Dýravinurinn - 01.01.1893, Blaðsíða 47

43
unnar, mad. Kristínar forvaldsdóttur. Hún fluttist þá að f»íngnesi í Borgarfirði
til Pjeturs stúdents Stephensens, er átti Guðríði systur hennar. Sigríður forvalds-
dóttir, hálfsystir þeirra, ólst þar upp. Mad. Kristín giptist aptur þar vestra, og
nokkur ár liðu, þar til Pjetur stúdent vígðist að Asum í Skaptártúngu. ]pá er
hann flutti austur, ljeði mad. Kristín Grána handa Sigríði að ríða. Segir ekki af
ferðinni fyr en komið var á þann stað á Mýrdalssandi, sem jökulhlaupið hafði
runnið forðum. fá varð Gráni alt i einu svo veikur, að taka varð af honum söð-
ulinn og gekk hann torveldlega laus austur yfir sandinn. Eptir það bar ekki á
honum. Var haldið áfram að Asum og fjekk Gráni að hvíla sig þar nokkra daga.
Síðan var hann sendur vestur aptur. En er komið var aptur á hinn sama stað á
Mýrdalssandi, varð Gráni aptur veikur, ogþað svo, að hann vardauðureptir litlastund.
Endurminníngin virðist hafa hrifið svo tilfinníngar hans, að hann gat ekki
afborið það. Vissulega eru tilfinníngar dýra opt heitar og viðkvæmar, þó vjer
höfum ekki af því að segja nema þá, er »verkin sýna merkin«. Með góðri eptir-
tekt gætum vjer þó án efa farið nærri um þær optar en vjer gjörum. Gjörum
slíkt er vjer megum til að hlífa dýrum fyrir hverju því, sem ætla má að særi til-
finníngar þeirra!
Frásögn þessi er tekin eptir mad. Guðrúnu, dóttur sjera Páls sál.*).
Br. j.
Um slátrun.
ýravinirnir í Danmörku, Noregi, Svíþjóð og jpýskalandi hafa skrifað mörg
kröptug orð og áskoranir undanfarin ár þess efnis, að nauðsynlegt sje
að breyta slátrunaraðferð í þeim löndum, en jeg treysti því, að þess
þurfi ekki í íslenzka Dýravininum, því allir sanngjarnir menn munu finna sann-
leikann í þeim orðum, sem andinn Gúlú sagði í fyrstu sögunni sem hjer stendur:
»að það hæfði ekki, að dauðinn sje gjörður neinni skepnu leingri eða kvalafyllri en
hjá verði komist«.
I3rent veldur því að slátrun á íslandi er talsvert ábótavant: 1. Gamall
vani. 2. Að menn álíta skepnurnar skynlausar. 3. Að menn þekkja ekki annað
betra, en það sem þeir hafa sjeð frá barnsaldri. Aðalatriðið til þess að dauðinn
verði kvalalaus er það: að gjöra skepnuna meðvitundarlausa áður en hún er skorin.
Til þess hafa verið fundin upp á norðurlöndum ýms verkfæri, sem flest lúta að
því, að skjóta eða rota skepnuna, áður en hún er skorin eða stúngin.
í vetur var hjer í Kaupmannahöfn sýníng á þessum verkfærum frá ýms-
um löndum; af þeim þótti einna hentugust við stórgripi helgríma sú, er maður í
Kaupmannahöfn, Rom að nafni haíði látið gjöra, en sá er ókostur við hana, að
hún er of dýr til þess að verða almennt notuð á íslandi.
*) Hr. Jón Borgfirðíngur hefur sent mjer sögu nokkurnveginn samlhjóða þessari, tekna
riti Daða fróða. T. G.
eptir hand-