Heimilisblaðið - 01.07.1933, Blaðsíða 13

HEIMILISBL AÐIÐ
107
Hún leit á líkið silkiklædda. sem lá rétt
fyrir framan þau, og það fór hrollur um
fana, eins og megnum kulda slæi að henni.
^Hvað ætlið þér að gera?« mælti hún.
»Hafið þér aldrei, þegar þér voruð lítih
skemt yður við að grafa í sandinum á
sjávarströndinni og grafa yður sjálfa nið-
ur í sandinn — nema bara andlitið? Pað
eigum við nú að gera — aðeins með þeirri
breytingu að nú verðum við að hylja and-
litið líka.«
Með aðstoð stúlkunnar hafði Caverly nú
grafið gr.yfju, sem var nægilega stór til
þess, að þau gætu legið þar samhliða öll
þrjú og teygt úr sér.
»Eyðimerkursandurinn er til allrar ham-
ingju miklu léttari en sjávarsandur og
þurr langt niður eftir,« sagði hann. »Hann
hrynur út yfir og sléttir úr sér, þegar
honum er sópað í hrúgu, og við getum því
breitt hann yfir okkur án þess- að nokkur
vegsummerki sjáist.
Skothríðinni hafði nú alveg slotað og
grunsamleg kyrð ríkti úti fyrir. Nú var
fyrstu árásinni lokið, og þótt Caverly sæi
það ekki, var hann samt viss um, að nú
mundu ræningjarnir vera í þann veginn
að gera stormhlaup á tjaldstöðina og flest-
ir þá á hlaupum. en aðeins fáir á úlföld-
um. Skot lestarmanna voru einnig hætt.
Á hverju augnabliki gat maður búist við
að heyra þessa morðingja koma þjótandi
Caverly og litli félagi hans grófu eins
hart og títt, og hendur þeirra megnuðu
frekast. Sandgryfjan var nú tveggja feta
djúp.
»Nú er nóg komið,« sagði hann að lok-
um. »Leggist þér nú iður þarna megin.«
Hann fór úr skyrtunni og reif hana
sundur í tvent. Unga stúlkan lagðist á
bakið ofan í sandgryfjuna, og hann braut
skyr,tuhelminginn saman og breiddi yfir
andlit hennar, svo að sandurinn kæmist
ekki að nefi hennar, munni og augum.
»Ég vona að léreftið sé nógu gisið ti’
þess, að þér getið andað í gegnum það,«
sagði hann. »Þér megið ekki anda of
sterkt. heldur jafnt og rólega.« Hann sóp-
aði nú sandi ofan á hana, þangað til and-
litið eitt var eftir. Svo huldi hann það
einnig sandi.
»Svona!« sagði hann. »Getur þetta verið
svona? «
»ja—á!« sVaraði hún í hálfkæfðum róm.
Caverly velti nú líki höfðingjasonarins
ofan í gryfjuna hinu megin. Hér þurfti
hann ekki að hafa fyrir því að breíða yfir
andlitið. Hann þakti alt líkið sandi og sett-
ist síðan sjálfur í miðja gryfjuna milli
hinna tveggja, lífs og liðins.
Hann sópaði fyrst ofan á fæturnar á
sér. Hann gerði þetta mjög vandlega og
gætti þess vel, að alt liti sem eðlilegast
út. Svo lagðist hann flatur á bakið og haug-
aði ofan á kvið og brjóst, Alveg upp undir
hendur. Hann þrýsti olnbogunum inn að
hliðunum og hafði hendurnar frjálsar.
Með lægni hepnaðist honum að henda lér-
eftinu yfir andlitið á sér, og nú fann hann,
hvernig sandurinn hrundi saman um höf-
uðið á honum og fylti hárið og eyrun.
Skothríðinni fyrir utan hafði nú alveg
slotað, og ægileg þögn ríkti. rétt áður en
hríðin skall á.
Caverly velti höfðinu til og frá á ýmsa
vegu, svo það grófst dýpra niður í sand-
inn. Með miklum erfiðleikum gat hann nú
sveigt hendurnar þannig, að hann gat sóp-
að sandinum yfir léreftið. sem huldi and-
litið, svo að sandurinn lá jafnt og slétt.
Að lokum dró hann að sér hendurnar, og
sandurinn huldi þær þegar algerlega. Hann
fann sandinn hvíla á andliti sínu og enni;
en hann var ekki viss um, hvort hann
huldi það alveg. Hann vonaði það þó.
Pögnin og kyrðin fyrir utan hafði nú
varað svo lengi. að mannlegum taugum
var nærri orðið um megn að þola hana.
En alt í einu kvað við ógurlegur hávaði
og gauragangur: skot og óp, og geysileg
öskur, sem skotið gátu hugrökkum skelk
í bringu. Jörðin nötraði undir fótum úlf-
aldanna, svo þau Caverly og Bó Trevers
fundu það greinilega.
V.
Tæpasta vaðid.
Á örfáum sekúndum hafði ræningja-
flokkurinn framkvæmt áhlaup sitt og tek-
ið tjaldborgina. Úr lifanda gröf sinni
heyrði Caverly hinn djöfullega tryllings-
gang fyrir utan tjaldið.
Allskonar hljóðum ægði saman: fótatak
hinna þungu dýra. sem ruddust áfram,
skrjáf og nudd í söðulgjörðum, vopnagnýr,
stunur og blástur, og inn á milli ægilegur
hlátur. öðru hvoru kvað við skotkvellur.
eins og skotið væri með köldu blóði og
vel yfirlögu ráði. Pað var auðheyrt, að
mer.n Tagars gengu hreint að verki. Peir
skildu aldrei særða menn eftir.