Kirkjuritið - 01.06.1954, Blaðsíða 34

272
KIRKJURITIÐ
VL
Vér útnesja og afdala menn hugsum gott til stjórnar-
sáttmála síðasta sumars, hvað rafvæðing dreifbýlisins
snertir. Það fer alda fagnaðar og tilhlökkunar um barn
og fullorðinn, þegar hugsað er og horft fram í tímann, er
ylur, Ijós og orka streyma um stofur og ganga, fjós og
fjárhús, hesthús og hlöður, skúra og skemmur, búr og
bæjahlöð hinna dreifðu býla. Kulnaðar vonir vakna á ný
og óskasýnir birtast. Kannske á sveitin eftir að verða sam-
keppnisfær við bæina um menningartæki og tækni og
hvers kyns framfarir og lífsþægindi, sem hverjum tíma
tilheyra. Kannske er það aðeins fyrirbrigði deyjandi tíma,
þegar þjónandi presti í víðlendu prestakalli og um leið
prófasti í einu erfiðasta prófastsdæmi landsins til yfir-
ferðar er neitað um innflutning á bíl, sem honum kemur
að fyllstu notum á embættisferðum um prestakall sitt og
prófastsdæmi? En ég sótti fyrir skemmstu um innflutning
eða kaup á bifreið, sem hefir drif á öllum hjólum, en inn-
flutningsnefnd, sem við umsókninni tók, hafði því einu
til að svara, — og skal hún sizt ásökuð, — að fyrir sig
hefði verið lagt af hæstvirtri ríkisstjórn, að mér er tjáð,
að veita um sinn engum leyfi fyrir bíl! Þannig hljóðaði
boðorðið það.
Mér var hugsað til starfsbræðra minna og samlanda
í Vesturheimi, er ég að lokinni jarðarför í Saurbæ, sem að
framan greinir, stóð uppi í reiðileysi, hringjandi í ýmsar
áttir til að ná í farartæki, en allt án árangurs, og að lok-
um tekinn upp af götu sem gustukamaður og fluttur áleiðis,
en aðrir látnir bíða mín vegna, sér til óþæginda. Ég efast
um, að þeir hefðu trúað slíkri sögu, þótt í tal hefði borizt
milli okkar á síðastliðnu sumri, er við svo oft áttum tal
saman. Þar var það svo sjálfsagður hlutur, að hver prest-
ur hefði sinn sérstaka bíl, sem hann átti sjálfur, og gat
komizt á um allt prestakall sitt á sem skemmstum tíma,
að það tók ekki að ræða það mál. Nú er það að vísu svo,
að ég hefi átt bíl um nokkur undanfarin án, en það er