Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 15

11
1
En nú kemur það allra skrítnasta, því einn morgun komu tveir kettlingar
bröltandi út úr holunni á eptir kisu, annar gulur en hinn gráflekkóttur, ogþá þótti
mjer fyrst gaman að börnunum, því stundum sváfu kettlingarnir í hreiðrinu á dag-
inn innan um úngana, og lá öndin opt á þeim öllum eins og hún ætti alt saman
ein. |>eir bröltu upp um bakið á öndinni og leituðu að spenum á brjóstinu og
tók hún því öllu með mestu þolinmæði. Opt láu þeir í sólskininu eða voru á
rjátli í hóp allir saman, bæði úngarnir og kettlingarnir, og sátu þá gömlu konurnar
báðar sarnan þar í nándinni og horfðu á börnin.
Nokkrum sinnum sá jeg það, að öndin stjakaði við kettlingunum, þegar
henni þótti þeir fara of nærri tjörninni og kisa var ekki hjá. Gargaði hún þá
ákaflega, þángað til kettlingarnir sneru frá, eða kisa kom að. J>að sást á öllu, að
þetta voru garnlar vinkonur, og að þetta var ekki fyrsta vorið, sem þær höfðu
verið saman.
Stegginn fór þar á móti mest sinna ferða, og gaf sig lítið að kisu, eða hún
að honum, en alt var þó friðsamlegt með þeim.
*
* .. . *
Nú er veturinn liðinn og vor komið á ný. Ondin liggur nú á eggjum í annað
sinn, en ekki eru nein merki til þess, að fjölga muni hjá kisu í þetta sinn; kettlingarnir
báðir fylgja henni, en úngar andarinnar eru flognir burt fyrir laungu, en sömu
vinkonurnar eru þær og halda saman á sömu stöðvum, hvorki kisa nje hrafnarnir
hafa breytt vana sínum. Hjer er alt eins og var í fyrra vor. Að eins jeg einn
er orðinn breyttur. |>ví náttúran og samveran við dýrin hafa gefið mjer þá
hamingju og þann unað, sem allur auður minn gat elcki veitt mjer í minni kæru
og dýrðlegu Parísarborg.«