Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 16

10
Veittu ró og falskan frið
faðmlög þín og gæði,
encfa þó að aldrei við
ættum samleið bæði.
Grunnan kaustu að sigla sjó,
samt var eg að vona,
að þú værir eitthvað þó
utan fögur kona.
Þýtt sem blærinn þitt var mál,
því mun aldrei neitað;
en lijá þér enginn hitti sál
hvernig sem var leitað.
I’að er öll mín innsta þrá,
einn af göllum mínum,
að verði spjöll og vansmíð á
vonarhöllum þínum.
Nú þó ljós þér lýsi braut,
ián og hrósið dvínar,
veit eg frjósa og visna í þraut
vonarrósir þínar.
Þræddu synda svartan stig,
sorg og yndi víki,
láttu Ijlinda leiða í þig
lífsþæginda sýki.
Talið er, að Bjarni gerði síðar bragarbót.
Úr henni er þessi vísa:
Vertu rós með roðablæ,
röðulljósi vafin,
blóm J)ó frjósi og blundi fræ
beði snjós und kafin.
Eins og háttur er flestra hagyrðinga, kvað
Bjami um allt, í jörðu og á. Um Sigur-
jón bónda á Kjarvalsstöðum, Benjamíns-
son, Friðfinnssonar á Ingveldarstöðum í
Hjaltadal, og hryssu skjótta, er Sigurjón
átti og enginn kostagripur var talinn, kvað
Bjarni þessar vísur1):
Gamla Skjóna á skeið er fest,
skýzt um Frón sem gola;
söðlaljónið sæmir bezt
Sigurjóni bola.
1) Heimild: I.ofttir Guðmundsson.
N. Kv.
Sízt það haggar samræmi,
að sjá þau vagga er gaman;
eins og kjaggi á kjaraldi
komu á laggir saman.
Einn af bernskuvinum Bjarna meðan
hann ólst upp í Kálfárdal, var Jóhann son-
ur Gunnars, er var síðast búandi í Skálár-
hnjúk í Gönguskörðum. Jóhann var fjör-
maður rnikill og dável liagorður. Kváðust
þeir stundum á, Jóhann og Bjarni. Haustið
1897, en þá var Bjarni 17 ára, hjálpuðust
þeir að að sjóða saman beinakerlingarvísur
um gangnamenn í Engihlíðarhreppi í
Húnavatnssýslu, en Englilíðingar áttu upp-
rekstrar- og gangnalönd í svokölluðum
Tröllabotnum. Bærinn að Skálárhnjúki
stendur austan ár, í svokölluðum Skálár-
hnjúksdal, vestast í Gönguskörðum, en
Tröllabotnar eru daldrag, er skerst suð-
vestur í fjöllin gegnt bænum að Skálár-
hnjúk. Ofan Tröllabotna rennur lækjar-
sytra. Á syðrá bakka liennar voru í þá daga
tvær allstórar grjótvörður, og stutt á milli.
Vörður þessar voru kallaðar Beinakerlingar.
Við efri vörðuna skiptu Enghlíðingar jafn-
an göngum á þeim árum, en Skagfirðingar
\ ið þá neðri. Áður en göngur hófust höfðu
þeir félagar, Bjarni og Jóliann, komið vís-
um sínum fyrir í flösku í efri vörðunni, er
gangnamenn síðar fundu og skemmtu sér
\ ið. \bsurnar hófust á inngangi, en síðan
var hverjum gangnamanni tileinkuð ein
visa. Þar sem vísurnar eru klúrar, að inn-
ganginum undanskildum, verður þeim
sleppt, en inngangurinn er þannig:
Áður bjó eg út við sjá,
auðnu ríkt í gengi;
blómarós eg þótti ])á
þar hjá fríðu rnengi.
Flaug það yfir mjöll og mar,
fram um dali alla,
að stigamenn mér stálu þar
og struku upp til fjalla.
BJARNI GISLASON