Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 40

78
ENDURMINNINGAR KRISTJÁNS S. SIGURÐSSONAR
N. Kv.
þær verði ekki fyrir augunum á prófdóm-
endunum. Þetta gerði ég nú ekki. Að vísu
tók ég frá eina hurðina, en lét hinar vera
kyrrar á verkstæðinu. Síðan lætur Snorri
Þorleif Jóelsson, sem þá var bókhaldari hjá
honum, skrifa meðmælabréf. Stílaði Snorri
bréfið sjálfur, en Þorleifur skrifaði. Síðan
lætur hann Þorleif lesa bréfið að mér áheyr-
andi. Slær hann svo utan um bréfið, fær mér
það og segir mér að fara með það til sýslu-
manns og biðja liann að tilnefna prófdóm-
endur.
Það verð ég að segja, að aldrei hafði mér
dottið í hug, að ég myndi fá önnur eins
meðmæli sem þessi. Því að aldrei hafði ég
orðið þess var öll árin þrjú, að Snorri rnæti
verk mín nokkurs. Varð ég aldrei annars
var en fullkomnustu vinnuhörku. Og var
langt frá því, að hann léti mig nokkru sinni
skilja það, að hann mæti verk mín nokkurs.
En nú voru meðmæli þau, sem hann sendi
sýslumanni, svo góð og lofsamleg, að ég
fann, að ég átti þau alls ekki skilið. Hefði
mér nú þótt gaman að eiga afrit af þeim.
Nú gekk allt eins og í sögu. Klemens
sýslumaður skipaði þá Sigtrygg Jónsson og
Davíð Sigurðsson prófdómendur. Sagði ég
þeim allt, eins og var, að ég hefði enga hurð
sérstaklega sem sveinsstykki. Væri hurð þessi
ein af 8, sem ég hefði smíðað í einu lagi.
Þeir skoðuðu því allar hurðirnar. Og síðan
skrifuðu þeir álit sitt og töldu hurðirnar að
öllu leyti gallalausar og vel smíðaðar. Með
það fór ég til sýslumanns, og gaf hann svo
út sveinsbréf mitt. Var ég þannig fyrsti mað-
urinn, sem fór frá Snorra með sveinsbréfi,
og sennilega fyrsti maðurinn, sem tók
sveinsbréf í húsasmíði á Akureyri. En eftir
þetta fóru ýmsir að smíða sveinsstykki, og
það jafnvel menn, sem lært höfðu fyrir
mörgum árum. Er það allt að þakka rögg-
semi Klemensar Jónssonar sýslumanns.
Nú var ég loksins laus og frjáls og útlærð-
ur byggingameistari, samkvæmt þeim regl-
um, sem þá voru í gildi. Enda veitti mér
nú ekki af að fara að vinna fyrir kaupi.
Ég gat þess í upphafi þessa kafla, að aleiga
mín hafi verið 25 aurar í peningum og eitt
lambskinn, er ég hóf nám mitt. Fyrri auð-
æfi þessi keypti ég alinmál og tréblýant.
En ekki átti ég þá föt til skipta. Það eina,
sem ég hafði til að kaupa fyrir föt og skó,
var það, sem mér áskotnaðist fyrir eftir-
vinnuna.
Einu sinni smíðaði ég t. d. koffort fyrir
mektar-bónda einn, sem þurfti að senda
vinnumann sinn á sjó i hákarlalegu. Vísaði
bóndi manninum á að taka koffortið hjá
mér um leið og hann fór á skip hér. En ekki
hafði liann peninga fyrir því frá liúsbónda
sínum. Átti koffortið að kosta 7 krónur. —
Þetta koffort fékk ég aldrei borgað, þótt ég
rukkaði bóndann í hvert sinn, sem hann
kom liér í kaupstaðinn.
Dálitla peninga fékk ég frá Snorra fyrir
ýms vik, sem ég gerði fyrir hann. Kom
stundum fyrir, að hann bað mig að gera
einhver verk, sem ekki tilheyrðu handverk-
inu, t. d. þegar hann fékk timburskip. Setti
hann mig þá til að sortéra timbur og borg-
aði mér þá kaup eins og öðrum. En ekki var
þá kaupið meira en 25 aurar á klukkustund,
eða 2.75 kr. fyrir 11 stundir.
Einu sinni Itauð hann mér að mála utan
hús í ,,akkorði“. Húsið var 9x10 álnir, með
porti og risi. Var þetta hús, sem við höfð-
um byggt, og átti ég að tvímála það utan,
þar á meðal útihurð og alla glugga. Fyrir
verk þetta bauð hann mér 7 krónur. Ég
gekk að skilmálum þessum og vann við það
mörg kvöld, unz því var lokið. En ekki
græddi ég mikið á þessu.
Þannig var nú með eftirvinnuna. Þótt ég
ynni mikið, fékk ég sama sem ekkert fyrir
verkin. Enda var nú svo, er ég var laus, að ég
var orðinn töluvert skuklugur. Skuldaði ég
Iiátt á þriðja hundrað krónur. Mest af þessu
var hjá Snorra sjálfum, og var það fyrir
timbur, sem ég hafði fengið lijá honum í