Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 37

N. Kv.
KONA VÉLFRÆÐINGSINS
75
varð Finnlendingurinn tæpur í beygjunni,
og varð því að liægja á sér ; þá vöknuðu von-
ir lijá Berner, og liann þrýsti sér áfram, en
þó gat hann ekki koinist frarn úr Svíanum.
Hann varð að láta sér nægja í þetta sinn að
vera annar í röðinni.
Þegar kappakstrinum var lokið, heyrði
hún á bak við sig æstar raddir ræða franr
og aftur um orsakirnar til þessa misheppn-
aða aksturs hjá Berner.
í öllum þessum málæðishrærigraut skynj-
aði lnin samtal tveggja manna, sem kom
lienni til að leggja við lilustirnar.
— Það er ekki vélin, sem er neitt athuga-
verð, sagði annar þeirra. — Ég hef hitt hann
á hverjum degi undanl'arna viku í vinnu-
stofunni. Það virðist næstum því sem hann
sé haldinn af einhverjum sérstökum áhyggj-
um — og það eru vissulega þær, sem hafa
hindrað hann í að einbeita sér í þessari
keppni. — Já, sagði hinn, — en hvað sem í
skerst, þá verður hann að bæta ráð sitt fyrir
lokaatrennuna, ef við eigum ekki að tapa
í keppninni.
Saja vissi ástæðuna. Það var einmitt það,
sem við hafði borið á sunnndaginn var, sent
átti sök á þessu. Hann hafði sem sé misst
alla löngun til að aka, og það var henni að
kenna, að hann hafði tapað í dag. Hún stóð
á fætur og flýtti sér burtu. Hún hafði getað
séð, hvar keppendurnir höfðu safnazt sam-
an, en þangað var öllum óviðkomandi bann-
að að koma, og eftirlitsmaðurinn spurði
hana, hvort liún liefði nokkurn aðgöngu-
miða.
— Nei, svaraði hún, — en ég verð að fá
að hitta Berner, — manninn minn....
— Það er öðru ináli að gegna, — hann
stendur þarna.
Og þarna stóð hann, hálfboginn yfir vél-
inni sinni. En þegar hann leit upp, sá hún
að hann var bæði olíugur og óhreinn í
framan.
— Saja, ert þú liérna? sagði hann og Jrað
eins og birti yfir óhreinu andliti hans.
— Já Lars, mig langaði til að horfa á kapp-
aksturinn.
— Það eru ný tíðindi tautaði hann.
Hún hinkraði við augabragð, en svo tók
hún til máls. — Lars, þú verður að fyrirgefa
mér, en ég get lagt eið út á það, að ég hef
ekki brugðizt þér á nokkurn hátt. Ég liitti
fyrrverandi yfirmann minn á matsöluhúsi
— ég gekk þangað á sunnudaginn, af Jrví að
ég var reið við þig; þá bauð hann mér í
þessa ökuferð; — ég fór með honum — af
sömu ástæðu, — en hann ók töluvert lengra,
en mér hafði komið til hugar, og svo bilaði
vélin, — Jrað var allt og sumt.
— Það getur verið, að ég hafi líka hagað
mér heimskulega, sagði liann, dálítið sneypt-
ur, — en hvers vegna Jrurfti ég 1 íka að búast
við öllu því versta?
— Nei, þetta var mér að kenna, Lars, —
og Jrað er líka mín sök, ef okkar }ojóð vinnur
ekki keppnina í dag — en nú verður þú að
bæta ráð þitt, því að Jiú ókst áreiðanlega
liræðilega í dag.
— Ég er Jrér alveg sammála um það, sagði
liann tafarlaust, — en nú skulum við gleyma
Jressum litla útúrdúr, — og ef þú lofar mér
því að vera viðstödd til loka kappaksturs-
ins, þá ætla ég, og ég skal sýna þér og þeim
öllurn, hver verður beztur! Því nú skal sann-
arlega verða ekið! —
Síðla um aftaninn óku í hægðum sínum
ung og hamingjusöm hjón heim til sín í
litla, gula sportsbílnum; og á íþróttasíðunni
í mánudagsblöðunum stóð með stóru letri
frásögnin um Berners framúrskarandi loka-
akstur.
SKRÍTLA.
Kona nokkur var nýbúin að missa mann sinn og
var sálusorgari liennar, sem var prófastur, að reyna
að hugga hana og segir: „Eg skil sorg yðar og tek
þátt í henni, en ráðið er að reyna að hugsa um
þann, sem veitir svölun í sorginni." Hver skyldi það
vera,“ svaraði ekkjan, „sem tæki mig að sér, ekkju
með linnn börnurn?"
10*