Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 36

Marz.
Á SJÓMANNADAGINN.
Með því að skapa og festa þá hefð í þjóðlífi voru, að
helga sjómannastéttinni sérstaklega einn ákveðinn dag
á hverju ári, vill þjóðin vinna tvent: Hún vill bera fram
játningu og liún vill ber fram bæn.
Hún vill fyrst og fremst gera sér grein fvrir því, og
játa það, að þau tímamót eru þegar um garð gengin,
þegar lifnaðarhættir hennar hreyttust svo mjög, að hún
var ekki framar aðallega landhúnaðarþjóð, heldur sjó-
sóknarþjóð. Hún vill játa það, að sjómenn hennar eru
nú orðnir sú fjölmenna stétt, sem lífsframfærsla henn-
ar hvílir að stórmiklu leyti á; sú stétt, sem með atkvæða-
valdi sínu og afstöðu sinni til trúar, siðgæðis og þjóð-
ernis getur hæði „leyst og lnindið“; sú stétt, sem stund-
ar hættulegustu, og þá líka hetjulegustu atvinnuna, þar
sem til þarf svo lífrænar og lofsverðar manndygðir sem
líkamshreysti, þor og ósérhlífni. Því að þótt jarðneskt
líf mannanna sé aldrei trygt, og mannskæðar slvsfarir
séu furðulega tíðir viðhurðir einnig á landi, þá er þó
livað ótryggast um mannslífið í viðskiftum þess við hið
mikla haf — þessa hrammþungu höfuðskepnu, sem
stundum er stilt og góðlát eins og húsdýr, er þolir vin-
um sínum alt, en stundum, og þegar minst vonum varir,
verður að tröllauknu og æðisgengnu rándýri, er sundur-
molar hinar þunnu flotfjalir mannanna, hrifsar þá til
sín, slítur þá hrott frá starfi og yndi lífsins, rænir þeim
frá heimili, vandamönnum og vinum. íslenzka þjóðin
vill kannast við og þakka það manndómslíf, sem sjó-
menzkan í eðli sínu er. Hún vill þakka þær dýru fórnir,
sem þessi grein lífsbaráttunnar hefir jafnan í för með