Heimilisblaðið - 01.07.1933, Blaðsíða 16

110
HEIMILISBLAÐIÐ
þar sem tjöld Lontzens höfðu staðið. Pað
var eins og hann hikaði við að vitja aft-
ur þessa sundurtroðna blóðvallar. Hann
kom aftur að liðugum stundarfjórðungi
liðnum og bar þá í fangi sér fatahrúgu,
sem blikaði í skrautlegum litum í tungls-
ljósinu og skrjáfaði eins og silki.
Hann fleygði fötunum frá sér niður í
sandinn og stóð nú eins og varðmaður
hæzt á sandöldunni og virti gaumgæfilega
fyrir sér yztu sjónarröndina. Fyrir hand-
an svartbláan skugga fjærstu sandhæð-
anna sá hann ofurlítinn gulbleikan bjarma.
»Þarna koma þeir,« sagði hann. Nú eru
þeir að tjalda. Ofan á þetta frækilega
dagsverk sitt býst ég ekki við, að þeir
fari langt fyrst um sinn.
»Hvað voruð þér að gera þarna neðra?«
spurði hún fremur kuldalega.
Það leit út fyrir. að Caverly hefði ekki
heyrt spurningu hennar.
»Nú þyrpast þeir utan um bálið og hæla
sér af afreksverkum sínum. Svo éta þeir og
drekka, eins og ekkert hafi í skorist. —
Allah sverti á þeim smettin!«
»Þetta eru föt Sídi Sassí!« sagði hún.
»Friður sé með honum!« mælti Caverly.
Hann settist niður við hliðina á ungu
stúlkunni, horfði stundarkorn á hana i
djúpum hugsunum, en leit svo upp í him-
indjúpið stjörnum stráða, sem hvelfdist
yfir þeim á alla vegu.
»Langt í burtu í þessa átt liggur Rauða-
hafið og Mekka -— það eru á að giska fjög-
ur hundruð mílur þangað.« Rödd hans var
vingjarnleg. en alvarleg, eins og væri hann
að tala við einhvern ungan kæruleysingja,
en þó nægilega skynsaman til þess að
skilja, hvað um væri að ræða. Hann leit
ekki á ungu stúlkuna, en horfði framvegis
á stjörnurnar.
»Hér um bil í hánorður liggja Kúfara-
landeyjarnar.« mælti hann íhyglilega. »Þar
halda til lang-verstu ofstækisþorparar Mú-
hameðstrúarmanna, sem til eru á þessari
jörðu. Þar eru hvítir menn ekki velkomnir.
Við myndum líka vera löngu dauð úr
hungri og þorsta, áður en við næðum svo
langt. Það er óra leið.«
»1 suðri,« mælti hann. »sjáið þér Cano-
pus — hina bláu stjörnu Múhameðs? Ef
þér hélduð í þá átt og gengjuð í hundrað
daga, gætuð þér fengið munnfylli yðar af
vatni í E1 Fasher. Á vinstri hönd liggur
land Túareganna, og til hægri Ribíanna,
sem eru ennþá verri«
Hann spyrnti af sér skóm Lontzens og
stakk fótunum ofan í sandinn. »Þér skiljið
víst þetta?«
»Þér hafið ekki sagt neitt um> hvað sé
í vestri,« sagði hún lágt og auðmjúklega.
»Þar eru Tíbestí-fjöllin. Ég veit þar
um uppsprettulind eina. Þangað eru sjc
dagleiðir héðan, þ. e. a. s., ef við værum ríð-
andi eins og Túaregarnir, og gætum mat-
ast á hestbaki. En við höfum ekki einn
einasta úlfalda. og hvorki vatnsdropa né
eina einustu döðlu til matar.«
»Hún sneri sér að honum í sárustu ör-
væntingu. »Hvað eigum við þá að gera?«
»Tagar og menn hans halda heim til
Gazim á morgun. Það eru þrjár dagleiðir
héðan. Annað hvort förum við með Tagar
til Gazim eða-------«
Hann þagnaði íi miðju kafi. Það var
óþarft að ljúka setningunni.
»Já — en —« Unga stúlkan horfðj
dauðskelkuð á hann. »Það væri — þao
væri miklu verra!«
»Heyrið þér nú, Bó. Sonur Tagars, Sassi,
var smádrengur, þegar hann fór að heim-
an. Enginn í Gazim myndi þekkja hann
aftur. þegar hann kæmi sem fullorðinr.
maður. Hann hafði ái sér rúbín-hring með
áletrun, og líka ýmsa verndargripi og
þess háttar dót. — Það var með þessum
gripum, sem hann átti að gefa sig til
kvnna. Ég hefi þetta alt saman hérna í
vasanum, og ég hefi fötin hans.«
Unga stúlkan var alt of hissa til þess að
geta komið upp einu orði. Hún glápti að-
eins á Caverly og vissi sýnilega ekki, hvað-
an á sig stóð veðrið.
»Ég. fyrverandi þræll, sem kann tungu
þeirra, sný nú aftur á þeirra fund, skrýdd-
ur silkiskrúða höfðingjasonarins. Maður
með mittisskýlu eina og maður í skraut-
legum höfingjaskrúða eru ólíkir menn. Ef
til vill þekkja þeir mig aftur, og ef til vill
ekki. Við neyðumst til að eiga það á hættu.
Annað hvort fer ég til Gazim sem prins,
eða við erum dauðadæmd,«
»Já — en hvað á þá að verða af mér?«
spurði hún.
»Það var úlfaldadrengur af lágum stétt-
um með í lestinni. Fötin hans voru of lé-
leg til þess að þorpararnir kærðu sig um
þau. Ég tók þau með mér. Þér neyðist til
að færa yður í Garrong og vefjarhött
og vera drengur. Þér eruð þræll höfðingja-
sonarins Sídí Sassí Kreddache.«
Framliald.