Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 26

Marz,
KENNARINN.
MINNINGAR UM SIGURÐ PRÓFESSOR SÍVERTSEN.
Fyrsta kenslustundin, sem ég sat í hjá Sigurði P.
Sívertsen, varð mér eftirminnileg og hafði æ síðan á-
lirif á tilfinningar minar gagnvart lionum. Það haust
var víst einhver mesti vöxtur í guðfræðideildini, seih
orðið hafði frá því Háskólinn var stofnaður. Við geng-
um fimtán nýliðar inn, en tólf voru fyrir. I þessum hóp
voru margir efnilegir menn með miklum áliuga. Stundin
gekk í kynningu og athugun á þvíi livar og hveriiig
hyrja skjddi á námsefninu. Síðan fór prófessorinn með
okkur gegnum bókasafn deildarinnar og henti okkur
á, hvar helztu rit væri að fá í liverri eiiistakri grein guð-
fræðinnar. Það, sem sérstaklega dró að sér athygli mína,
var liin einstaka prúðmenska hans, liin lilýja alúð og
hinn hliði góðmenskusvipur yfir andlitinu. Varð mér
þá óðara hlýtt til hans og liélzt það ávalt óbreytt frá
minni hendi.
Áður höfðum við hitt prófessor Harald Níelsson og
fylgdi honum meiri gustur og gneistaflug, og þótti mér
hann að vísu líklegri til að vekja sterkviðri andans. En
þó er gott að fá hinn blíða blæ á eftir stormbylnum.
Þessir ólíku menn bættu livor annan upp. Annar eins
og gjósandi eldgýgur, heitur og ákaflyndur, svo að nálg-
ast gat óbilgirni. Hinn hversdagslega hógvær og blíður
eins og harn og fylgdi honum mildari andi. Fanst mér
annar vera kominn heint frá Sínaífjalli með hinn óhif-
andi alvöruþunga Jahvetrúarinnar. En liinn, gerði ég