Fróði - 01.12.1911, Blaðsíða 12

iSS
FRÓÐI.
ætlaöi að blístra og gaf frá sér hljóö, sem ómögulegt er aö ná
meö bókstöfum.
•*Það gleöur mig, aö þér þekkið Kent”. sagöi Beverley.
“Hvar kyntust þiö?”
Jazon frændi skríkti og strauk skinnlausa skallann hrufótta,
þar sem höfuöleðriö haföi áður skotið upp hárum.
“Ó, víöa, á ýmsum stööum”, svaraöi hann. “Þér sjáið
háriö, sera hangir þarna á veggnum?’’ Hann benti á þurran hár-
vöndul, er hékk á veggnum. “Þetta er höfuöleðrið af mér, he!
he! he!” Hann hló eins dátt og þetta væri sérstakt fagnaðar-
efni. “Símon Kenton getur sagt yöur góöa skrítlu af þvíatviki!
Rauöskinnar héldu að ég væri dauður og tóku hausleöur mitt;
en ég var ekki dauöur. Ég gabbaöi þá eins og þussa. Þegar
þeir voru farnir, reis ég upp og haföi mig af staö. Hausinn á
mér var sár og blóðugur, og ég var sjóöandi reiður viö þá hund-
ingja”.
Hann þvældi saman ensku og frönsku í tölu þessari svo fim-
lega, aö erfitt var aö skilja hann. Brettunum og fettunum er
ekki unt að lýsa.
Sagan var löng, en hann sagöi hana skemtilega. Aö ending
sagöi hann hjartanlega glaður:
“Það kemur margt fyrir í heiminum. Ég náði aftur færi á
helvítis Rauðskinnanum sem fló mig, og ég miöaöi gamla byssu-
hólkinum mínuin á hann. Ég er ekki góður aö skjóta og hefi
aldrei verið, —en það vildi svo til að ég hitti hann í vinstra aug-
aö er ég miðaði á, og það á þrjú hundruö fetum. Hann stakst
á hausinn; ég hljóp til hans og fann gamla hausleðrið mitt á
beltinu hans. Nú, nú, ég brá hnífnum mínum á hausleörið á
honum, leysti niitt af beltinu hans, og hafði svo báöa menjagrip-
ina, he! he! he! Spyrjið þér Símon Kenton, þegar þér sjáiö
hann. Hann var á ferðinni um sama leyti; þeir létu hann
“hlaupa um traðirnar”,* og höfðu nálega barið úr honum lífiö,
úrþvættin þessi!” .
*
Þetta crðtak er skýrt síðar í sðgu fessari.
ÞÝÐ.