Kirkjuritið - 01.02.1959, Blaðsíða 15

KIRKJURITIÐ
61
orðið til þess, að kirkjurnar hafa falið Alkirkjuráðinu mikið
kristilegt endurreisnarstarf í Evrópu eftir stríðið. Á fyrsta þingi
Alkirkjuráðsins 1948 voru þessi „ekúmenisku“ málefni tekin
til meðferðar.
Á næsta þinginu, í Evanston í Bandaríkjunum 1954, varð
kirkjunum það ljóst, að endurnýjun þurfti að vera samfara
kristniboðinu, einingunni, boðskapnum á sviði félagsmálanna og
þjónustunni. Fyllri eining verður nú að komast á en sú, að
kirkjurnar færist aðeins nær hver annari eins og þær eru nú,
vanþroska og vesælar. Þær verða að endurskapast og endur-
nýjast.
Ekúmeniska starfið í dag á að styrkja kirkjurnar til þess
að endurnýjast, sameinast og reka kristniboð eins og Kristur
ætlaðist til. Starf kirknanna á að vera það að „flytja fagnaðar-
boðskapinn um ríkið um alla heimsbyggðina til vitnisburðar
öllum þjóðum“ (Matth. 24,14).
Fyrsta þing Alkirkjuráðsins 1948 markaði ný tímamót í lífi
.,ekúmenisku“ hreyfingarinnar eða Alkirkjuhreyfingarinnar.
Kirkjurnar sjálfar létu í ljós þrá sína á sterkari félagssamtök-
um með því að senda kjörna fulltrúa sína á þingið. Áform
þeirra og aðalstarf var það að stofna Alkirkjuráðið til þess að
eiga alheimsstofnun, þar sem kirkjurnar gætu vaxið áfram að
skilningi á sjónarmiðum hver annarrar og unnið sameigin-
lega heit kirkjunnar að endurnýjun hennar, köllun og einingu.
Næsta þingið sex árum síðar markaði einnig nýjan áfanga
i alheimshreyfingunni. Þetta þing sátu eins og hið fyrra kjörn-
ir fulltrúar kirknanna. En hlutverk þess var annað. Það átti
að virða fyrir sér líf og köllun kirkjunnar í heild í ljósi þess,
að „Kristur er von veraldarinnar“.
Eundir og þing komandi ára munu láta alkirkjuhreyfinguna
verða víðtækari og áhrifameiri. En einmitt nú verður að gjalda
serstaka varúð við því, að alkirkjuhreyfingin verði ekki ein-
skorðuð við Alkirkjuráðið né einstakar kirkjur þess. 1 stað þess
verður að líta á hana eins og hreyfingu Heilags anda í mörg-
urn myndum og á mörgum leiðum.
Hvert er niarkmið AlkirkjuráSsins?
Nýja testamentið leiðir í ljós margbreytni innan kirkjunnar,
en heldur því jafnframt fram, að kirkjan sé ein, „líkami Krists“,