Kirkjuritið - 01.02.1959, Blaðsíða 23

KIRKJURITIÐ
69
togarinn Júlí frá Hafnarfirði fórst við Nýfundnaland. Var það
raunar enn stórkostlegra mannfall fyrir oss, þessa fámennu
þjóð. En ekki höfðum vér rétt oss undan því höggi, er annað
reið á, jafn þungt og voveiflega. En þá fórst vitaskipið Her-
móður í Reykjanesröst. Við slíkar harmafréttir rifjast upp
fyrir oss allar þær fórnir, sem Ægir hefir af oss krafizt um
aldirnar — og það er eins og vér heyrum i frásögninni öll þau
tár, sem þær hafa valdið, falla sem þungt regn í myrkri.
Vér vitum lika, að margir spyrja í því sambandi. Hvar er
Guð? Hví lét hann þetta viðgangast? En Guð er raunar sjálf-
ur svarið. Aðeins trúin á hann getur nokkuð að ráði létt byrð-
uia, og brugðið birtu ódauðleikatrúarinnar yfir hið svarta
uiyrkur sorgarinnar.
„Hann veit, hann veit, hann veit, þótt ég ei skilji“, sagði séra
Matthías.
Og hann lýsir því ógleymanlega — hversu unnt er líka að
sætta sig við að fá ekki einu sinni að signa yfir lík horfinna
ustvina, né fylgja þeim til vígðrar grafar:
Hvað er Guðs um geima,
gröfin betri en sær?
Yfir alla heima
armur Drottins nær.
Eg bið öllum þessum syrgjendum og öðrum harmþrungnum
friðar Guðs og blessunar.
Lexía þjáninganna.
En oss ætti hvorki nú né endranær að nægja að láta sitja
við samúðina eina. Vér ættum að læra af því, hvemig sorgin
sameinar og vekur skilning á því allsherjar bræðralagi, sem vér
lifum í. Þess vegna er hver genginn góður. Margir lofa jafnvel
hatrammasta sjórnmálandstæðing sinn látinn. En er oss íslend-
lr>gum þá hollt að lifa í slíkum illdeilum, sem kyntar eru nú
arum saman einkum á vettvangi stjórnmálanna? Rétt eins og
þ*r geti ekki aðeins komið í staðinn fyrir trúmálin, — eins og
margir segja, — heldur séu þær það, sem eigi að lifa fyrir. En
eru þær ekki öllu heldur að koma oss fyrir kattarnef? Höfum
ver blátt áfram efni á þeim, ef þær meina oss þær aðgerðir í
efnahagsmálunum, sem nauðsynlegar eru til bjargar sjálfstæð-
inu og almennra þjóðþrifa?