Kirkjuritið - 01.06.1972, Qupperneq 79

að
tað mikið áhugamál að rita yður um
Sameiginlegt hjálprœði vort, þá neyð-
til að áminna yður um að
er|ast fyrir þeirri trú, sem heilögum
e^'r í eitt skipti fyrir öll verið í hend-
Ur seld." (Júd. 1:3).
Trúvarnarpredikanir hafa hlutverki
9egna vegna hœttu á falskri kenn-
'ngu. Vísindahyggja og heimshyggja
6ru óvinveitt kristinni trú, svo dœmi
Seu tekin, og mannúðarheimspekin
°g tilvistarheimspekin geta einnig
a dið eyðileggingu á því, sem krist-
'nni kirkju er trúað fyrir.
^Trúvarnarpredikanir gera tilraun til
. Ss á kirkjunnar vegum að fœra
1_ _ að voninni, sem hún býr yfir.
s.rUvarnarpredikanir fást ekki við að
aa i rökrœðum. Trúvörnin er varn-
j °9|órð gegn þeim, sem gera árás-
Varr|araðgjörð til þess að styrkja
triuu®u' en ei<i<i til að niðurlœgja
ur Stce®inga. Þess vegna er tilgang-
ag trúvarnarpredikunar að mestu leyti
trý 6nciurtai<a °g setja fram kristna
(l t'iiiti til nútímahugsunarháttar
^ ' þróunarinnar), svo að kristnir
Þred^-ITnSS' ekki tök á trúnni. Að slíkri
haf ' 'oi<inni þyrfti predikarinn að
Sp Q t'rr10 ,og tœkifœri til að svara
hó rn'n9um eða ögrunum. Viðrœðu-
hA Ur'nn (sem áður er minnst á) gœti
Þ° dcernt um vörnina.
f'j'/ i spurningum
h]^r ° 9«esíion sermon)
serri rce®'r um þá gerð predikunar,
auk e'^Ur UPPÍ sókn. Til hœgðar-
í sa nefnum við ha na p r e d i k u n
mi5agU.r n i n g u m . Hér er ekki
Ur n V'® svara spurningum, held-
CSr eingöngu að spyrja. Nú á
dögum, þegar það er talinn frum-
burðarréttur hvers einstaklings að
setja spurningarmerki við eða draga
í efa hvers konar hefð og vald, þegar
,,kerfið" er dregið í efa eða orðið
sakborningur og trúarkenningar eru
ekki lengur í tízku, þá gœti framsetn-
ing predikunar verið aðferð Sókrates-
ar, — að setja fram spurningar. Þessi
aðferð er e.t.v. hin eina, sem annað
hvort hlýtur áheyrn eða er gjörsam-
lega gagnslaus, Þessi aðferð á eink-
um við meðal námsmanna. Það, sem
þessari aðferð er œtlað, er að grafa
undan því öryggi, sem menn hyggja
sig hafa. Áheyrandi slíkrar predikun-
ar uppgötvar, að til eru þœr spurn-
ingar, sem eru áleitnari og kafa
dýpra en hans eigin. Það er p r e d -
i k a r i n n , sem spyr nú. Hann er
predikari, sem ónáðar.
Öll sönn predikun ónáðar, áður en
hún tekur að grœða og veita huggun.
Þessi gerð predikunar krefst þess af
predikaranum, að hann hafi gert sér
fulla grein fyrir hugsanagangi og
stöðu rationalistans. Slíkur predikari
þarf að hafa sjálfstrcust og skýran
hugsanagang og vœnta árangurs af
slíkri predikun, ekki endilega sem
bein afleiðing slikrar predikunar,
heldur kemur árangurinn fram í einka-
samrœðu eða umbeðnu viðtali og
þá eins og eðlileg og sjálfkrafa af-
leiðing slíkrar predikunar.
Predikun af þessu tœi brýtur niður
mótstöðu, sem illa er byggð. Varla
er það annað en þetta, sem þessi
predikun áorkar, en hún er sums
staðar og stundum óhjákvœmilegur
forleikur að því, að grunnur verði
lagður að trú.
173