Nýjar kvöldvökur - 01.07.1914, Blaðsíða 23

EKKJUMAÐURINN.
167
en mér er engin huggun í því. Engill getur
ekki hjálpað mér. Englar gera ekki heimilin
þægileg, þeir sauma ekki hnappa í fötin eða
sjá um börnin. Eg vil heldur eiga aðra eins
konu og frú Fische var en bezta engil.«
»En þér verðið að gæta þess,« sagði Potts
læknir, »að okkar missir er hennar ávinningur.*
»Ekki er eg viss um það,« sagði Fischer.
Henni leið vel hjá mér þó hún hefði mikið að
gera. Rað gekk líka undan henni, þó hún rifist
við mig — guð blessi hana — þegar eg stríddi
henni eða skammaði vinnukonuna eða börnin.*
»Þér lítið með ofmikilli svartsýni á málið,«
sagði Potts læknir. »Pað lagast er frá líður.«
»Nei,« svaraði Fischer, »það lagast ekki, það
fer æ versnandi, unz eg örmagnast undir byrð-
inni. Það verður bani minn. Ó að það mætti
grafa mig með Henriettu! Eg hef hálft í hvoru
hugsað mér að taka inn eitur, til— «
í því kom húslæknir Fischers brosandi inn
í stofuna. Fischer tók eftir því, hætti við að
svara Potts lækni, en sneri sér að húslækninum
og sagði hranalega:
»Eg veit ekki hversvegna þér getið brosað
eins og nú stendur á, Burns læknir; eg skil
ekki — «
»Jú, því eg hefi gleðifrétt að færa yður,«
svaraði læknirinn.
»Nei, það getur ekki verið. Góðar fréttir
fæ eg ekki framar í þessum heimi.«
»Konan yðar lifir.«
»Hvað þá?«
• Konan yðar lifir,« svaraði læknirinn. »Hún
hefir aðeins legið í löngu yfirliði. Eg vona
að hið versta sé nú afstaðið, og hún muni brátt
komast til heilsu aftur.«
^Fischer þurkaði sér um angun, stakk vasa-
^lútnum niður hjá sér, hleypti í brýrnar og
sagði;
»Það er þó ekki alvara yðar að segja, að
konan mín komist til heilsu aftur?«
»Jú, og eg óska yður hjartanlega til ham-
>ngju.«
»Það er óþarfi af yður að óska mér til
hamingju,* sagði Fischer, reis upp og horfði
þungbúinn út um gluggann.« Þessu er laglega
af sér vikið! Eg þakka fyrir! En þetta er
eftir Henríettu! Eg hefði gaman af að vita
hver borgar líkkistusmiðnum. Já, það skal hún
sjálf fá að gera, og auglýsingarnar og þessar
bannsettar vísur, sorgarslæðurnar og hitt ruslið.
Annan, eins hégóma hefi eg aldrei þekt. Þetta
er kvenfólkinu líkt að lifna aftur, þegar svona
mikill undirbúningur hefur verið hafður fyrir
jarðarförina. Það má hengja mig upp á það,
að — «
í þessu kom hattarasveinn með hatt Fisch-
ers. Fischer sparkaði hroðalega í hattinn, en
við drenginn sagði hann: »Ut með þig bölv-
aður asninn þinn, eða eg hálsbrýt þig.«
Þeir, sem komnir voru til að hughreysta
Fischer, höfðu sigáburtu, en Fischer tók slæð-
una af hurðarhúninum og fór að hitta líkkistu-
smiðinn.
En frú Fischer komst samt ekki til heilsu.
tveimur eða þremur dögum siðar sló henni
niður aftur, og áður en vikan var liðin, hafði
hún skilið við þennan heim.
Sama dag misti annar maður þar í borg-
inni konu sína. Hann hét Lucius Grant. Jarðar-
för konu hans átti að fara fram sama dag og
jarðarför frú Fischers.
•Þegar báðar líkfylgdirnar komu úr kirkju-
garðinum, mættust þeir Fischer og Grant. Þeir
heilsuðust með handabandi með hluttekningu og
tóku tal saman.
Fischer: »Mig tekur það sárt, þetta var
óumræðilegur missir.«
Grant: »Hræðilegur. Hún var sú bezta
kona sem uppi hefur verið.
Fischer: »Já, það var hún; eg hef aldrei
þekt hennar líka. Hún var mér góð kona.«
Grant: »Eg talaði um mína konu; þú veizt
vel, að tvær geta ekki verið beztar.*
Fischer: »Já, það veit eg vel. Mér er vel
kunnugt um, að þín kona var ekki minni konu
jafnsnjöll.«.
Grant: »A, það var hún ekki, hvað? Þar
held eg þó að hafi verið öfugur munurinn.
Konan mín var engill.«