Fíflar - 01.01.1914, Qupperneq 35

34
og ræSunum og ljómaSi í hinum yndis-fögru
auguxn brúSarinnar.
En yfir í stofunni sinni sat gamla jómfrú-
in. — Reyndar var hún nií ekki gömul, en
stúlka, sem orðin er 40 ára, má ætíS búast
viS því aó veróa kölluS gömul jómfrú. Á
borðinu fyrir framan hana lá stór bréfa-
hrúga. Sum þeirra voru úr smágerSum,
rósrauSum pappír, og mörg þeirra voru
merkt útlendum póststimplum. Svo ótal
sinnurn hafói hún lesió þessi bréf og hjarta
hennar slegiS ótt og títt, er hún las hinar
ljúfu ástarjátningar og andríka hugarflug
þeirra! En nú áttu þau aS fórnast og eld-
urinn aS eySa þeim. En þaS særSi hana,
því sérhvert þeirra átti sögu sína og minn-
ingu, kæra og hjartfólgna.
Hún greip fyrsta bréfiS og fleygSi því á
eldinn. Logarnir léku viS það leik dauð-
ans. Hún mundi glögt eftir því þegar hún
fékk þaó — fyrsta bréfiS frá honum. OrS-
in dönsuSu og léku í huga hennar og sveip-
uSu hana sólgeislum hamingjunnar! —Ljós-
iS sloknaS ! Sundin lokuó ! Alt á enda !
Hér var bréf frá landi hinnar ódauSlegu
listar, úr átthðgum íþrótta og sönglistar.
„Þegar viS giftumst, kemur þú meS mér
niSur til hinnar sólfögru Ítalíu, til Róm“,
stóó þar skrifaS.
Hremmið þaS logar meS glóandi fingrum!
Hér er eitt, seni yar skrifaS á rósrauSan