Kirkjuritið - 01.01.1968, Blaðsíða 50

44
KIRKJURITIÐ
liendi, að' fara til fjarlægra stað'a
en á inilli héraða fyrir fáum ára-
lugmn. Utanlandsferðir aukast líka
ár frá ári og heimsóttir eru gaml-
ir og nýir staðir, oftast í hópferð-
um. Það er ódýrast og öruggast.
Nú þykir vart í frásögur færandi,
þótt menn „gangi suður“ á páfa-
fund, eð'a séu Jórsalafarar eins og
Sigurður konungur á sinni tíð. Þeg
ar heim kemur segja flestir aðeins
kunningjum frá ferðinni í máli og
myndum. Sumir varla það, því að'
þeir fóru aðallega til að verzla og
telja sig ekki mikið stórfróðari en
áður.
Þessi myndarlega hók í all stóru
hroti er ein undantekningin. —
Drjúg og greinargóð ferðasaga.
Eg festi augun fyrst við mynd-
irnar. Nokkrar í sterkuin en mjúk-
um Iitum. Enn fleiri skýrar og for-
vitnilegar teikniiigar. Allar léttar
og raunsannar. Þær eru prýðileg-
hókaskreyting.
Ekki dylset að höfundur hefur
liaft opin augun á ferðinni, tekið
vandlega eftir því, sem við hlasti
eftir því sem tími vannst til. Frá-
sögnin er lipur og fróð'Ieg, þótt
fátt séu um frumlega eða óvænla
hluti að ræða, sem engar vonir
standa til. Fyrstu þrír kaflarnir
eru frá Egiptalandi, fimm liinir síð
ari frá Líbanon og Sýrlandi.
Mér finnst ánægjulegt að reika
með' liöfundi um Dainaskus, þessa
eldfornu horg, sem þraukað' hef-
ur ótrúlega margar styrjaldir og
staðist undursanilega tíinans tönn.
Skeinmtilega er sagt frá Marme-
lundinum fyrir norðan Hehron, þar
sem Abraham á að liafa húið í
tjaldi sínu þegar Drottinn gisti
hann. Enn stendur eikin þar al-
græn allan ársins hring, þótt hún sé
aðeins svipur hjá sjón hjá því sem
áður var á liennar hezta hlóma-
skeiði.
I síðasta þættinum er mjög eft-
irininnileg lýsing á dauðrahorginni
Petru í eyðimörk Sýrlands. Mun
það sannniæli að' hún á vart sinn
líka.
Búnaður hókarinnar er vandað-
ur eins og liæfir Menningarsjóði.
í MEISTARANS IIÖNDUM
María Skagan tók saman
Bókaútg. Guðjóns Ó. GuSjónssonar
IsafoldarprentsmiSja.
í þessari hók hef ég ekki fundið
íieitt ljótt en margt fallegt almennt
skoðað. Undirtitill hennar er: —Æ
Sögur lífs og dauSa. Þær eru flest-
ar örstuttar sannar sögur, líking-
ar og dæmisögur, leifturmyndir, og
iiuian uni spakmæli. Langmest er
eftir Kalilil Gibran af einstökuin
liöfunduiii, og allt efnið' er þýtt.
Segja mætti að trú væri uppistaðan
en mannást ívaf bókarinnar. Og
tilgangurinn mannhætur. Þetta er
ölluin liollur lestur.
Bókin getur líka komið niörgum
í góðar þarfir til ívitnunar ekki
sízt við barnafræðslu í skólum og
kirkjum.
Höfundurinn hefur lengi átt við
vanheilsu að stríð'a og helgar hún
þetta starf sitt Sjálfsbjörg Lands-
sambandi fatlaðra. Er þar fögur
hugsjón að' baki, sem þegar hefur
áunnið sér almenna sainúð og styrk
eins og séra Sigurð'ur Haukur Guð-
jónsson getur um í stuttum for-
mála. Eg óska þess lieilshugar að
hókin verð'i keypt og Sjálfshjörg
eflist áfram til mikilla átaka, þeim
til aðstoðar, er erfitt eiga með eii
verða þó að' klífa þrítugan ham-
arinn á ýmsa vegu.