Kirkjuritið - 01.03.1944, Blaðsíða 8

86
H. S.: Við borð meistarans.
Marz.
Fögur eru mörg augnablikin, sem mannssálinni eru
gefin. Fögur er vonin, sem leiðir unglinginn út í heim-
inn, — trúin, sem tekur hinn þjáða á arma sína Fagrar
eru hugsjónirnar, sem sigla sinum hvítu skipum upp
að ströndinni og bjóða okkur far yfir til fyrirheitna
landsins. Fögur er þrá hjartans eftir liinu ósegjanlega
og dýrlega. Fagrir eru Guðs vegir. Já, „fögur er foldin,
heiður er Guðs liiminn“.
En til andstöðu gegn öllu þessu rís hið illa í eðli
mannsins. Það er sorgarsaga heimsins í dag. Við ætlum
stundum að vinna glæsilega sigra, án þess að sigra okk-
ur sjálf. Við hlöðum stundum skip okkar með herfangi,
þangað til það sekkur. Við ætlum stundum að gera Guð
að herbergisþjóni okkar í stað þess að falla fram fyrir
honum og tilbiðja hann. En það, sem liverjum einstök-
um okkar og öllu mannkyni er mesta nauðsynin, er að
snúa hug og hjarta til Guðs.
íslenzka þjóðin á ekkert takmark æðra en að verða
kristnust allra þjóða. Guð gefi, að hún verði aldrei í
sporum þess lærisveins, sem stóð upp frá borði meist-
arans til þess að ganga út í náttmyrkrið. Guð gefi, að
sem flestum af þjóð okkar megi líkja við „lærisveinn-
inn, sem Jesús elskaði“.
Það var nótt í Jerúsalem, og það gekk maður út úr
liúsi nokkru. Hvert var liann að fara?
1 dag er ég spnrður, og þú ert spurður. Hvert ert þú
að fara? Það þýðir ekki að dyljast, þvi að Guð skilur
jafnvel mál fótataksins. Hvað segir þá fótatak okkar?
Guð gefi, að við getum, livor fyrir sig, sagt með sanni:
Ég er á leiðinni á fund meistarans.
Helgi Sveinsson.