Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Qupperneq 18

256
Ágúst H. Bjarnason:
[IÐUNN
Eklci langar hann heldur til þess að lifa í ást og
trúmensku með því að vinna fyrir konu og barni.
Því neitar hann einmitt harðlega gagnvart Steinunni
(bls. 29—30). »Nei«, segir hann — »mínar óskir eru
voldugar og takmarkalausarcc.
Er það þá Dísa, leiksystirin, sem hann er að
hugsa um?
Og elcki er nú það, nema svona rétt í bili. Honum
finst raunar sem allar aðrar óskir sínar slolckni, er
hún hefir játað honum ást sína. Finst honum þá
um stund (bls. 76) sem hann geti felt sig við »að
vera ófullkomin mannvera, sem verður að neyta allra
krafta sinna til þess að vinna hvern lítinn sigur«.
En það stendur ekki lengi; og von bráðar vill hann
fá Dísu til þess að hjálpa sér með að koma fram
heitasta ásetningi sínum.
Er það þá biskupsmíturinn og biskupsvaldið, sem
hann þráir? — Faðir hans þráir það af alhug honum
til handa og segir, að hann hafi þegaf í æsku verið
nefndur »bislcupinn litli«. Og ekki sé minna útlit
fyrir þetta nú, þar sem hann sé talinn fremstur
skólasveina og eigi að fá að framast erlendis að
loknu námi sinu í skólanum. En Loftur segir sjálfur:
»Metnaður minn og föður míns eiga engar leiðir
saman« (bls. 25). En hvað er það þá? —
Eigi að benda á hugsun þá, sem liggur til grund-
vallar fyrir leikritinu, þá kemur hún að líkindum
einna helzt í ljós í þessum orðum Lofts.
L O f t U r [Pað er annarlegur logi [en fanalisk Glod] í svipn-
um]: Við erum ekki nema skugginn af því verulega.
Það verulega er ekki nema þau tvö völd: Það illa
og það góða, svo og sálir þær, sem þau hafa skapað
í sameiningu. Það illa stendur mönnunum nær, á
sama hált og eldur jarðarinnar er nær okkur en
sólin. — Það illa getur náð fullkomnun sinni — en