Kirkjuritið - 01.09.1976, Qupperneq 63

Svo sem aldrei annars, hvorki fyrr né
síðar.
En táknmál þetta er einnig notað
til þess að lýsa einstökum viðburð-
um. i öllum guðspjöllunum lesum vér
um það (þótt frásagan sé ekki alls
staðar eins), er Jesús var skírður og
>.sá himnana Ijúkast upp og andann
stíga ofan eins og dúfu yfir hann“, um
ieið og rödd af himni talaði. Hætt er
við að fátt verði um svör, ef vér spyrj-
um hvað þarna hafi gerst, sem mátt
hefði festa á myndfilmu eða segul-
bandsspólu, hefðu slík gögn verið
hendi nær. En í dýpri og raunverulegri
skilningi var ,,það, sem raunverulega
9erðist“ ákaflega þýðingarmikið. Þetta
var „sögulegur viðburður“. Hann var
vatnaskil í ferli Jesú og meginstað-
reynd í þeim samskiptum tveggja
heima, sem Jóhannes talar um. Sannri
uterkingu atburðarins verður aðeins
^°mið til skila með hjálp áhrifamikils
°9 hátíðlegs táknmáls.
Jóiafrásagnirnar hjá Matteusi og
Lúkasi, sem eru forleikur að starfsferli
Jesú, eru ríkar af myndum af heimi
'jóSsins. Englar vitja manna, draumar
rætast, blikandi stjarna í austri boðar
f*ðingu frelsarans þráða, sem fagn-
aö er af hreimskærum englakór — og
eifa gerist, sem vér þekkjum svo vel
er jólasálmum og helgileikjum. Vitan-
e9a búa hér staðreyndir að baki, en
Var skal draga mörkin milli þeirra
°9 táknsins, Ijóðsins? Það, sem sögu-
^ennirnir ætla myndmálinu að tjá, er
a® testarmær smiðsins ól son og sú
®Sing var þáttaskil í sögunni, þegar
^er hefum í huga það, sem síðar varð.
^ðing þessj varg Upphaf nýlundu:
atburðirnir, sem fylgdu, birtu samskipti
tveggja heima, svo ekki varð um villst.
Þetta táknmál er umfram allt af heimi
Ijóðsins. Hér er ekki um að ræða flótta
á vit hugarburðarins. Rýning stað-
reynda er öll á dýptina, ekki yfirborðs-
leg. Þetta skyldi haft í huga, þegar
kraftaverka-frásagnirnar eru skoðaðar,
en þær skipa einmitt veglegan sess í
guðspjöllunum. Jóhannes er ekkert
feiminn við að líta á þau sem tákn,
symból. Þó ekki svo að skilja, að hann
efist um að þau hafi gerst. En merk-
ingin var honum meira áhugamál en
viðburðirnir sjálfir. Þegar Jesús lækn-
ar blinda, þá er það ,,tákn“ þess, að
hann lætur í té andlega ,,upplýsingu“.
(Vér sjáum, að táknmálsins verður
vart í tungutaki voru.) Þegar hann
mettar mannfjöldann með skoplitlum
nestisbita brauðs og fiskjar, þá er það
,,tákn“ þess, að sjálf tilvist Krists er
næring sálu mannsins. í Jóhannesar-
guðspjalli rennur táknmálið saman við
guðfræðina. Svo er og í eldri guð-
spjöllunum, þótt á einfaldari og
kannski barnalegri hátt sé. Hvert sem
gildi kraftaverkafrásagnanna kann
að vera að öðru leyti, þá er eitt víst:
öllum er þeim ætlað að bera vitni um
það, að í Jesú opinberaðist nálægð
Guðs, veldi hans og máttur. Þannig
var það frá öndverðu. Þannig höfðu
menn fest sér það í minni.
Lesi einhver kraftaverkafrásagnirnar
í guðspjöllunum sem myndræn tákn
um kraft þeirrar andlegu endurnýjun-
ar, sem fyrstu, kristnu mennirnir hlutu
í kynnum sínum við Jesú, — og lesi
einhver þær án þess að spyrja, hvort
þær hafi í raun og veru gerst ná-
221