Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1906, Side 118

88
ÓLAl'UR s. thorgeirsson:
ung'ur, maður hennar, von um, að sér myndi takast að ná
yfirráðum yfir Englandi. En er María var dáin, án þess
þess að þetta kæmist í framkvæmd, átti að nota hervald-
ið spánverska, til að framkvæma það, sem villumannleg
grimdarverk, framkvæmd í nafni trúarbragðanna, höfðu
ekki komið í verk.
Her Filippusar beið albúinn -á meginlandinu. En í
höfninni Cadiz á Spáni, lá floti sá, er Filippus hatði um
mörg ár, verið að undirbúa til norðurfarar. Var hann
kallaður ,,flotinn ósigrandi“, og mátti virðast eftir tölu
og stærð skipanna, að hann bæri nafn með rentu. Var
það talinn hinn stærsti herfloti, er nokkuru sinni hefði á
sjó komið.
Fá og smávaxin voru herskip Breta um þær mundir.
En það sem Filippus hafði þó sérstaklega treyst á, var
það, að trúarbragðalegur ágreiningur myndi leiða til þess,
að helmingur ensku þjóðarinnar myndi veita sér að mál-
um. Sú von brást algjörlega. Þjóðin enska skyldi það,
að hvað sem trúarbrögðunum leið, var borgaralegt frelsi
Breta undir því komið, að Spánverjar létu málefni þjóðar-
innar afskiftalaus.
Það var ákveðið að verjast meðan kostur væri, og
þjóðin var einhuga um það mál. Yfirstjórn enska flotans
var fengin í hendur Effingham lávarði, en þó voru það
aðrir, sérstaklega Hawkins og Sir Francis Drake, sem
þjóðin treysti á sér til varnar. Því það var kunnugt, að
hngaðri menn og úrræðabetri höfðu aldrei siglt á sjó.
Floti Spánverja kom, og snekkjur Englendinga
mættu honum í sundinu milli Englands Frakklands. Eng-
lendingar börðust af hreysti mikilli, þar til skotfæri voru
sem næst til þurðar gengin. En þá var Sidonia hertogi,
er stjórnaði spánverska flotanum, búinn að missa kjarkinn.
,,Hvað á nú að gera?“ spurði hann ráðþrota. ,,Þér þurf-