Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 9

N. Kv.
VALGERÐUR
47
fyrirlitningu hafði engin stúlka sýnt hon-
um áður. Hvernig gat staðið á þessu, hafði
einhver rægt hann í hennar eyru, eða var
þessi indæla stúlka ólík frestum öðrum Evu-
dætrum í því að renna ekki grun í tilfinn-
ingar karlmanna gagnvart sér? — En hann
skyldi nú samt bjóða henni upp í dans og
vita, hvernig færi.
Dansinn liélt áfram með gleði og fjöri,
nokkrir karlmenn voru áberandi ölvaðir,
þar á meðal Skúli, en allir voru þeir prúðir
og virtust skemmta sér vel. Eftir stutta
stund gekk Skúli til Valgerðar og hneigði
sig fyrir henni. Hún brosti, en hreyfði sig
ekki. „Ég sagði yður í kvöld, að ég væri
mesti klaufi að dansa, og ég lief ekkert
lært síðan.“ Skúli skákaði sér þá niður á
bekkinn við hlið hennar og svo nærri, að
ramman vínþef lagði fyrir vit henni. Hún
færði sig dálítið fjær og leit alvarlega á
hann, en hann leit ekki undan og mælti:
„Þér eruð alveg óþolandi, skal ég segja
yður. Haldið þér, að mér þyki ekki fyrir
því, að þér viljið ekki dansa við mig?“
,Það held ég ekki, þér dansið vel, og það
er aðeins kurteisi yðar að bjóða þeim að
dansa við yður, sem eru illa að sér í þeirri
list"
Hann laumaði handleggnum aftur fyrir
hana og snerti við síðu hennar með fingur-
gómunum. Hún hrökk við og færði sig
lengra frá honum.
„Þér vitið ekki, hvað þér segið,“ svaraði
hann klökkum rómi og hvíslaði síðan lágt
og innilega: „En ef mér fyndist það gleði-
geisli, eins og sólbros milli svartra skýja, —
ef það væri lieit hjartans ósk mín að fá að
dansa við yður, þó ekki væri nema einn
stuttan dans, og ég fyndi ekki ánægju í
neinu öðru?“
„Nei, nú eruð það þér, sem ekki vitið,
hvað þér eruð að segja. Þér hafið óefað
oft skemmt yður ágætlega hér án mín og
munið eins gera það oft hér eftir,“ sagði
Valgerður. Síðan stóð hún upp og gekk
hratt og léttilega út úr salnum. En Skúli
sat eftir sem steini lostinn. Ætti hann að
elta hana? Nei, það væri of áberandi. En
er hún kom inn aftur eftir litla stund og
settist annars staðar, stökk hann á fætur,
greip hatt sinn og gekk fram gólfið reikull
í spori. Við dyrnar nam liann staðar og sneri
sér að fólkinu: „Góða nótt, og njótið vel
þeirrar skennntunar, sem mér er meinað að
njóta.!“ Svo setti liann upp hattinn og hvarf
út úr dyrunum.
Dansinn hætti snöggvast, og fólkið leit
hvert til annars. Oft hafði Skúli „oltið um“
í þessu húsi og sofnað, þangað til einhverjir
vöktu liann og studdu hann síðan heim til
sín; en aldrei fyrr hafði hann gengið af
skemmtisamkomu í rniðju kafi.
„Hann er veikur,“ sögðu sumir, en þeir
sem höfðu veitt því eftirtekt, að hann talaði
við Valgerði, ypptu öxlum og kímdu.
„Dömumars!“ kallaði dansstjórinn. —
Nokkrar stúlkur stóðu þegar upp, en litu til
Valgerðar um leið, eins og þær ætluðust til
þess, að hún byrjaði, en það varð ekki. Þegar
Skúli kvaddi svona skyndilega, líafði örlítill
roði flögrað yfir andlit hennar, en hvarf
stt'ax aftur. Sólbjört sat við hlið hennar, og
Valgerður ýtti brosandi við henni:
„Af stað með þig, láttu ekki hinar taka
alla frá þér.“
Sólbjört stóð upp. „Ætlar þú ekki að
koma líka?“ spurði hún.
„Nei, ég vil ekki byrja á því aftur. Ég
hef aldrei dansað mikið og er að rnestu hætt
því fyrir nokkrum árum. F.n ef þú nærð í
Sigvarð, þá biddu hann að tala við mig
klukkan 12.“
Sólbjört fór af stað, og rétt á eftir dönsuðu
þau Sigvarður fram hjá henni. Valgerður sá
þarna rnargt ung fólk, er hún hafði ekki séð
fyrr, og veitti því eftirtekt, að þjónustustúlk-
an í kaupmannshúsinu var þarna ekki.
Nokkrir karmenn buðu henni í dans, en
hún svaraði þeim öllum eins, að hún dans-
aði ekki, en svo dansaði lnin við nokkrar