Kirkjuritið - 01.09.1976, Síða 32

eitthvað áþekkur því, sem menn hugsa
sér Jóhannes skírara, óhreinn, úfinn
og villimannlegur, en þó um leið gáfu-
legur og með göfugmannlegt yfirbragð,
sem ekki er hægt að lýsa. Við mót-
mæltum því að þiggja þessa þjónustu,
og ábótinn sjálfur vildi heldur ekki, að
hinn „andlegi faðir“ leggði svo mjög
að sér. En hinn einkennilegi munkur
var ekki aðeins vinnufús, heldur og
viljasterkur, vísaði hann því öllum and-
mælum á bug og hélt áfram að tína
saman dótið. Það var ekki fyrr en
seinna, að mér varð það Ijóst, að þessi
munkur var sjálfur Habakúk, sem for-
stjóri ferðaskrifstofunnar hafði áður
talað um við mig. Sem sagt, nafn spá-
mannsins, sem við könnumst við sem
Habakúk, er Abakuk á forngrísku, með
áherzlu á síðasta atkvæðinu, og breytt-
ist nafnið síðan í framburði og varð
Awakúm. Ferðastjórinn hafði lagt
áherzlu á það, að þegar við kæmum
til klaustursins, mættum við ekki
gleyma að kynnast Awakum, og hló
hann við um leið, svo að við fengum
strax þá hugmynd, að Awakum væri
persóna, sem vert væri að kynnast.
Nú sáum við með eigin augum, að
þessi maður var sæll í starfi sínu, já
meira en það, að hann bjó yfir ástríðu
til að veita þjónustu, hversu lítilfjörleg,
sem hún kynni að vera.
Er á daginn leið, vorum við boðnir
til kvöldverðar á heimili ábótans. Veit-
ingar voru ríkulega fram bornar,
reyndar allt um of. Laura er augsýni-
lega auðugt klaustur, og virðast vist-
menn þar fara hver sína leið í mat
og drykk, í stað þess að hafa sam-
eiginlegt borðhald, eins og jafnan tíðk-
ast á slíkum stöðum. Menn þurfa að
190
hafa hér allmikil efni til að geta veitt
sér það fæði og þjónustu, sem þeir
óska, og er hér vafalaust um frávik að
ræða frá hinni upphaflegu bræðra-
hugsjón klausturmanna.
Við sátum í lágri og látlausri stofu.
í einu horni hennar var inngangur í
eldhús, þar gat að líta eldstæði múrað
í vegg, og opinn eld, þar sem kjötið
var steikt. Margir réttir voru bornii'
fram, en á milli þeirra drukku menn
Ijúffeng og sterk vín. í eldhúsinu störf-
uðu margir þjónustufúsir andar, menn
sem höfðu því hlutverki að gegna að
undirbúa og bera matinn til borðstofu-
Okkur fannst það dálítið skringilegt að
matreiðslumaðurinn var nefndur Laz-
arus. Ávallt þegar einhvers var þörf,
gall við hrópið Lazarus, LazarusH
Minnti það okkur dálítið óþægilega á
gömlu söguna um fátæka manninn,
sem lifði af molunum af borði hins
ríka. Sú gamla saga stjakaði við okkur
matgoggunum, eins og henni er líka
ætlað að gera þar, sem ríkir menn og
eigingjarnir eiga í hlut, svo að okkur
varð á að spyrja með sjálfum okkur:
Er hér nokkur æðri áhorfandi?
Að loknu borðhaldi lagði ábótinn
svo fyrir að Awakum skyldi kvaddur
til fundar við okkur, en hann var Þa
staddur í herbergiskytru sinni, sem
var þar nálægt. Okkur fannst Þa®
næsta kynleg og hvimleið ákvörðun
að láta kalla á meinlætamanninn, ein-
mitt á þeirri stund, er við fundum t'1
þess, að við höfðum borðað meira sn
góðu hófi gegndi. En ábótanum var
það áhugamál, að frægur prófessor frá
Aþenu, sem var staddur meðal borðs-
gesta, skyldi fá tækifæri til að kynn-
ast sérstæðasta manni klaustursins-