Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 29

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
67
fataskáp utan af ganginum og skákað hon-
um fyrir dyrnar utanverðar. Það var sá
hávaði, sem heyrzt hafði inn, er deilan stóð
á milli Zieglers og Kernboks inni í salnum.
Meðan Jressu fór fram uppi í riddara-
salnum, heyrðust hljóðin í bundnu Jjjón-
unum niðri í kjallaranum. Undirbúning-
ur sprengingarinnar var svo ótvíræður, og
Ib lét loks tilleiðast að bjarga Jreim út úr
kjallaranum.
„Æ, hamingjan góða!“ sagði sá fyrri, er
hann kom út í húsgarðinn, ,,]jað er enn
ofurlítil líftóra í honum vesalings Hans
Alfssyni sem þér slóguð með könnunni, æ,
miskunnið þér yður ylir liann líka, náð-
ugi herra höfuðsmaður!"
„Eg er enginn höfuðsmaður,“ sagði Ib
vingjarnlega, „en sé líftóra eftir í félaga
þínum er bezt, að hann fái að njóta henn-
ar."
Síðan gekk risamennið aftur inn í kjall-
arann og tók særða manninn upp á hand-
legg sér og bar hann út yfir Iiúsgarðinn og
yfir díkisbrúna. Þar biðu þau Kernbok,
Inger og ráðsmaðurinn.
Þýzku foringjarnir höfðu opnað glugga
uppi í salum, og í kvöldkyrrðinni heyrðist
bergmálið af hrópi Jjeirra og bænum end-
urvarpast frá skógarjaðrinum. Veður var
skafheiðríkt, stjörnustráður ltiminn og
tunglsljós, svo að glóbjart var niðri í húsa-
garðinum. Kyrrð og lriður kvöldsins var
því í megnasta misræmi við atburði Jrá,
sent frarn höfðu farið innanhúss rétt áður.
Herforingjunum hafði loks tekizt að
ryðja úr vegi hindrunum þeim, er Ib hafði
sett fyrir dyrnar, en er Jteir komu á enda
gangsins fyrir framan salinn, rákust þeir
aftur á lokaða hurð og læsta. Og hinir
þykku eikarplankar reyndust algerlega
óvinnandi. Eoringjarir sneru Jjví inn aft-
l*r að salargluggunum, opnuðu Jjá á ný
og hrópuðu og báðu sér griða.
Er Ib hafði borið hermanninn yfir
brúna, tók hann Ijóskerið frá ráðsmannin-
um.
„Leiddu nt'i Ingu með Jnér, Kasper
Dam,“ sagði hann, „og íarið Jtið svo yfir
til skólameistarans í Vestari Egede. Hann
hýsir ykkur eflaust í nótt. Þið þurfið ekki
að vera hér nærstödd því, sem nú á fram
að fara.“
Kernbok lagði hönd sína á handlegg
Ibs. „Hefurðu nú íhugað rækilega, það
sem þú nú liefur í hyggju að gera?“ spurði
hann með alvöruþunga og nokkurri geðs-
liræringu.
„Spyrjið mig ekki um Jjetta, höfuðsmað-
ur. Síðan við áttum tal um Jretta síðast,
hef ég haft nægan tíma til að íhuga það,
sem ég ætla mér að gera í kvöld."
„Ib!“ sagði Inger, „Jjað getur aldrei
blessazt fyrir okkur þegar svo margir sorg-
aratburðir gerast á sjálfum trúlofunardegi
okkar.“
„Farðu nú Jjína leið!“ svaraði Ib og opn-
aði lokið á ljóskerinu. „Eg á systur, sem
ekki mun njóta friðar í gröf sinni, fyrr en
ég hef efnt heit mitt.“
„Æ, ég þekkti hana svo vel.“
„Þeir píndu hana til dauða, Jjótt hún
hefði aldrei gert neinni skepnu minnsta
mein.
„Hún var svo góð og frómlynd."
„Hvers vegna segir þú Jrað núna?"
„Mér finst Jjað heldur ófagurt að heiðra
minningu hennar á þennan hátt.“
„En ég hef svarið Jress dýran eið, og þess
vegna verða Jjeir að deyja."
„En ég segi, að þeir skuli ekki deyja,“
svaraði Inger, um leið og hún beygði sig
niður og slökkti á ljóskerinu. „Drottinn
kærir sig ekkert um slíka eiða.“
„Inger! Hvað ertu að gera?“ sagði Ib.
„Þú ættir að vera mín megin og mér sam-
mála.“
„Það er ég líka, elsku vinur minn!“
svaraði Inger grátandi og vafði örmum
sínum um háls hans. „Það er til þess, að
9*