Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 26

22
stúlkan vildi fyrir aungan mun lokka köttinn frá húsinu, og rak hana hvert sinn
aptur með harðri hendi. En einu sinni var stúlkan komin lángan spöl áleiðis,
þegar henni varð litið aptur og hún sá hvar kisa kom skokkandi í hámót á eptir.
Hún sneri þegar við og kom kisa þá móti henni mjög glaðleg og vingjarnleg.
Stúlkan vildi hverfa heim aptur, en kisa sat kyr þar sem hún var komin, og
sýndist ófús á að fylgja henni í þá átt. Tók stúlkan hana þá upp og bar hana í
fángi£sjer alla leið heim aptur. Eptir þetta tilræði, var kisa lokuð inni í hvert
skipti, sem slúlkan fór kynnisfarir sínar, og þess vandlega gætt, að hún elti hana ekki.
þ>essu fór fram þrjá mánuði, en bæði af því að stúlkunni hafði lítt rjenað
óyndið og eins af hinu, að eldri systir hennar fór um það bil til Vesturheims,
þá tóku foreldrar hennar hana heim til sín í hinnár stað.
Nú leið svo vika, að ekkert bar til tíðinda. J>á var það einn dag að
stúlkunni varð litið út um glugga í húsinu, þar sem foreldrar hennar bjuggu. Hún
sá þá í því bili hvar ketti var fleygt út úr ketsölubúð einni skamt á burtu
í strætinu hinum megin. Kisa lallaði þá að næstu búð, hnypraði sig upp í krók-
inn hjá búðartröppunum og húkti þar. Stúlkunni sýndist þessi köttur furðu líkur
gömlu vinkonu sinni og kallaði því á hana nokkrum sinnum með nafni. Kisa
heyrði þegar hljóðið og fór að skima í allar áttir og kom loks auga á stúlkuna í
glugganum og var þá ekki leingi að hugsa sig um. Hún þaut yfir götuna og
nam staðar á stjettinni neðan undir glugganum og mjálmaði sáran og vonarlega.
Stúlkan liljóp þá ofan og út á götuna og þar stóð gamla vinkona hennar nötrandi
af kulda í krapinu á stjettinni, og hafði loks náð að komast alla leið. En auð-
sjeð var á henni, að það hafði ekki geingið þrautalaust, því kisa var orðin æði
þunn á svánginn, slæpt ogj úfin og illa til reika. Stúlkan iljaði nú mjólk og keypti
ketbita handa henni, svo hún náði sjer fljótt eptir ferðalagið. Næsta dag brá
stúlkan sjer til hinna fornu húsbænda sinna og sagði þeim, hvar kisa var niður
komin, og varð hún þess þá líka vísari, að fyrstu þrjá dagana eptir að hún fór úr
vistinni, hafði kisa ráfað út og inn hvað eptir annað, og verið óróleg móti veniu.
Fjórða daginn bar upp á sunnudag og ráfaði þá kisa um eldhúsið fram eptir deg-
inum, en um kvöldið var hún horfin og sást ekki síðan. Hún hefur því verið á
ferðinni fulla þrjá sólarhrínga, en öllum var það óskiljanlegt, hvernig kötturinn gat
komist einn svo lánga leið, því vegurinn var röskur hálmtíma gángur og um
margar götur að fara og krókóttar. En líklegt þótti þeim, að kisa muni einhvern
tíma hafa fylgt stúlkunni leingra en hana grunaði; þó var það ekki nema tilgáta.
jþau urðu nú öll ásátt um, að kisa feingi að vera, þar sem hún var komin,
og eiga ekki á hættu, að láta hana flækjast á milli og lenda í hundakjöptum og naut
kisa trygðar sinnar að þessu. Kisa var mjög óróleg fyrst í stað hvert sinn sem
stúlkan fór að heiman, en þegar hún sá að stúlkan kom altaf aptur, spektist kisa
bráðum. Nokkrum árum síðar fór stúlkan búferlum til Vesturheims með foreldr-
um sínum. J>au tóku kisu með sjer og þar var hún á lífi 1883 hjá vinkonu sinni,
og var þá komin hátt á þrettánda ár. Hún var vel hraust ennþá og í góðum
þrifum, en gráhærð var hún orðin og mjög sjóndöpur.