Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Blaðsíða 227
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
225
síður góða vini en á sjónum. En að
loknu stúdentsprófi hélt ég vestur
um haf og starfaði hjá bandarísku
strandgæslunni í rúm tvö ár. Þar
flæktist ég víða og kynntist frá ýms-
um hliðum þeirri margháttuðu þjón-
ustu sem strandgæsla Bandaríkjanna
innir af hendi, m.a. hvernigbjörgun-
arstöðvar eru starfræktar þar vestra.
Þá fór ég tvær ferðir með stóru
veðurathugunarskipi sem staðsett
var miðja vegu milli Hvarfs og
Reykjaness á veðurathugunarstöð-
inni sem síðar var kölluð Alfa. Það
voru oft ansi djúpar lægðir sem
gengu þarna yfir. En vistin um borð
var góð; það væsti ekki um mann,
þótt manni fyndist hálfeinmanalegt
á stundum, enda voru þetta fimm
vikna túrar. Við vorum þó yfir
hundrað um borð, þannig að það var
fjölbreytt félagslíf, kvikmyndasýn-
ingar, bingókvöld o.fl.
Hin stóru veðurskip fyrri ára eiga
sér merkilega sögu. Þar var ekki
aðeins verið að fylgjast með veðri
eða gera langtíma rannsóknir á veð-
urfari, heldur voru veðurathugunar-
skipin eins konar fljótandi vitar fyrir
skip og flugvélar, bæði í Atlants- og
Kyrrahafinu, auk þess sem skipverj-
ar þeirra unnu mjög frækileg björg-
unarafrek og um borð voru líka
læknir og hjúkrunarlið sem gat fram-
kvæmt skurðaðgerðir á hafi úti.
Ein sjóferð var mér sérstakt ævin-
týri þennan tíma minn í bandarísku
strandgæslunni. Þá fór ég með skóla-
og seglskipinu Eagle langa ferð yfir
til Evrópu, klæddist kadettabúningi
og gegndi öllum venjulegum störf-
um. Félagar mínir um borð kenndu
mér í seglageymslunni, að gera
„honour“ og bregðast við skipunum,
því allt var nú þetta framandi Islend-
ingnum. Um borð í Eagle fengu sjó-
liðsforingjaefni strandgæslunnar
sína eldskírn og marga sem ég þarna
kynntist hef ég haldið sambandi við,
sérstaklega eftir að ég hóf störf hjá
Slysavarnafélaginu og suma hef ég
hitt á alþjóða ráðstefnum; þ.á m.
voru bæði fyrrverandi og núverandi
forstjórar bandarísku strandgæsl-
unnar félagar mínir um borð í
Eagle.“
Hannes kom heim um ára-
mótin 1949-50, settist þá í
Stýrimannaskólann og
lauk prófi úr farmannadeild 1951.
Hann var ráðinn viðvaningur á Gull-
foss nýjan vorið 1950 og var á Gull-
fossi til 1953, síðan 3. stýrimaður á
Tungufossi í þrjú ár og gerði þá víð-
reist; fór svo aftur á Gullfoss 1956,
fyrst sem 3. stýrimaður en síðan 2.
stýrimaður; en loks 1. stýrimaður og
afleysingaskipstjóri á Mánafossi uns
hann fór í land í október 1964 og
gerðist erindreki Slysavarnafélags
Islands.
„Ég á margar góðar minningar frá
Gullfoss-árunum. Þá eignaðist mað-
ur marga trygga vini — og það hefur
nú verið mín gæfa í lífinu að vera
jafnan í góðum félagsskap. Enn
þann dag í dag er maður að hitta fólk
sem tekur manni eins og gömlum
vini og segir: Ég sigldi með þér á
Gullfossi, ég man eftir þér á Gull-
fossi! En Gullfoss var kröfuharður,
þetta voru strangar ferðir; þrotlaus
vinna eins og jafnan á skipum sem
eru hvort tveggja í senn farþega- og