Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 41

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
35
hinni löngu reið, og riddararnir þurftu því
oft að beita sporum sínum. Er þeir tóku
að nálgast sleðann, virtust mennirnir allt í
einu horfnir. Nú sást aðeins hesturinn á
liarða spretti út úr skóginum og burt eftir
flatlendinu.
„Keyrið liest yðar sporum, strangi herra,
svo við komumst áfram dálítið hraðara en
þetta,“ stundi Sturla upp. „Ef þér þekktuð
öll brögð Sveins Gjönge og hrekki hans eins
vel og ég, mynduð þér ekki treysta því, að
við erum komin svona nærri honum. Hann
getur svei mér sloppið út úr höndunum á
okkur ennþá.“
„O, fjandinn hafi nú þaðí“ hrópaði Man-
heimer. „Ekki getur bölvaður karlinn flogið
burt. — Sjáðu nú til, skrattinn gráskjóttur!
Nú höfum við unnið leikinn.“
Nú sást sem sé liópur riddara koma á
harða spretti meðfram limgerðinu og dreifa
sér út um flatlendið fram undan riddara-
deild Manheimers. Þetta voru riddarar
Sparre ofursta, sem ekki liöfðu fundið leið
gegnum skóginn fyrr en undir dögun. Fé-
lagar þeirra lieilsuðu þeim háum fagnaðar-
hrópum, er þeir hleyptu í langri röð upp
hjá Dalbæjarkirkju til að komast í veg fyrir
sleðann.
Manheimer veifaði riddarasverði sínu og
hrópaði hátt eins og hinir.
„Jæja, kerli mín,“ hvíslaði hann; „hvað
segir hún núna?“
„Eg segi sama og áður, að við höfum
hann enn ekki í hendi.“
Rétt í þessum svifum breytti sleðinn
stefnu sinni og sveigði nú skáhallt framlijá
herdeild Manheimers. Kom þá greinilega
í ljós bragð sleðamanna að gera sig ósýni-
iega. Höfðu þeir sem sé lagt heypokann
11PP í aftursæti sleðans og lagst síðan sjálfir
niður á sleðabotninn.
„Haldið þér ekki, að riddarabyssa dragi
til hestsins núna?“ spurði Sturla gamla.
„Við getum reynt það,“ svaraði Man-
heimer og skipaði einum riddaranna að
reyna skotfimi sína. Riddarinn stöðvaði
hest sinn og miðaði nákvæmlega, en honum
skeikaði, og hesturinn liélt sprettinum
áfram út eftir grundunum.
Allt í einu nam sleðinn staðar, og menn-
irnir báðir stigu út úr honum.
„Loksins!“ lirópaði Manheimer og keyrði
liest sinn spornm og þeysti yfir að sleðan-
um. Riddarar Sparre höfðu þegar slegið
hring um flóttamennina, sem stóðu fölir
og berhöfðaðir hjá hesti sínum, sem hnigið
hafði niður af þreytu.
„Sveinn Pálsson!“ hrópaði foringi Sparre-
manna.
„Öltunnurnar?" spurði Manheimer.
Sturla gamla rak upp hljóð, er hún sá
mennina. Manheimer varð fyrstur til að
rjúfa ringulreið þá, sem orðin var umhverf-
is sleðann. Hann fleygði taumunum til eins
manna sinna, varpaði sér af baki og ruddist
fram til mannanna.
„Hvor ykkar er Sveinn Pálsson Gjönge?“
öskraði liann.
„Hvorugur okkar!“ svaraði sá minni
flóttamannanna með hásri rödd og smá-
mæltur.
„Hvorugur ykkar!“ endurtók höfuðsmað-
urinn öskuvondur. „Tíu þúsund drísil-
djöflar! Hverjir eruð þið þá?“
„Æ, náðugi herra!“ svaraði sá sami,
„þyrmið vesælu lífi okkar. \7ið erum bara
tveir fátækir bændur, sem ætluðum til Breg-
entved að sækja ljósmóðurina. Þegar við
komum upp að Sparrehólms-skógum í nótt,
hittum við þar nokkra náunga, sem þutu í
allar áttir. Þeir aðvöruðu okkur og sögðu
að við yrðum að flýta okkur, ef við vildurn
halda lífi, og síðan heyrðum við þá skjóta
og kalla, og þá hertum við á hestinum, eins
og okkur var frekast unnt.“
„Handa hverjum varstu að sækja ljós-
móður, Tam litli?“ var spurt úr hópnum.
„Handa veslings konunni minni!“ svar-
aði bóndinn.
Surtla steig nú út úr hópnum, tók húf-