Kirkjuritið - 01.12.1947, Blaðsíða 96
Svava
Dáin á uppstigningardag 1860, i
son í Laufási,
Nú ertu sofnuð, Svava mín,
og svefninn þinn er vær.
Hvorki sjúkdómur, hryggð né pín
héðan af brjóst þitt slær.
Minnisföst er mér ásýnd þín
í dauðanum svo skær.
Fegri þó sálin friðhelg þín
frelsarans stóli nær.
Gieðin föður og móður mest,
meðan þú dvaldir hér.
Æ, nú er horfin okkar bezt
yndið í burt með þér.
Síðan þú blessað lífið lézt,
lifandi minning ber
um það hvað og eitt, sem að sést,
að Svava dáin er.
Hvergi söknuðinn flúið fá
foreldra augun grætt;
eigandalaust þau leikfang sjá
liggja svo minnisstætt;
fuglinn syngjandi segir frá,
að Svövu ekki kætt
héðan af geti að hlýða á
hans raddarfarið sætt.
En hvað náttúran öll finnst hljóð
og talar þó svo hátt,
mér hún þann sama sogaróð
syngur í hverri átt.
S ára. Eftir séra Björn Halldórs-
föður hennar.
Hví þurfti Svava heljarslcð
héðan fara svo brátt,
hún svo yndisleg, ung og góð,
elskuð svo heitt og dátt?
Man ég þig, Svava, og tregatár
ég titra á hvörmum finn,
ma,n ég þín blessuð barndómsár,
hinn blíða svipinn þinn,
hin skæru augu, bjartar brár
og brosið hlýtt á kinn;
man ég vorsælar vonarspár,
er verndu huga minn.
Man ég, Svava, þá síðstu nótt,
er saupstu dauðans skál,
man ég helstríðið hart og ótt,
hvernig það nísti sál,
unz því slotaði í einu skjótt,
eins og þá slökkt er bál.
Loks gjörði Herrans hönd þér rótt,
hann sá, að það var mál.
Man ég þig, Svava, man ég, hvað
að mér var jafnan kært
nafn þitt að heyra og nefna það,
nafn svo fagurt og skært.
Nú er sem hjör í hjartastað,
er heyri ég því bært,
og raust mín dýrsta orði að
sig ekki getur hært.