Æskan - 01.11.1981, Qupperneq 22

MEGUM
VIÐ KYNNA
Sveinn Björnsson, forseti ÍSÍ, er
fæddur 10. október 1928. Hann er
kvæntur Ragnheiði Thorsteinsson.
Foreldrar: Björn G. Jónsson, kaup-
maður og framkvæmdastjóri og Ingi-
björg Sveinsdóttir.
Sveinn hefur alltaf búið í Reykjavík.
Hann hefur Samvinnuskólamenntun,
en á unglingsárum vann hann sveita-
störf, í matvöruverslun föður síns, og
síðan var hann framkvæmdastjóri
Trípolíbíós og kaupmaður.
Sveinn hefur verið í stjórn og for-
maður Landsmálafélagsins Varðar, í
stjórn Verslunarmannafélagsins, í
hússtjórn KR, í stjórn Kaupmannafé-
lags Islands. Var kosinn forseti ÍSÍ á
síðastliðnu ári. Sveinn Björnsson er
enginn nýgræðingur í forystumálum
íþróttastarfsins á Islandi. Áður en
hann tók við forsetaembættinu hafði
hann verið varaforseti ÍSÍ, og meðal
trúnaðarstarfa sem hann hefur innt af
hendi fyrir íþróttahreyfinguna má
nefna að hann var formaður íþrótta-
hátíðarnefndar bæði 1970 og 1980,
og er varaformaður Ólympíunefndar
íslands.
Fyrir fjöldamörgum árum átti trésmiður einn heima uppi í Efstadal. Hann
var bláfátækur og nú var hann líka orðinn gamall og hrumur. Hann átti tvo
drengi, sem voru tvíburar og svo líkir voru þeir í sjón, að það mátti heita
ógerningur að þekkja þá sundur, en að innræti voru þeir jafn ólíkir eins og
dagur og nótt. Annar þeirra, sem hét Lárus, var allra skynugasti piltur,
viljugur og vissi jafnan ráð við öllu. Hann var alltaf í góðu skapi og söng
þegar hann var að vinna, því að þá fannst honum verkið ganga fljótar og
betur. Hann söng þegar hann lagði af stað í vinnuna á morgnana, og trallaði
þegar hann kom heim aftur á kvöldin. En hinn drengurinn, sem hét Pétur,
var húðarletingi. Hann nennti engu og hékk heima í bæ allan daginn. Ein-
stöku sinnum dragnaðist hann þó út í móa og settist á þúfu og sat þar eins
og slytti, lék sér að því að berja í steina og kletta og lagði eyrað við og
hlustaði. Hann var að vona, að gæfan mundi koma til hans á gullskóm
einhvern daginn, án þess að hann gerði nokkuð til þess. Það væri best að
vera þolinmóður og bíða þangað til hún kæmi. Og svona ranglaði hann um
og barði í kletta og steina, hver veit nema að þar væru tröll og vættir, sem
ættu fulla poka af gulli og sem hægt væri að leika á og ná í gullið frá þeim.
Svona leið hver dagurinn hjá Lata-Pétri, en faðir hans fann að þessu, og allir
sem reyndu að nota hann til einhvers, skömmuðu hann.
Jæja, svodó nú faðir þeirra. Drengirnirseldu bæinn og það litla sem til var
í kotinu og héldu svo út í heiminn til þess að freista gæfunnar — hvor í sína
áttina. Lárus iagði leið sína áleiðis í kóngsgarðinn, því að hann taldi víst, að
þar mundi duglegur verkmaður alltaf geta fengið eitthvað að gera. Hann
gekk og gekk og loksins komst hann á leiðarenda. Konungurinn tók honum
vel og setti hann tii að gæta hestanna sinna. Og það var einmitt starfið, sem
Lárus kaus helst. Hestar voru skemmtilegustu skepnurnar sem hann þekkti
og þess var ekki langt að bíða, að kóngshestarnir væru orðnir svo stroknir
og gljáandi og þriflegir, að þeir höfðu aldrei verið eins áður. Konungurinn
varð svo ánægður, að hann gerði Lárus að stallmeistara, lét sauma handa
honum fagran einkennisbúning með rauðum og bláum snúrum og fjölda af
silfurhnöppum á brjóstinu og ermunum. Og svo fékk hann líka ríflegt kaup,
svo að hann gat lagt marga dali í handraðann í hverri viku.