Sameining alþýðunnar - 01.05.1938, Qupperneq 12

10
Smieining alþýðwnnar
flækingur, sem gekk yfir fjöll og fim-
indi með tærnar fram úr skónum og
hnén út úr buxunum, og hafði ekki eign-
azt pening í 20 ár, sáðan hann fékk inn-
blástur um að boða heimsendi.
Þar komi fram Brandur í Brandshúsi,
sem varð að selja silfurbúna pontu fcð-
ur síns, að honum látnum, sér til fjár-
afla á þarranum.
Þar kom Guðrún, kona Jóns, sem varð
að láta börnin liggja í rúmunum, með-
an hún þvoði af þeim spjarirnar.
Þar kom Elí.n, sem átti bara einn
skaftpott.
Þar kom Simbi, sem missti heytugg-
una í veðrið, og átti nú aðeins eitt lamb,
eins og fátæki maðurinn í dæmisögunni.
Og þar kom Björg, sem varð hand-
lama á iniðjum vetri og gat því ekkert
prjónað fyrir Fransmanna-markaðinn,
---------hér hætti ég skyndilega þess-
ari ömurlegu leit, því að faðir minn lagði
upp og sagði, að hér skyldum við »stinga
niður«.
Hvílík hamingja á þessum vordegi!
Fjörðúrinn lá gáralaus og færið rann
til botns. Og faðir minn sagði fyrir:
Taka grunnmál, svonai nú, — fjögur
handtök, svona nú, — dúa, skaka, lang-
an, seigan, svona nú! Hann fór meira
að segja að syngja:
— Þó ég sé mjór og magur á kinn,
mana ég þig sláni;
komdu nú á krókinn minn
kjafta-beina-gráni;---------
og sletti inn fyrir borðs.tokkinn fyrsta
þorskinum.
— Hana nú, þar tók í! — Og niðri í
djúpinu sat fyrsti voinardrátturinn á
króknum mínum.
— Guð gefi mér lofaðan fisk, áttu að
segja, skipaði faðir minn og dró annan
golþorsk.
— Guð gefi mér lofaðan fisk, sagði ég
upphátt á einlægu hjartans máli og dró
og dró. — Svona nú, þar spriklaði drátt-
urinn í sjólokunum, og nú lá hann við
fætur mína, gulhvítur, úteygur, kjaft-
víður, afturmjór sunnangöngu þorskur.
Blessun og hamingja umvöfðu mig.
— Þennan á nú Setta gamla í Odda-
koti að fá, Keli minn, sagði faðir minn,
— hún á hvort sem er engan drenginn
til þess að draga fyrir sig bein úr sjó. —
—-------Um kvöldið sftóð ég við dyrn-
ar í Odidakoti og hélt þorskinum á vísi-
fingri vinstri handar. Ég hafði allan
þennan dag verið hamingjusamur, en
skyndilega þyrmdi yfir mig, þar sem ég
stóð, svo að ég hætti við að drepa á
dyrnar.
Vissi Setta í Oddakoti, að fyrsti drátt-
ur var gefinn þeim umkomiulausasta?
Þetta var gustukagjöf? Ég mátti, ekki
segja, að þetta væri fyrsti dráttur, ef
til vill hryggði það hana alla ævi, ef
til vill færi hún að gráta.
1 þessum svifum, kom hún út, og ég
stóð varnarlaus. — Gjörðu svo vel, sagði
ég.
— Ertu að færa mér þessa, líka óveru
í soðið, Keli minn.
— Já.
— Og er það frá, honum pabba þín-
um, blessuninni.
— Nei, frá mér sjálfum.
- - Ekki þó fyrsti drátturinn þinn?
væntii ég.
Eg leit niður.' -— Nei, sagði ég, — ég
hefi oft veitt marhnúta hérna á bryggj-
unni.
Hún sagði ekki fleira, en tók um
hægri hendi mína, með báðum sínum og
titraði, Mér fannst ég taka í bein.
-----------Um, haustið átti það fyrir
mér að liggja að flytja til Reykjavíkur.