Sumargjöf - 01.01.1905, Side 67

65
Allir vildu kvæðin kunna,
en skáldinu vildi enginn unna.
Um hann næddi nóttin svarta
kaldan bæði á hönd og hjarta.
Svo hætti loks að liljóma strengur;
skáldið gat ei lifað lengur.
En þar sem hann hvíldi þreyttur dáinn.
sáu þeir loga ljós við náinn.
Þá bar við líka annað undur:
Harpan góða lirökk í sundur.
En kvein frá strengjum heyrði heimur,
og það er jafnvel enn þá eimur.
VI.
Þökk fyrir sönginn svanir,
sæla var mér að lieyra;
ó, að ég kynni að kvaka,
þá kveddi ég ykkur betur.
Þökk fyrir söng og sögur!
Sólin var nú að hverfa.
Ef ég kem ekki á morgun,
þá yrkið þið til mín kveðju.
JÓHANN GDNNAR SIGDRÐSSON.
Ö