Heimilisblaðið - 01.07.1933, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
105
svæði, lyfti upp smárri og velhirtri hönd
sinni og kallaði háum rómi: »Faðir minn,
það er ég. Sídí ....«
Þá gall við skot, og kúla hitti hann mitt
í ennið.
Svipurinn á andliti hans gerbreyttist
og þurkaðist út. Höfuðið seig niður, lík-
aminn riðaði til og hneig niður í sandinn.
svo skrjáfaði í silkibúningnum.
Lontzen fleygði sér niður yfir hann og
reif og togaði í hann. »Sídí — nei, nei
þú verður að bjarga okkur!«
Jafnvel í þessv-m kringumstæðum brosti
Caverly einkennilega út í annað munnvik-
ið. Þarna uppi á sandöldunum lá iiinn
voðalegi Tagar með riffilinn í höndunum
og eggjaði menn sína. Og hérna neðra lá
sonur hans, hinn ungi og efnilegi maður.
sem faðirinn hafði ætlað að gera að hern-
aðarsnillingi. Ef örlögin ættu hirðfífl á
vegum sínum, hlutu þau nú að veltast um
í hlátri.
»Hann er dauður!« stundi Lontzen. »Cav-
erly — Guð minn góður - Sídí-inn er
dauður!«
Caverly stökk til hliðar undan úlfalda.
sem kom æðandi fram á milli tjaldanna.
Annar úlfaldi kom hlaupandi beint á móti
þeim og rak upp hás hálshljóð. Hann datt
um tjaldstögin.
»Gáið að!«
Cavcrly þreif í handlegginn á Lontzen
og kipti honum til hliðar, um leið og úlf-
aldinn steyptist og prjónaði öllum fjór-
um fótum upp í loftið.
Meðan úlfaldinn var að brölta á fætur,
sleit Lontzen sig lausan og fleigði frá sér
rifflinum. Hann þreif báðum höndum í
ullina á úlfaldakryppunni. og nú varð Cav-
erly vitni til alveg óvænts fimleikaafreks.
Glfaldinn brölti á fætur, óður af hræðslu,
og Lontzen hékk á honum. Það var engu
líkara. en að ósýnileg hönd fleygði honum
upp í loftið eins og bolta. Það var skringi-
leg sjón að sjá Lontzen svífandi í lausu
lofti í náttfötunum einum. Fæturnir slett-
ust sinn í hvora áttina, og svo datt hann
klofvega ofan á hálsinn á úlfaldanum og
krækti saman fótunum utan um hann.
Aftan til við tjöldin víkkaði dældin og
myndaði tungu milli tveggja sandhæða.
og var þar dálítið skarð i hring ræningj-
anna. Þar var því einasti staðurinn, sem
nokkur von gat verið um undankomu. Gæti
nú »riddarinn« beint úlfaldanum í þá átt,
gæti hann í 12—15 stökkum komist út úr
heljarógnum þeim. sem dundu á tjöldun-
um, og síðan haldið áfram út í eyðimörk-
ina.
Lontzen reyndi af öllum mætti að
sveigja úlfaldanum í þessa áttina. En fæl-
inn úlfaldi æðir eins og vitlaus óhemja.
Skepnan þaut á stað beint upp bröttustu
sandölduna, þar sem skothríðin var áköf-
ust. og var alger ógerningur að víkja hon-
um minstu ögn til hliðar, hvernig sem
Lontzen hamaðist og bölsótaðist og kipti í
taumana.
Úlfaldinn þaut áfram, og langur háls-
inn og höfuðið vaggaðist til og sveiflaðist
á báða bóga í samræmi við skeiðhraða
dýrsins sjálfs. — Lontzen hélt sér dauða-
haldi með höndum og fótum og lá hálf-
vegis á grúfu milli háls og kryppu. Þannig
þeyttust þeir áfram báðir beint í áttina
til óvinanna. og sandmökkurinn þyrlaðist
um þá. Sem snöggvast bar þá báða við him-
in á hæztu sandöldunni, svo hurfu þeir
á bak við brúnina.
Meðan þessu fór fram, hafði Caverly
staðið grafkyr og glápt á þenna merkilega
viðburð. sem aðeins stóð yfir fáeinar sek-
úndur, alveg eins og hann væri það eina,
sem vert var að sjá’. Þetta gerðist svo
brátt og umsvifalaust. að það virtist koma
Zúai-unum alveg óvænt. Þeir voru því ekki
viðbúnir að beina skotum sínum í áttina
til þessara skringilegu tvímenninga, sem
þeyttust rétt fram hjá nefinu á þeim. Cav-
erly þóttist viss um, að Lontzen hefði kom-
ist undan og væri nú kominn úr skotmáli
langt út á eyðimörkina.
Hann tók nú riffilinn. sem Lontzen hefði
fleygt frá sér, og rendi augunum eftir
sandöldubrúninni, þar. sem óvinirnir lágu
í leyni. I sama bili varð hann þess var,
að einhver stóð skáhalt fyrir aftan hann
og skaut hverju skotinu á fætur öðru úr
fínhleyptum riffli. Skarpir skothvellirnir
glumdu rétt við eyrað á honum. Hann leit
um öxl, og sá, að þetta var Bóadicsea
Trevers.
Unga stúlkan hafði bersýnilega yerið
farin að hátta, þegar hin óvænta árás
Tagars skall á. Hún hafði verið búin að
taka af sér sólhjálminn og farin úr treyj-
unni, og blússa hennar var hálfvegis hnept
upp. Aðra fótavefjuna vantaði. og hékk
upphnept skálmin niður um beran legg-
inn. Hárið þykt og brúnt þyrlaðist um
höfuð henni og umkringdi andlitið. Ilún
skaut öllum skotunum úr rifflinum og þerr-