Skírnir - 01.08.1920, Qupperneq 16

174
Skraddarinn frækni.
[Skirnir
inn hlutur nema gamall ostbiti. Honum stakk skraddar-
inn í fikka sinn, gekk síðan út úr bænum; en fyrir utan
borgarhliðið náði hann til allrar guðs lukku smátitlingi
einum. Fuglinn varð að fara í fikkann til ostbitans.
ílu lagði skraddari land undir fót, og steig upp á eitt
ofurbátt fjall. Þegar hann var þar kominn, sá bann risa
einn mikinn, er sat efst á fjallsnipunni og barði hælum
í bjargið.
Skraddarinn heilsaði risanum bæversklega ogsagði:
»Lagsmaður! þú situr hér og skimar í allar áttir. Eg
ætla að fara að kanna veröldina. Viltu ekki, kunningi,
koma með mér?«
Risinn leit við bonum og mælti: »Þú ert mesta
volæði«
»A!« mælti skraddarinn, bnepti frakkanum frá sér og
sýndi honum beltið, »þarna sérðu á svörtu og hvítu, bver
afreksmaður eg er«.
Risinn glenti upp glyrnurnar, sem voru eins og tvö-
stór stöðuvötn, og las letrið á beltinu: »Sjö í einu böggi*-
Honum datt ekki annað í hug, en að það hefðu verið sjö
menn, er skraddarinn befði að velli lagt í einu böggi, og
þótti nú skraddarinn íbyggilegri en fyr. Þó vildi hann
gera nokkra raun um^frækleika bans.
Risinn tók þá í bönd sér einn mikinn stein og kreisti
bann í lófa sér svo fast, að steinninn draup vatni.
»Leik þú þetta«, sagði risinn, »ef þú ert svo mikili
íþróttamaður, sem þú segir«.
»Ekki muntu þurfa mig um þetta að frýja« sagðí
skraddarinn, »þenna leik mun eg fá leikið eins og þú«.
Hann greip þá til ostbitans, kreisti hann í lófa sér
svo greypilega, að greipar hans fyltust mysu.
»Mun nú ekki leikinn þessi leikur?« Risinn ræddi
fátt um, þó fanst það á honum, að bann lagði lítinn trún-
að á afl og atgjörvi hins litla skraddara.
Þá reif risinn upp stóran jarðgróinn stein, sveiflaði
bonum í bendi sér og kastaði honum svo bátt i loft upp,.
að bann varla varð augum eygður.