Nýjar kvöldvökur - 01.01.1952, Blaðsíða 18

Endurminningar
Kristjáns S. Sigurðssonar
Ágrip af sjálfsæfisögu.
N. Kv.
(Framhald).
Eftir liálfan mánnð fórum við vestur aft-
ur. Var þá fjarað s\'o í ánni, að hægt var að
liða (lima) sundur brúna. Vorum við að því
í hálfan mánuð, því að senda þurfti hvern
skrúfbolta og járnstengur allar til Akureyrar
og láta rétta það og laga. Og nú var brúin
aftur sett saman á landi og síðan dregin yfir
ána á söinu vírköðlunum. Og nú lét Snorri
mig einan um að ganga frá kaðalendunum,
eins og ég vildi gera í upphafi. Enda gekk
nú vel að draga brúna yfir ána.
Þegar ég hafði verið rúmt ár hjá Snorra,
bættist við enn einn lærlingur. Var það An-
ton Jónsson frá Arnarnesi. Auk þess var Jó-
hannes Reykdal hjá Snorra öðru hvoru, en
þó aldrei sem fastur lærlingur. Var Jóhannes
duglegur verkamaður og laginn vel og mik-
ill hugsjónamaður. Seinna setti hann upp
trésmíðaverksmiðju í Hafnarfirði og rafstöð
í sambandi við hana. Var hann fyrstur
manna hérlendra, sem setti á stofn vélaverk-
stæði og rafljósastöð éverkstæði með vélum).
Á þeim árum var ekki verið að fást um,
þótt sami maður hefði 5—6 lærlinga, en
hefði samtímis engan svein útlærðan. En nú,
nær 50 árum seinna, er svo takmörkuð lærl-
ingatala, að til vandræða Iiorfir.
Ég hirði ekki um að fjölyrða frekar um
veru mína hjá Snorra þessi þrjú árin. Alltaf
var yfirfljótanlegt að gera. Merkustu húsin,
sem \ ið byggðum, voru þessi: Sjúkrahúsið,
hús Guðmundar Hannessonar héraðslæknis,
liús Júlíusar Sigurðssonar, sem þá var amt-
mannsskrifari, en síðan bankastjóri, hús
Guðmundar bóksala, læknishús í Höfða-
hverfi handa Sigurði Hjörleifssyni, pakkhús
í Ólafsfirði og íshús á Dalvík. Auk þessa
nokkur smáhýsi á Oddeyri. Og síðast hús fyr-
ir Snorra sjálfan við Strandgötu; en við það
hús vann ég í heilt ár. Þar stofnaði hann
síðan stóra verzlun, bæði með timbur og alls
konar vörur.
Ekki get ég annað sagt en að mér hafi lið-
ið vel þessi þrjú ár. Vinnuharkan var að vísu
alveg takmarkalaus, og oft var ég þreyttur.
Fékk maður þá lítið af vélunnum við til að
smíða úr. Fluttist þó stundum gólfborð og
panel og utanhússklæðning. En mjög oft
þurftum við að fletta borðum, plönkum og
trjám tneð klósög. Og þetta þurftum við allt
að hefla í liöndum og plægja og strika. Oft
urðum við að standa dag eftir dag við að
saga og hefla. En nú er allt þess háttar gert
með vélum.
Vinnutími var 11 stundir á dag, og aldrei
frí nema jólafrí, ef við gátum farið heim um
jólin. En gætum við það ekki, urðum við að
vinna á milli jóla og nýárs fyrir fæðinu.
Sumardagurinn fyrsti var vinnudagur eins
og aðrir dagar. Einu sinni vorum við Jón
Þórðarson að vinna í lnisi Páls Briem amt-
manns við ýrnsar aðgerðir. Komum við þar
til vinnu klukkan 6 á sumardagsmorguninn
fyrsta, eins og venjulega. En aldrei þessu
vant var húsið lokað. Við börðum að dyrum,
og vinnukona opnar og segir við mig, að
amtmaður vilji finna mig upp í svefnstofu
sína. Mér brá í brún við þessi skilaboð, en
fer þó að staulast upp stigann með hálfum
huga. Sváfu hjónin í stofu í suðurstafni
ttppi á lofti. Barði ég þar að dyrum og er
kallað inni, að ég skuli koma inn. Fer ég
síðan inn fyrir dyrnar mjög feiminn. En