Nýjar kvöldvökur - 01.07.1914, Blaðsíða 5

SMARAGDA.
149
Veiðimennirnir riðu fyrst að sumarhöll Naz-
arbegians Effendi, og Hugh þreifaði til bréfsins
í vasa sínum. Hússtjórinn sagði að hann væri
riðinn út með vinum sínum.
Pá skulum við ekki eyða tímanum,« sagði
ofurstinn.
Hugh hélt eftir bréfinu, þorði ekki að trúa
hússtjóranum fyrir því.
»Annars skemdi ekki að fá sér brauðbita,«
sagði ofurstinn, »við erum búnir að vera þrjár
stundir á hestbaki.«
Þeir riðu þangað, sem vopnaða liðið lá og
stigu af baki. Gríski þjónninn ofurstans tók upp
kalt ket, ost og konjakk.
Þá komu þrír hermenn vopnlausir út úr
skóginum. Reir voru í rauðum buxum, bláum
snúrufrökkum og höfðu fez-húfu á höfði, en
búningar þeirra voru slitnir og óhreinir. Þeir
stóðu nokkuð frá, lögðu hönd á háls og brjóst
og báðu auðmjúklega um eitthvað að eta og
drekka, því að þeir væru bæði svangir og þyrstir.
»Eigum við að gefa þeim nokkuð?» sagði
Hugh.
En ofurstinn var ekki miskunsamur. Hann
lagði byssuna yfir kné sér og sagði: »Snautið
þið burt undireins eða eg skýt.«
Dátarnir drógu sig frá og hörfuðu inn í
Þyknið.
»Peir hafa falið vopnin sín einhverstaðar og
eru að njósna,« sagði ofurstinn.
»Það held eg líka,« sagði dr. Miiller.
Hugh sagði ekkert. Hann hugsaði aðeins
utn bréfið, og hvernig hann ætti að geta fund-
*ð Nazarbegian Effendi. Hann réð af að ríða
út til hans aftur seinna.
Veiðimennirnir skildu eftir hestana og þjón
Þarna í áfanganum, og gengu svo inn í skóg-
•nn með byssurnar á handleggjum sér. Ofurst-
mn gerði skotmannakeðju úr hermönnunum,
þvi að þeir voru veiðivanir. Fyrst sáu þeir
nokkra krónuhirti, en þeir voru svo styggir,
að ekki varð komizt í skotfæri við þá.
»Eg veit ekki hvað það er,« sagði ofurst-
mn, »en mér virðist eitthvað ókyrt í skóginum.
%ldu aðrir veiðiflokkar vera hér á ferð?«
Hugh hlustaði. >Einhverjir eru inni þarna
að baka til,« sagði hanu.
»Gætið ykkar,* sagði dr. Múller, og skauzt
á bak við tré.
Rétt á eftir heyrðu þeir brak mikið og bresti,
og sá Hugh koma fram hóp villisvína og stefndu
þau beint á þá félaga.
Hugh lagði byssuna til hæfis og skaut á
villigölt, sem tætti upp jörðina með höggtönn-
unum spölkorn framundan honum. Rétt á eftir
skaut ofurstinn og svo tyrknesku skotmennirnir
frá báðnm hliðum. Nokkur dýr féllu, en flest
dýrin geystust áfram og brutust í gegnum veiði-
mannaröðina. En alt í einu dundu nokkur skot
nokkuð frá þeim; þar hlutu þá að vera ókendir
og ósénir veiðimenn á ferð.
»Hver grefillinn,« hrópaði ofurstinn, »hver
er það sem er að skjóta hér í skóginum?«
»F*að kemur veiðimannahópur á móti okkur,«
hrópaði dr. Múller.
Pá reið af skot rétt hjá þeim, og í sama
svip tók Hugh fyrir bíjóst sér, misti byssuna
og hneig ofan f grasið.
Ofurstinn sá það. »Hver djöfullinn,« æpti
hann, »skjótið á fantana,* hann miðaði og skaut
þrem skotum f röð úr byssu sinni.
Dr. Múller skaut líka nokkrum sinnum inn
í þyknið. Hann var náfölur af skelfingu. »Eg
skal sverja að Saoul Kalyattian stóð þarna yfir-
frá,« sagði hann.
En mest lá á að annast Hugh. Hann lá þar
líflaus að sjá í grasinu og blóðið lagaði fram
undan treyjunni hans.
(Framh.).
Pétur litli: »Herra kennari, verður manni
nokkurn tíma hegnt fyrir það sem maður hefur
ekki gert.
»Nei, vinur minn.«
Pétur litli: »Herra kennari, eg hef ekki
lesið eitt orð í leksíunum mínum.