýnist þú munir vera að leita að ein-
hverju. Hefurðu kannski týnt einhverju?"
Drengurinn sagði henni, að bezta
varphænan hans hefði horfið allt í einu,
og það væri óbætanlegasta tjónið, sem
hann hefði getað orðið fyrir.
„Það liggur nú það orð á mér,“ sagði
tófan, „að ég sé rummungsþjófur á
hænsni. En hvað sem þvl líður, þá hef
ég ekki stolið hænunni þinni."
„Mér dettur heldur ekki f hug, að þú
hefðir gert þig seka ( slíkri fúlmennsku,"
sagði drengurinn. „En hver veit nema
þú getir sagt mór, hvar óg get fundið
hænuna."
„Þú hlýtur að vera hjartagóður dreng-
ur,“ sagði tófan, „úr því að þú hefur
mig ekki grunaða, eins og svo margir
aðrir gera, en leitar f staðinn ráða hjá
mér. Það er nú einu sinni svo hér í
Góða
varphænan
fallega
heimi, að hafi einhver fengið á sig óorð,
þá er honum líka kennt um það, sem
hann er saklaus af. En nú gladdir þú
mig svo mikið, að óg ætla að hjálpa
þér tll að leita að hænunni. Seztu nú
upp á bakið á mór, þá losnar þú við að
ganga og okkur miðar miklu fljótar
áfram.“
Og það gerði Óli-Pétur. Og tófan tók
á rás, hratt eins og vindurinn og létt
eins og hind og hnusaði og leitaði, hvar
sem hún fór, en hænuna fann hún
hvergi.
„Góða segja þeir ég hafi nasasjónina,
en hænuna get ég ekki fundið hérna f
skóginum," sagði tófan. „Svo mig grun-
ar, að seiðkerlingin f Gagghaugum hafi
stolið hænunni. Hérna hjá okkur tæf-
unum er hún talin meiri hænsnaþjófur
en nokkur tófa. Og úr því að við erum
að leita á annað borð, er rétt að við
gerum svolftið hliðarhopp upp að Gagg-
haugum um leið og lítum eftir hæn-
unni þinni þar.“
Og tófan tók viðbragð og endasent-
ist yfir stokka og steina, og þegar þau
nálguðust Gagghauga, heyrðu þau gagg
og hanagal úr öllum áttum.
„Þú sérð bráðum, að hérna er nú
ekki hænsnalaust," sagði tófan. „Og
nú fáum við bráðum að sjá, hvort varp-
hænan þin er hérna."
„Góðan daginn, hænsnapabbi," sagði
tófan við stóran, þrílitan hana, sem var
dyravörður á hænsnabúinu. „Ekki vaenti
ég, að heiðurshani eins og þú getir
sagt okkur, hvort ókunnug hæna hafi
villzt hingað?"
„Úr þvi að þú ávarpar mig svona
kurteislega, þá ætla ég hvað sem öðru
líður, og þó að óg hafi eiginlega alls
ekki leyfi til að segja frá því, sem gerist
hór á þessum hænsna-Bústöðum, að
segja þér, að ég sá hórna gestkomandi
hænu í dag innan um heimilishænurnar.
Og ég heyrði, að matmóðir mín sagði
við hana: „Nú ætla ég að gera þér
þann heiður, Gull-depla-skrauta litla,
að biðja þig um að verpa fyrir mig gull-
eggjum, úr því að hún Rauð-kamba-
gljáfjöður fór að taka það fyrir að
hrökkva upp af hérna um daginn.“ En
það ætla óg að segja þór, Læði-rebba-
hænuhnuplari, að ef þú snertir eina
einustu hænu hérna, þá kemst ég i ónáð
hjá henni matmóður minni og missi
hvorki meira né minna en hausinn.”
„Ég gef þér drengskaparheit," sagði
tófan. „Við skulum ekki taka nokkra
fjöður hérna, utan það, sem við eigum
sjálf."
Þeir voru ekki komnir langt inn I
hænsnagarðinn, þegar Óli-Pétur kom
auga á hænuna sina þarna innan um
allar hinar hænurnar. Hann hvislaði
þessu að tófunni. Og hún var ekki sein
á sér. Á einu augnabliki hafði hún smellt
skoltunum utan um vængina á haen-
unni og hljóp af stað með hana í kjaft-
inum á fleygiferð. Allur hænsnahópurinn
varð svo hræddur og komst í svo mikið
uppnám við þetta, að hænurnar flugu
gaggandi f allar áttir.
Seiðkerlingin heyrði lætin og spratt
upp af stólnum og hljóp fram í dyr til
þess að sjá, hvað um væri að vera I
hænsnagarðinum. Það var rétt svo, að
hún sá f skottið á tófunni, þegar hún
rann út úr hænsnagarðinum eins og ör
með hænuna f kjaftinum.
„Bannsettur hænsnaþjófurinn!" öskr-
aði hún, svo að söng í skóginum „Ég
skal svei mér taka í lurginn á þér.“
Og svo hljóp hún á eftir tófunni. En
hún var gömul, stirð og gigtveik, svo
að þetta kapphlaup hlaut að enda með
skelfingu. Hún hljóp og hljóp, frávita
af vonzku, og vissi ekki fyrr en hún
hljóp og rak höfuðið i stein, svo að
hausinn brotnaði f mola.
„Hrekkvísin hefnir sín,“ sagði tófan
og hægði svolftið á sér. „Það hef ég
líka oft orðið að reyna um ævina."