Muninn - 01.11.1994, Blaðsíða 10

Mikill hlátur
Jakob: Svo fórum við aftur heim til
Jóns Óttars og vorum bara að spjalla
og ... já fram undir morgun.
Gauti: Síðan héldum við áfram að
fagna á föstudaginn, en það er önnur
saga.
Jens: Já, þá slógum við botninn í
þetta.
Jakob: Það er nú ekki á hverjum degi
sem við vinnum Iðnskólann.
Hlátur.
Ritstj.: Finnst ykkur ekkert erfitt ab
standa fyrir framan fullan sal af
fólki og flytja ræbu?
Jakob: Nei, nei.
Gauti: Nei, þetta venst.
Jens: Þegar maður kemur upp í pontu
og er kannski búinn að æfa ræðuna í
fimm daga, þá er eins og salurinn
verði bara móða. Svona ský fyrir
framan mig.
Jakob: Maður er kannski alveg
geðveikt stressaður fyrir keppni en svo
þegar maður er kominn upp í pontu er
þetta ekkert mál.
Ritstj.: Hvab geribi til ab auka
sjálfstraustib fyrir keppni?
Gauti: Við erum náttúrulega alveg að
deyja úr sjálfstrausti.
Jens: Já, strákarnir fengu nokkur
stressköst fyrir keppnina.
Mikill hlátur
Valur: Það var einn sem fór út í
Lystigarð til að slappa af.
Jakob: Hann var farinn á taugum.
Gauti: Hann þurfti aðeins að róa sig
niður kvöldið fyrir keppni.
Hlátur
Jakob: Nei, við stöppum bara stálinu
hver í annan.
Ritstj.: Tekur þetta áhugamál ekki
mikinn tíma frá ykkur?
Jens: Jú, ég missti t.d. viku úr námi.
Hlátur
Gauti: Þetta kom sérstaklega hart niður
á Jens, hann lærir alltaf svo mikið
heima.
Jens: Já, ég er mjög skipulagður í námi,
svo klikkar kerfið og þá verður þetta
helvíti slæmt.
Jakob: Þetta tekur geðveikan tíma.
Jens: En það er gaman að þessu.
Allir í kór: Já, það er gaman að þessu.
Jens: Ætliði ekki að spyrja okkur
hvernig okkur gekk að skrifa ræðurnar?
Ritstj.: Jú, hvernig gekk ykkur ab
skrifa ræburnar?
Jens: Það gekk bara fínt að skrifa
ræðurnar.
Hlátur
Ritstj.: Hafib þib orbib varir vib ab
fólk, þó sér í lagi stúlkur, horfi á eftir
ykkur í skólanum þar eb þib erub
orbnir „frægir"?
Hlátur
Gauti: Valur, svara þú þessu.
Hlátur
10
MUNINN