Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 34

112
Benjamín Kristjánsson:
Marz.
að því, sem mætti sameina þá í liinu kristna kærleiks-
lífi. Eins og öldungurinn, sem fyrst og seinast tók sér
þessa áminningu i miinn: „Börnin mín, gætið þess að
elska hvert annað“, þannig var þetta lians stöðuga um-
ræðuefni síðustu ár æfi lians, þegar hann hitti gamla
eða nýja lærisveina sína. Því að próf. Sívertsen slepli
ekki-hendi af neinum sinum lærisveini, þó að hann
væri kominn út-úr Háskólanum, ef liann vildi á annað
borð þiggja leiðsögn lians. Með óþreytandi ástúð fagn-
aði hann þeim jafnan, er þá har að garði, með föður-
legri gleði. Jafnvel meðan ég dvaldi í fjarlægri heims-
álfu, skrifaði liann mér á hverju ári ýms hvatningar og
uppörfunarorð, sem mér urðu dýrmæt, eins og mér
væri rétt hlý hönd yfir hafið. Og þegar ég kom heim,
fagnaði liann mér eins og vini og bróður. Eftir það kynt-
ist ég honum hezt og lærði mest af honum, jafnvel meira
en á skólaárunum. Hygg' ég' að fleiri en ég liafi þá sömu
sögu að seg'ja, að prófessor Sívertsen liafi reyndar all-
af verið að kenna þeim, meðan þeir sjálfir héldu sam-
handi við hann. Slíkur kennari er, þrátt fyrir allar þær
takmarkanir, sem liann kann að liafa, cloctor mirabilis,
þvi hann er mannaveiðari og rækir starf sitt af köllun.
Seinasla skifti, sem ég hitti prófessor Sigurð P. Sivert-
sen þannig, að okkur gæfist verulegt næði til að tala
saman, var líkamleg lieilsa hans alveg á þrotum. Mjög
var liann þá tekinn að þrá lausnina heim úr „þrenging-
unni miklu“, sem lögmál áranna og ellinnar færir
yfir alt hold. Hér var liveitikornið orðið þroskað til upp-
skerunnar, svo að hismið mátti liverfa aftur til moldar-
innar. Út af hinni hrörnandi tjaldbúð likamans skein
hirta ástúðar og' mildi, sem ekki var af þessum heimi.
Þegar ég' var kominn rétt inn úr dyrunum, sagði liann
mér, hvert liefði verið sitt siðasta verk, og hrá fyrir ofur-
litlum gletnisglampa í augunum, sem ég hafði aldrei
tekið eftir fyr. Það hefði verið, að hreinsa til i skrif-
borðinu og brenna ræður sínar og erindi frá ýmsum