Kirkjuritið - 01.03.1944, Blaðsíða 6

84
Helgi Sveinsson:
Marz.
legu holdi. Hann hefir dreymt um það, að litlir drengir,
sem léku sér í grasinu norður i Galíleu, eigi eftir að
verða Guði líkir. Hann er vitranamaðurinn og trúmað-
urinn mikli. Hann er „lærisveinninn, sem Jesús elskar".
Það er Jóhannes, einn af fiskimönnunum frá vatninu.
Við borðið situr enn einn lærisveinn. Hann er þögull
og þungbúinn á svip. Hann er að íhug'a mesta vanda-
mál lífs síns. Á hann að fara eða á hann ekki að fara?
— f fyrstu var hann áhugasamur lærisveimi. IJann var
bardagamaður og liann vildi, að Kristur yrði umsvifa-
mikill veraldlegur höfðingi. Honum fannst það óráð,
þegar Jesús talaði um pislarvættisdauða sinn. Hann vildi
sjá liann verða voldugan og fá að vera í hirð lians. En
Jesús vék ekki frá köllun sinni og ákvörðun, og þá gerð-
ist þessi lærisveinn tregur í taumi og síðast svikull, og
þegar hann félck áminningu, reiddist hann, því að skap-
ið var hart, og gamlir félagar hans æstu hann upp. — I
kvöld er svo komið, að liann, sem hryggðist áður, þegar
Jesús spáði um píslardauða sinn, hann átti nú að verða
verkfæri til þess að hrinda honum út í þennan dauða.
IJann er í efa. Hann situr og horfir á hendur sinar. —
„Einn af yður mun svíkja mig“. Meistarinn sjálfur veit
það þá. „Það er hann, sem ég gef þann bita, sem ég nú
dýfi i“. — Lærisveinninn þungbúni lítur upp. Jesús rétt-
ir bitann að honum. Ilanu tekur við bitanum og borðar
hann. Það er síðasta játning lians fyrir meistara sínum.
Svo ris liann á fætur og gengur út i myrkrið, — óláns-
maðurinn Júdas fskaríot.
Frelsarinn slendur upp að lokinni máltíð og hellir
vatni í mundlaug og tekur að þvo fætur lærisveina
sinna. Og er liann aftur rís upp frá þessu starfi, er ljómi
ástúðarinnar yfir andliti hans. Hann segir við lærisvein-
ana: „Skiljið þér, livað ég hefi gjört við yður? Þér kall-
ið mig „meisara" og „lierra“ og þér mælið rétt, því að
ég er það. Ef ég þá, herrann og meistarinn, lief þvegið
fætur yðar, her einnig yður að þvo hver annars fætur;